Gebroken lijf, gebroken geest ...... burn-out

Bijna vijf jaar geleden …

Had ik maar een gebroken arm of een gekneusde enkel. Had ik maar een hoofdwond of een blauw oog, had ik maar, had ik maar … Alles beter dan een gebroken lichaam en gebroken geest. Zo knakt als riet, zo uitgerekt als een slap stuk elastiek, metaalmoeheid. Hoe anders moet ik het omschrijven?

Niemand, niemand die precies aan je kan zien wat het inhoudt om een burn-out te hebben. Het is een sluipschutter, het komt op je af op het moment dat je het het allerminst verwacht. Zo min en achterbaks dat je alles wat lelijk is zou kunnen uitroepen. Je wilt weg van alles, weg van jezelf en gaat als opgejaagd wild op zoek, omdat je jezelf volledig bent kwijtgeraakt.

Gisteren, gisteren was het er nog niet … toch? Of had ik het kunnen weten, had ik het aan zien kunnen komen? En wat had ik er tegen kunnen doen? Een sluipschutter maakt zich toch nooit bekend? En al helemaal niet van te voren. Misschien dat je een glimp van hem kan opvangen tegen de tijd dat je tegen de vlakte gaat, maar dan is het al te laat.

Achteraf, ja achteraf kan ik zeggen dat mijn lichaam genoeg signalen heeft afgegeven. Maar niemand die mij gezegd heeft dat dàt signalen zijn dat je lichaam aan het einde van zijn Latijn is. Uit ondervinding weet ik nu dat elk lichaam zijn eigen signalen afgeeft. Elk mens moet zelf ontdekken waar zijn grenzen liggen.

Het gekke is wel dat, zodra ik een burn-out had , veel verschijnselen van de burn-out zelf wel met dat van anderen overeen kwamen. En wat is het dan bevrijdend om met gelijkgestemden hierover te kunnen spreken. Je bloed zweet en tranen met elkaar te kunnen delen. Geen ellenlange uitleg te hoeven geven in de hoop dat een ander een fractie van wat jij voelt begrijpt.

Als ik dit schrijf knijpt mijn hart samen om dat wat ik, maar ook mijn gezin, heb moeten doormaken. Geen mens op aarde die ik dat gun …