Mijn oog viel op een boekje van Henri Nouwen, Een parel in Gods ogen. Het lag al maanden stof te vergaren op mijn nachtkastje. Ik had ook al een keer een poging gewaagd, maar ben opnieuw begonnen. Toen ik begon te lezen kriebelde het meteen hier iets over te schrijven. Waarom? Ik kan toch ook gewoon zeggen dat het een mooi boekje is en hem jullie aanbevelen. Maar ik lees weer heel anders dan jullie en misschien missen jullie dan net dat, in mijn ogen, essentiële stukje.
‘Ik geloof dat de mens keuzes kan maken die overeenstemmen met zijn hoogste aspiraties. Ik weet dat mensen maar zelden dergelijke keuzes maken en vervolgens de wereld, de maatschappij en hun medemensen de schuld van hun eigen nalatigheid geven waardoor ze hun leven grotendeels verspillen aan gejammer en geklaag. Hoevelen zijn er niet die nooit verder komen dan: als ik maar meer tijd had, als ik maar meer geld had, dan …’
Au, dat doet zeer. Ik moest hier echt even bij stilstaan. Wat zijn mijn hoogste aspiraties? En wie geef ik de schuld van het niet behalen van de keuzes die hiermee in overeenstemming zijn?
Ineens keek ik met andere ogen naar mezelf, want mijn grootste vijand om de juiste keuzes te maken is niet die grote boze buitenwereld, maar mijn onzekerheid. Onzekerheid over mijn kunnen, onzekerheid over de gevolgen van de keuzes die ik maak en ook onzekerheid over hoe anderen op mijn keuzes zullen reageren.
Bij mij is er werk aan de winkel dat is duidelijk. Wat houd jou tegen je hoogste aspiraties na te streven?
En dit is nog maar het begin van het boekje … wordt vervolgd.
Mooi boek lijkt me. Ben sowieso fan van Henri Nouwen. Wat houdt mij tegen mijn hoogste aspiraties na te streven? Poeh, veel antwoorden mogelijk. Eigenlijk is mijn grootse obstakel 'volhouden'. De wens is er, de wil ook, maar het vlees is zo zwak. Ik begin ook vaak enthousiast aan boeken zoals hierboven, vaak zelfs met schrijfblokje zodat ik mijn ideën en gedachten op papier kan zetten. Dat werkt een paar weken en dan komt de klad er in. Ik wordt afgeleid, vind andere zaken ineens belangrijker etc. Ik denk dat dat komt omdat ik mezelf dan boven God stel, ik vind al die aardse zaken op dat moment veel interessanter dan het Geestelijke van God. Bij bij dus geen onzekerheid over mijn kunnen, ik weet dat ik het kan, maar het is het gebrek aan volhouden. En wat anderen van mij denken, oef, dat is een pijnpunt. Ik denk dat ik daar mijn levenlang last van blijf houden, al wordt het wel minder zolang ik op God blijf focussen.
BeantwoordenVerwijderenNou, het is weer een heel epistel geworden ;-)
Liefs,
Mij
Bij mij is het mijn slordigheid. Ik leef soms best wel gemakkelijk. Ik bedoel eigenlijk dat ik mijn relatie met God op spel zet door andere dingen op mijn prioriteitenlijstje te zetten, die helemaal niet zo'n belangrijke plaats hoeven te krijgen.
BeantwoordenVerwijderenNet als jij ben ik anderhalve maand geleden begonnen met mijn stille tijd opnieuw op te pakken, aan de hand van een boek van Elizabeth George. Dank je wel dat je iets schrijft over dit onderwerp!
Ik vind het makkelijker om het toe te vertrouwen aan papier, dan er zo openlijk over te praten.
BeantwoordenVerwijderenErg waardevol om jullie mening hierover te horen. Te weten dat ik niet de enige ben die strijd levert.
Jullie ook bedankt!