Ik voel me slecht

Het is 00.00 uur als ik een zielig stemmetje boven aan de trap hoor. Manlief bekommert zich om onze zoon. Niet veel later hoor ik weer een zielig stemmetje. Hij heeft pijn aan zijn oren en weet niet hoe hij liggen moet. Ik loop met hem naar boven en stop hem in. Dit gaat zo even door. Ik zie het 00.45 uur worden, vervolgens 1.15 uur.

Als het 2.38 uur is gaat manlief er weer uit. Nog steeds is ons mannetje niet in slaap. Tijd voor grof geschut. Ondanks de zetpil moet er nog een aspirientje aan te pas komen om hem eindelijk onder zijl te krijgen en ons ook …

Omdat wij niet nog zo’n nacht willen doormaken moet de huisarts er aan te pas komen. We zijn tenslotte al drie dagen aan het tobben. Een dubbele oorontsteking is de conclusie. En hij heeft alle reden tot huilen zei ze. Hij moet er echt veel last van hebben.

Ik voel me slecht. De arme ziel heeft vannacht veel pijn gehad. Ik heb hem weliswaar liefdevol ingestopt, maar hoopte stiekem dat hij direct door zou slapen. Dat ik hem niet eerder zou horen dat kwart voor acht. Ik voel me schuldig en knuffel hem liefdevol.

Als we thuiskomen weet ik niet hoe snel ik hem de Amoxicilline moet toedienen en zoonlief weet niet hoe snel hij het spul naar binnen moet krijgen in de hoop dat het meteen zijn werk doet. Wat natuurlijk niet het geval is, want dat spul heeft altijd zijn tijd nodig. Dan maar Otalgan om de pijn te verachten en … de tv, dat wil ook nog wel eens helpen.


In ieder geval hebben we nu alles in huis om hem (en ons) een goede nachtrust te bezorgen.