Ik ga eerst bij onze jongste kijken. Nog voordat ik de deur heb open gedaan hoor ik hem al. Zwaar ademend ligt hij op z’n bed, zweet parelt op z’n voorhoofd. De arme schat is ziek. Ik doe de thermometer in zijn oor. Na de piep haal ik hem eruit en zie in het schermpje 40,3 staan. Flinke koorts en hij ademt als schuurpapier dat langs een schoolbord wordt gehaald. Hij heeft er moeite mee … en ik nog meer.
Plaatsvervangend zou je je keel willen schrapen of eens flink willen hoesten, maar daar heeft hij niets aan. Als ik even heb geluisterd merk ik dat ik het er benauwd van krijg.
Eenmaal weer beneden ben ik in twijfel of ik de huisartsenpost moet bellen. Stel dat ik voor niets bel? Maar zo kan ik de nacht toch ook niet doorkomen? Wat nou als hij het nog benauwder krijgt? En als de koorts nog verder oploopt? Oké, ik bel gewoon en hoor wel wat er gezegd wordt.
De vrouw is vriendelijk en stelt allerlei vragen. Of we toch maar even langs willen komen. Om 00.00 uur worden we bij de dokterspost verwacht. De dokter constateert een virusinfectie. Het zal met een aantal dagen minder moeten worden, anders toch even terugkomen. Vermoeid, maar met een zorg minder leggen we hem een uur later in zijn bed.
De vrouw is vriendelijk en stelt allerlei vragen. Of we toch maar even langs willen komen. Om 00.00 uur worden we bij de dokterspost verwacht. De dokter constateert een virusinfectie. Het zal met een aantal dagen minder moeten worden, anders toch even terugkomen. Vermoeid, maar met een zorg minder leggen we hem een uur later in zijn bed.
Altijd fijn als je een arts krijgt die tegen je zegt: ‘Bij twijfel altijd bellen!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten