Wat een dag ...

Met moeite heb ik mijn o zo warme bedje verlaten. Terwijl ik naar het raam loop vraag ik me af wat ik aan zal trekken. Van beneden roept manlief: ‘Ik ga hoor, fijne dag.’ Ik roep ‘Jij ook een fijne dag.’ terug en vraag me tegelijkertijd af of we elkaar wel bewust gedag hebben gezegd? Een gevoel van onbehagen trekt door me heen. Stel dat ….

Ik trek het gordijn een klein stukje open. Door een dikke deken van mist zie ik nog net manlief zijn motor starten. Opnieuw overvalt mij een gevoel van onrust. Waarom gaat hij nou met deze dichte mist met de motor op pad. De wegen zijn nat en dus is hij kwetsbaar, want met nat wegdek is de motor gevoelig voor uitglijden. Stel dat hij onderuit gaat en de achterliggende auto kan hem niet meer ontwijken?

Ik verman me en zet de nare gedachten van me af. Ik kleed me vlug aan en zorg ervoor dat de kids hun natje en droogje naar binnen werken. We moeten haasten, want erg vroeg zijn we niet. Dat zijn we overigens nooit. We blinken niet echt uit in op tijd komen!

De kids zijn naar school gebracht en als ik thuis ben maak ik een boterham met kaas en neem het mee naar de woonkamer samen met een beker sinasappelsap. Ik ga zitten en kijk naar buiten. Ik vouw mijn handen. Voordat ik een hap van mijn boterham neem, bid ik … dat manlief veilig op z’n werk aan mag komen.

Tien minuten later gaat de telefoon … Aan het mobiele nummer in het schermpje kan ik zien dat het manlief is. Hij belt nooit 06 zo vroeg op de ochtend. Er is iets mis, ik weet het zeker. Ik neem op en hoor zijn stem! Gelukkig ...

‘Schat, ik heb een ongeluk gehad … ik heb een schuiver met mijn motor gemaakt … maar ik mankeer niets hoor.’ Dat is je geraden ook denk ik er achteraan.

Ineens ben ik blij met zijn boek op de stoel in plaats van in de kast. Ineens ben ik blij met zijn schoenen in de kamer. Ineens ben ik blij met zijn rugtas voor de gangkastdeur. Ik ben overal blij om als het maar zijn troep is.

God verhoort!