Soms heb je van die gedachten …

Terwijl ik aan het Nordiccen ben, doe ik mijn uiterste best van mijn bezigheid te genieten. Dat kost me aardig wat moeite. Eigenlijk lukt het me gewoonweg niet. Mijn hoofd zit vol met zorgen, ideeën, alles wat ik nog moet doen en vooral ook beslissingen die ik moet nemen.

Soms heb ik van die loopjes waarin ik werkelijk van niets kan genieten. Dan ben ik te druk met mijn eigen ik. Hoe ik de sombere, zorgelijke ik om kan buigen tot ‘mezelf’. De blijmoedige ik met een kleine zorginslag.

Uit ervaring weet ik inmiddels dat de cadans van het lopen ervoor zorgt dat ik rust in mijn lijf en geest krijg. Dat is geen loopje van twintig minuten tot een half uur, maar minimaal drie kwartier tot een uur. Kortom ik kan nog even …

Zo halverwege mijn loopje zie ik een hond met zijn baasje. En ineens bedenk ik mij hoe heerlijk het is een hond te zijn. Wat voor zorgen heeft een hond nou? De enige zorgen die hij kent is het bemachtigen van zijn natje en droogje, wanneer hij wordt uitgelaten en de vraag van wie het hoopje is dat hij tegenkomt en of hij die van hem ernaast legt of dat hij toch nog een stukje doorloopt. Hoe simpel kan het leven zijn?

Nee neem mij dan. Ik heb al moeite met kiezen welke pindakaas ik uit het schap moet meenemen. Of de boter. Nu onze ‘vaste’ boter tijdelijk niet leverbaar is moet ik ineens gaan nadenken welke ik dan meeneem. Ga eens tellen hoeveel soorten smeerboter de Albert Heijn wel niet verkoopt. Ineens vind ik het niet grappig meer en irriteer ik mij aan zoveel soorten, omdat ik gewoon niet weet welke ik nemen moet. En dan hebben we het alleen nog maar over het maken van een ‘simpele’ keuze … ahhh.