En daar loop ik dan. Moederziel alleen. Wanhopig op zoek naar die top. Geen hand voor ogen te zien door laaghangende bewolking. Tranen van teleurstelling lopen me over de wangen, want ik had mezelf er zoveel van voorgesteld. Dan, ja dan ben ik weer de oude. Als ik dat kan, als ik dat bereikt heb, ben ik er weer.
Hoe groot is dan de teleurstelling als je jouw eindpunt, zo heel anders had voorgesteld? Hoe ver moet je gaan om die top te bereiken? Moet je koste wat het kost verder doorzetten om een glimp van die top te kunnen zien? Of moet je met minder genoegen nemen?
Vroeger, ja vroeger was die top en het uitzicht zo ongelofelijk mooi … toch??? Kon ik alles doen wat ik graag deed. Liep ik die berg op zonder enig probleem … ja toch??? Had ik een bereconditie en ontbrak het mij aan niets. Offeh vergis ik me nu? Stel ik mij alles veel mooier voor dan het in werkelijkheid was? Lieg ik mijzelf dus gewoon eigenlijk een beetje voor.
Was het voor de burn-out wel allemaal rozengeur en maneschijn? Als ik goed nadenk rende ik die berg op, zonder ook maar iets te zien. Ik had geen enkele tijd om van het uitzicht te genieten. Mijn snelheid, maar ook mijn enorme rugtas belemmerde mij om de omgeving te bekijken. Ik had alle energie nodig om die rugtas te dragen en om die snelheid erin te houden. Tijd om te leven had ik eigenlijk niet … ik werd geleefd.
Maar hoe zit het nu met die top? Die heb ik nooit bereikt en als ik eerlijk ben zal ik hem ook nooit meer bereiken. Vind ik dat erg? Ja, soms wel, maar vaak ook niet. Nu vijf jaar later boks ik nog steeds tegen mijn beperkingen op (hier komt die zelfacceptatie!). Maar ik ben ervan overtuigd dat ik, vlak onder de top, meer van het uitzicht kan genieten dan voor mijn burn-out (toen zag ik namelijk helemaal niets).
Met een mooier uitzicht bedoel ik, dat ik meer kan genieten van de kleine dingen. Het zicht niet vertroebeld door mijn snelheid van leven, het opkrikken van mijn eigenwaarde door te streven naar een nog betere baan, een groter huis, nog meer vrijwilligerswerk te doen in de hoop dat ik door anderen wordt geaccepteerd en gewaardeerd. Nee, ik probeer elke dag mezelf te zijn, met alle beperkingen die ik heb. En dat vind ik niet altijd even leuk, maar het geeft o zoveel meer rust.
Dit verhaal omvat nog niet de helft van wat ik graag wilde zeggen. Maar ik ben op deze manier begonnen en wilde het ook op deze manier afronden.
Door hierover te schrijven borrelen er nieuwe ideeën op over dit proces. Bijvoorbeeld over het stellen van doelen, haalbare doelen! Hoe doe je dat? Hoe voorkom je teleurstellingen?
Heb jij zelf ideeën, vragen, etc. omtrent dit proces, waar ik misschien over zou kunnen schrijven. Schroom niet en laat het me weten.
Maar ik ben ervan overtuigd dat ik, vlak onder de top, meer van het uitzicht kan genieten dan voor mijn burn-out (toen zag ik namelijk helemaal niets)..........dat sprak me het meeste aan ! het is zo we genieten veel te weinig van de kleine dingen van het leven,.......echt ik probeer dat dagelijks te doen....laat het grote voor wat het is....dat kan ik meestal toch niet aan...het kleine wel.......liefs fijne dag Ria
BeantwoordenVerwijderenSoms moet je jezelf idd de vraag stellen ,was het allemaal wel zo goed hiervoor ,nu komt de tijd van genoegen nemen met minder ,maar wel op een andere intensere manier leven .En leg de lat niet te hoog voor jezelf ,houd je doelen klein .Meer en meer willen doen om geaccepteerd en gewaardeerd worden is als een soort zelfvernietiging ,kijk naar de mensen die van je houden die vinden je zeker goed genoeg zoals je bent !!Jeetje wat een verhaal he
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Elisabeth
ja ik heb het al een keer eerder gezegd.. ook ik heb de top niet gehaald.. maar genieten... dat kan ik ook nog steeds niet..
BeantwoordenVerwijderenheb ik dan wel geleerd?
groetjes
Anita
http://alle-mooie-dingen.blogspot.com
Wonderful post. I would love to slow down and drop the backpack I carry...to enjoy every moment of Life!
BeantwoordenVerwijderenThank you for sharing this:)
Ik zucht ervan.
BeantwoordenVerwijderenDie top heb ik uiteindelijk ook niet gehaald en daar heb ik het nog vaak moeilijk mee. Ik herken me in je mooi geschreven verhaal en moet me er vaak aan herinneren van inderdaad te leren leven met mijn beperkingen en te genieten van mijn plek net onder de top. Blij dat je een reactie bij me achterliet en ik daardoor dit verhaal kon lezen! Thanks!
BeantwoordenVerwijderenMarian