De weg terug … (deel 1)

Het herstel van een burn-out vergelijk ik met het nemen van een bergpad. Het eerste stuk is vaak een breed pad tussen de bomen door. Je loopt langzaam en behoedzaam om maar niet te vallen of een misstap te maken, want de fatale misstap heb je net gehad en ligt nog vers in het geheugen. Je loopt ook rustig in de wetenschap dat je je energie wilt sparen voor de steile stukken, die ongetwijfeld op je pad komen, je weet alleen niet wanneer.

Terwijl je stap voor stap gaat moet je ook af en toe een stap terug doen, omdat er ongeregeldheden op je weg komen of omdat je ongemerkt te hard de berg bent opgegaan. Je struikelt, valt of loopt voorzichtig om het rotsblok heen. Het zal soms (vaak) voelen alsof je weer van voren af aan moet beginnen. Terwijl als je opkrabbelt en weer voorzichtig een paar stappen voorwaarts zet merkt dat je een val hebt gemaakt, maar niet helemaal naar het begin bent teruggerold.

Het mooie is wel dat je naast de vele distels, prikkels en andere giftige planten langs de weg, prachtige bloeiers treft waar je echt van geniet. Grote bomen, waaronder je kunt schuilen tijdens een zware regenval of storm. (Mijn bloeiers en grote bomen waren familie, vrienden, een kaart, een schouderklop, een bloembakje, een lied, een preek, gesprekken, etc.) (Mijn distels, prikkels en andere giftige planten waren al mijn moeiten waar ik mij doorheen moest worstelen.)


Tijdens de wandeling zijn er ook momenten van rust. Jaha leuk die rust, maar hoe doe je dat? Hoe ontspan je je? Want straks wil je je weg vol goede moed weer kunnen vervolgen. Een moment van ontspanning is dus van onschatbare waarde. Maar wat als je rustmoment een stressmoment wordt, omdat je niet meer weet wat ontspannen is en ineens ook niet meer weet wat je leuk vond? Gelukkig heb je in je rugtas een lijstje zitten waarop staat waar je blij van wordt, waar je van geniet en dus van ontspant!

We zijn nog maar halverwege en het einde is nog lang niet in zicht. Het zwaarste stuk moet nog komen. Maar eerst bijkomen van het eerste deel, daarna kan aan het volgende begonnen worden … wordt vervolgd!

Weet wel dat dit niet zomaar een berg is. De weg naar de top kan soms maanden tot jaren duren!


De weg die ik ben gegaan had ik zonder Hem niet kunnen afleggen. Mijn lijflied tijdens dit proces was (en is heel toepasselijk tijdens deze bergwandeling):

Opwekking 581
Ik wil heel dicht bij U zijn,
als een kind bij de vader op schoot.
Ik wil heel dicht bij U zijn;
dat is de plek waar ik hoor.

Til mij op, neem mij in uw armen.
Til mij op, houd mij dicht tegen U aan.
Til mij op, ik wil U omarmen.
Til mij op en laat mij niet meer gaan.

Draag mij door het diepe water,
waar ik zelf niet meer kan staan.
In uw armen ben ik veilig,
wanneer U mij draagt,
als ik niet verder kan gaan.

Ik mag heel dicht bij U zijn,
als een kind bij de vader op schoot.
Ik mag heel dicht bij U zijn;
dat is de plek waar ik hoor.

En U tilt mij op, neemt mij in uw armen.
En U tilt mij op,
houdt mij dicht tegen U aan.
En U tilt mij op, Ik mag U omarmen.
En U tilt mij op )
en laat mij niet meer gaan. ) 2x