zondag 30 oktober 2011

Tranen pleng ik


Niets gezien, alleen gehoord.
Een bericht.

Ik sta stil.
Verlamd.

Gevangen in sprakeloosheid, boosheid en verdriet.
Wanneer is deze boze droom voorbij?

Niets is minder waar.
Het is een begin.
Van wat?

Tranen pleng ik,
om de pijn van die ander.
Ineens is verdriet heel dichtbij.
Voelbaar zonder het te zien.
Hartverscheurend.

God, help!

donderdag 27 oktober 2011

Luizenpluis

Vol inspanning tuur ik op het hoofd van het blonde meisje. Elke keer haal ik een nieuwe pluk omhoog. Niets verdachts te zien. Als ik klaar ben ga ik naar de jongen naast haar. Terwijl ik door z’n lichtelijk vette haar rommel komt er een aftands geurtje omhoog. Die heeft vast iets vets gegeten gisteren, want het ruikt naar vlees en patat. Misschien wel naar meerdere warme maaltijden … Dit gok ik, want zeker weten doe ik het natuurlijk niet.

Ik krijg de neiging mijn handen te gaan wassen, maar er wachten nog meer kinderen. Een weerbarstige haarlok hangt voor mijn ogen en belemmert mijn zicht op het bolletje waar ik mee bezig ben. Maar ik wil mijn haarlok nu niet wegwerken met mijn vieze handen. Stel je voor …

Als ik met de volgende haardos bezig ben, doe ik ongemerkt mijn haarlok achter mijn oor. Iehhhh. Oeps dat wordt mijn haar wassen als ik thuis kom. De gedachte dat er mogelijk een luis over mijn hoofdhuid loopt doet me rillen. Het zal meevallen, vast.

Het is, zo vlak na de vakantie, luizenpluis ochtend en ik ben een van de luizenpluis moeders. Elke hoofd is weer anders. Een dikke bos haar in een paardenstaart waar niet doorheen te komen valt. De staart moet echt even los. De ander heeft het haar zo dun dat je het bijna niet hoeft op te tillen. De volgende heeft van die hele kleine krulletjes. En allemaal gaan ze er even voor zitten, want wat is er nou leuker dan een afleiding in de klas. Even geen spelling ...

Als ik neeflief onder handen krijg gaat hij er eens even goed voor zitten. Gelijk heeft hij, lekker verwent worden door je tante. Ik kriebel hem nog even extra door zijn haar. Hij geniet er zichtbaar van.

Zo klaar, nu gauw mijn handen wassen! Het is dringen bij de wasbak, want de andere moeder hebben hetzelfde idee.

dinsdag 25 oktober 2011

Strand verveelt niet, geen moment. Althans ik verveel me er geen moment. Er is zoveel te zien. Elke golf is anders en na elke golf ziet het strand er ook weer anders uit. Ik moet ogen van voren en van achter hebben om alles in me op te nemen en vast te leggen.

Maar er zijn ook mensen die zich snel vervelen op het strand en met een boek op een terras gaan zitten. Ik noem verder geen namen, hé manlief ... Daarom voorlopig mijn laatste serie over strand. Want het moet wel leuk blijven en ik wil als ik een keertje niet weet wat ik schrijven moet ook nog iets leuks kunnen laten zien.

Van het weekend prachtige opnamen van paddenstelen genomen (had me nog zo voorgenomen minder opnames hiervan te laten zien, maar er zitten er gewoon een paar hele mooie tussen). Deze staan inmiddels in de wacht, maar die vind ik niet echt passen na mijn strandserie. Een te grote overgang naar mijn idee. Daarom dit slot ... de zonsondergang.

TIP: klik op de foto voor vergroting!





vrijdag 21 oktober 2011

Aan het strand

De dam vordert gestaag. De kids zijn drijfnat, maar dat stoort ze niet in het voortbouwen van de dam. Manlief leest een boek op het terras met een bakje koffie erbij. Ik neem foto's van alles wat ik zie en hou onderwijl een oogje in het zeil.

Terwijl de golven het zand op rollen, rennen de kids gauw weg, maar natuurlijk niet gauw genoeg waardoor de laarzen helemaal vollopen. De enige die dat vervelend vindt ben ik, want de kids storen zich daar niet aan. Als de kids tot aan hun bips nat zijn wordt het tijd voor een warme drank en een plekje in de zon om op te drogen. Kan ik gelijk even mijn foto's terugkijken ...







dinsdag 18 oktober 2011

Prachtig toneelspel

Smakkende geluiden horen bij het prachtig toneelspel waar manlief, de jongens en ik de hoofdrolspelers van zijn. We zitten buiten op het terras achter het glas, zodat de wind ons niet doet bibberen van de kou. Terwijl onze bestelling wordt opgenomen zet een van de medewerkers net de terrasverwarming aan.

Het terras zit vol met mensen, allemaal meespelend in hetzelfde toneelstuk. Boven het geroezemoes uit hoor ik het ruizen van de zee. Schreeuwende meeuwen maken ruzie om een visje. Honden rennen uitgelaten over het strand heen en weer. Enkele voorbijgangers blijven even staan. De ondergaande zon vervolmaakt het toneelbeeld.

Het eten is heerlijk. De kinderen hebben door de zilte zeelucht honger en eten hun bord helemaal leeg. Ik kan het laatste stukje vlees niet meer op, zelfs manlief laat het liggen. De aardappelpuree was zo lekker …

De lucht is inmiddels gevuld met een donkerrode kleur. Het is bijna zover. De zon raakt bijna de zee. Tijd om foto’s te nemen. Ik pak mijn camera, verlaat het terras en loop naar de zee met in mijn kielzog twee jongens die er maar geen genoeg van kunnen krijgen. Ik vereeuwig ons toneelspel, dat nog maar net is begonnen … Een weekendje zee, hoe heerlijk is dat!


woensdag 12 oktober 2011

Dag lieverd, veel succes!

Langzaam komt de hoofdpijn opzetten. Eerst bij mijn slapen om daarna door te trekken naar mijn voorhoofd. Mijn raddertjes tikken alweer. Te druk natuurlijk, teveel willen doen in een keer of is het gewoon de spanning voor straks. Want straks is het weer zo ver. De allerlaatste keer of toch niet?

Zoonlief was al heel vroeg wakker. Ik vroeg hem of hij het spannend vindt vanmiddag, maar nee dat wist hij niet. Nou ik weet het natuurlijk wel. Spannend is het. Niet alleen voor zoonlief, voor papa en mamalief ook. Want gaat hij het halen of niet.


Hij is nog maar een uurtje of twee verwijderd van zijn B diploma. Hij moet het natuurlijk nog wel even doen … en dat is het hem. Zoonlief is, tijdens de zwemles, niet zo zeker in het water. Ga met hem vrij zwemmen en hij heeft het nergens over, maar die zwemlessen zijn en blijven spannend.

Maar … straks is het zover. Voor de allerlaatste keer naar het zwembad rijden (want hij wil voor eerst geen C), omkleden, afscheid nemen … en weer ophalen. Ik moet slikken, want ik sluit weer iets af. Tuurlijk, dan staat er weer iets nieuws voor de deur, maar dit hé, dit is er niet meer …

Nou, dag lieverd … veel succes!

maandag 10 oktober 2011

zondag 9 oktober 2011

Het verschil?!

Vrijdag kwam de D3100 binnen. De snelhandleiding lezen, de oplader in elkaar zetten en gelijk gebruiken voor de batterij. Ondertussen mijn toestel in gereedheid gebracht. Na een relatief korte tijd was de batterij opgeladen en kon ik beginnen met foto's maken. Oefenen eigenlijk, want ik moet erg wennen aan het zelf scherpstellen. Het nemen van macro's gaat ook niet bepaald soepel. Ik vroeg me af waarom mijn camera niet wilde klikken, maar ik nam de foto te dichtbij ...

Zie hier een van mijn eerste foto's. Nu mogen jullie raden welke foto met de D3100 is genomen en welke met de Panasonic DMC-TZ5.




donderdag 6 oktober 2011

De lijsterbes is favoriet

Een grote zwerm spreeuwen doet onze tuin aan en schrokt met grote gretigheid de ene na de andere bes naar binnen. Door de gretigheid en het geruzie in de boom valt een grote hoeveelheid bessen op de grond. Vreemd, geen vogel die de moeite neemt het gevallene van de grond te rapen. De lijsterbes is favoriet op het moment, evenals de druif.

Als ik een paar stappen de tuin in loop, klappen de bessen onder mijn schoenen. Een grote hoeveelheid vindt, door de zwaartekracht, de grond. Best een mooi gezicht eigenlijk.



dinsdag 4 oktober 2011

Yoehhaa een D3100

Mijn verjaardagslied wordt al ingezet op de gang. Ik knip gauw het licht aan en ga er eens goed voor zitten. Twee enthousiaste kerels komen luidkeels zingend de kamer binnen, de grote kerel volgt, ook enthousiast, maar wat gematigder.

Ik maak voorzichtig het cadeau open wat de jongens helemaal zelf, in overleg met elkaar, hebben uitgezocht. En wat is het prachtig!!! Helemaal mijn ding! Maar het allerleukste is toch dat ze het helemaal samen hebben uitgezocht! Ik zie ze zo in de winkel staan, samen overleggen ...


Dan geeft zoonlief een envelop. Ik haal het opgevouwen papier er uit en kijk naar een compleet leeg blaadje met een enkel geschreven letter en wat cijfers erop. Het dringt niet helemaal tot me door. 3100? Wat moet ik daar nu mee? Dan ontcijfer ik de D en word helemaal blij van binnen. Een Nikon D3100!!! En daar heb ik me notabene van de week nog in verdiept en naar blogvriendin geschreven dat ik dit toestel graag wil hebben. En hij komt er, deze week nog, dat is zeker!