Bloggen of niet?

Elke woord dat ik toevertrouw aan papier en daarna wereldkundig maak, is over nagedacht. Niet zomaar over nagedacht, nee ik lees, lees en lees nog een keer, totdat ik er zelf eigenlijk een beetje zat van wordt.

Een verhaal lees je vaak één keer, hooguit twee omdat het je iets doet misschien, in de veronderstelling dat je het dan wel weet. Dus als ik mijn verhaal wel vijf keer heb gelezen, zo niet meer, dan weet ik het inmiddels meer dan gemiddeld. En … ik blijf veranderen, want er valt altijd wel iets te wijzigen. Wanneer is mijn verhaal dan echt af?

Na het schrijven van mijn stuk zijn er nog meer vragen. Heb ik het wel goed geschreven? Is het wel leuk, boeiend, lachwekkend, herkenbaar, etc. Gaan mensen reageren? Doet mijn verhaal iets met mijn lezer?

Totdat ik vandaag mijn boek uit las. Ik las een boek van Terry Blackstock. Goeie schrijfster, echt aan te raden, maar dat ter zijde. Ik citeer uit haar nawoord.
‘Maar met die ideeën ben ik er niet. Het schrijven van een roman is een langdurig, nauwkeurig proces dat misschien wel nooit zou eindigen als er geen deadlines waren die me dwingen de tekst op tijd in te leveren.’

Het maakt dus niet uit of je een amateur bent of een bestsellerauteur er is altijd een stukje onzekerheid. En als ik mezelf niet dwing mijn stuk te bloggen, komt er dus nooit iets. En wat geeft uiteindelijk de meeste voldoening? Een tekst met een paar foutjes waar lezers enthousiast op reageren of een tekst dat wel is ingetikt, zorgvuldig op de computer is bewaard, maar alleen wordt gelezen door de schrijven zelf.

Ik weet het wel. Bloggen met dit stuk tekst … en zien wat er van komt.