Schone ramen van korte duur!

Meestal was ik mijn ramen op een moment waarvan ik zeker weet dat mijn kinderen de eerstkomende uren niet thuis zijn. Dan kan ik namelijk extra lang genieten van mijn schone ramen. Daar kleeft ook een nadeeltje aan. Alle tijd om oneffenheden te bespeuren. Ik dwing mijzelf dan echt om op mijn stoel te blijven zitten en te genieten van die delen die geen oneffenheden kennen.

Heb jij dat ook dat je oog steeds naar die vieze plekjes worden toegetrokken? Je doet je best te genieten van alles wat schoon is, maar speurt toch alles af of het dat wel echt is. Zal ik dan dat mini vuile deeltje, want het gaat altijd om een heel klein deeltje dat precies in je gezichtsveld zit, nooit in een onzichtbaar hoekje, opnieuw doen of zal ik het laten zitten? Maar als ik het vuiligheidje weghaal moet ik het hele raam doen, want stel dat ik dan stiekem een paar vegen achterlaat. Het komt er vaak op neer dat ik, als het heel erg is, het raam toch even opnieuw doe. Nee … echt niet altijd.

Het is maar gekheid natuurlijk. Maar ramen lappen is een van die werkzaamheden, waar ik, na gedane zaken, het meeste plezier aan beleef. Totdat een van mijn kinderen thuiskomt. Ik zie het gevaar aankomen, maar ben te laat. ‘Niet met je handen aan de ramen zitten!’, roep ik nog. Maar het mag niet baten. Er zit een prachtig vette afdruk van een handje op mijn raam. En ja precies in mijn gezichtsveld, ze zijn nog niet zo groot. Wat ik dan doe? Niets. Ik verzamel de eerstkomende tijd nog veel meer van die vette afdrukken, voordat ik weer aan de ramen ga beginnen.