Hartenwensen …

Zijn ouders net kinderen en kinderen net ouders?

Soms ben ik net een kind. Zeker als het gaat om een hartenwens. Als mijn kinderen iets heel graag willen, krijg ik het niet snel uit hun hoofd gepraat en blijven ze vragen dat uiteindelijk resulteert in drammen. Ze wringen zich in elke bocht om te krijgen waar ze naar verlangen.

Dat doe ik dus ook wel eens. Nee, ik dram niet meer, nou … oké, maar niet in die mate die kinderen tentoon kunnen spreiden. En ik wring mij ook niet meer in onmogelijke bochten om mijn hartenwens in vervulling te zien gaan. Maar evenals kinderen kan ik lang blijven hangen bij mijn hartenwens.

Ik vraag mij wel eens af wat er in mijn kind omgaat als hij datgene wat hij zó graag wil hebben, niet krijgt. Wat voelt hij daarbij? Moeilijk om in enkele woorden te vangen, daar hij het zelf nog niet goed onder woorden kan brengen. Maar dat ze hun teleurstelling, verdriet of boosheid niet onder woorden kunnen brengen, wil niet zeggen dat ze dat niet op een andere manier tot uiting kunnen brengen. Ook hierin zit soms weinig verschil tussen ouders en kinderen.

Hoe gaan kinderen dus om met het woordje ‘nee’. Blijven ze het proberen in de hoop dat hun ouders zwichten, geven ze het op en gaan ze bij de pakken neerzitten, trekken ze zich terug, worden ze stil of juist boos en agressief of accepteren ze de ‘nee’ en aanvaarden ze hun verlies?

Of je nu ouder bent of een kind, je verlies nemen blijft moeilijk. Het verschil zit hem, soms, maar ook niet altijd, in hoe wij als ouders met het verlies omgaan en hoe kinderen dat doen. En dan heb ik het over de uiting van dat verlies. Wij kunnen onze boosheid , verdriet of teleurstelling nog handen en voeten geven, maar een kind doet dat anders.

Soms ben ik dan het liefst nog een kind, die hard schopt, schreeuwt of met speelgoed gooit en het dan (ogenschijnlijk) van zich heeft afgezet. Maar soms, heel soms … helpt dat ook niet. Ga ik dan over op een andere tactiek om mijn doel te bereiken? Nee, soms is het aanvaarden van mijn verlies het beste en kijk ik naar wat ik wel heb in plaats van wat ik niet heb.