We leven nu ...

‘Mama, we gaan kerkdienstje spelen en jij moet luisteren.’ Ik leg mijn boek weg en ga er eens goed voor zitten. Ik kijk hoe mijn kids de taken verdelen. M’n jongste is de dominee en m’n oudste zingt de liedjes.

De kinderbijbel wordt tevoorschijn gehaald en de ‘dominee’ begint met het vertellen van het scheppingsverhaal. Terwijl mijn jongste aan de hand van elk plaatje vertelt wat God heeft geschapen, vult mijn oudste aan wat mijn jongste vergeet. God heeft in minder tijd de aarde geschapen en alles wat daarop leeft, dan de zes dagen die in de Bijbel staat. Maar wat geeft het, ze hebben werkelijk alles opgenoemd wat de plaatjes laten zien en voor hun leeftijd is de tijd waarin dat gebeurt nog moeilijk in te schatten.

Na het Bijbellezen gaan we zingen. De sambaballen worden tevoorschijn gehaald en dienen als microfoon. Mijn kinderen dansen door de kamer en zingen luid: ‘Diep, diep, diep als de zee. Hoog, hoog, hoog als de lucht. Wijd, wijd, wijd als het water blauw. Is Jezus' liefde voor jou en mij.’

Zodra het lied voorbij is pakken de kids hun blokfluit en moet ik ‘David met z’n slinger zingen’. Ze fluiten, dansen en zingen uit de grond van hun hart. Het is een groot feest!

Terwijl ik naar mijn kinderen kijk ben ik benieuwd wat ze over twintig jaar doen. Welke richting zijn ze opgegaan? Is een van de twee dominee geworden? Gaan ze hun hoofd gebruiken of geven ze er de voorkeur aan om met hun handen te werken. Gaan ze ontwikkelingswerk doen of hun talenten op een andere manier gebruiken? Ik zal toch echt moeten wachten … de tijd zal het leren.

Maar … we leven niet over twintig jaar, we leven nu … en dat is echt genieten!
De rest kan wel even wachten …