vrijdag 23 maart 2012

Vorig jaar om deze tijd ...

Ik sla de agenda van 2011 open. Bij januari beginnen maar. De belasting moet worden ingevuld en alles in de agenda van 2011 moet ik nalopen. Heb ik alle kilometers wel genoteerd? Alle bonnetjes die nodig zijn om m’n btw te drukken? Ik moet overal aan denken.

Dan ineens kom ik een nummer tegen. Ja, het reserveringsnummer van het Welnessresort. Even ben ik stil en staar naar het nummer. Ja, het is een jaar geleden wat we daar zo genoten hebben. Een jaar geleden, wat is dat nou? Niets toch?

Ik ga naar mijn blog en lees nog eens het stuk over die ene prachtige dag in maart 2011 waar we samen genieten van een dagje wellness! Ik weet het nog, het was werkelijk prachtige weer, evenals gister. Dé dag een jaar geleden.

Als ik de reacties heb aangeklikt scrol ik naar die van haar, want ik weet dat ze die op mijn blog gegeven heeft. Ik heb hem alleen niet meer gelezen. Mijn hart doet een beetje pijn als ik lees: ‘Ik hoop dat we het gauw een keer over doen.’

Wat was het goed dat we niet wisten wat er komen ging.

Genieten hoor! Elke dag weer. Ook als het even moeilijk is!



woensdag 21 maart 2012

Zomaar een ochtend!

Mijn haren zijn nog nat van het douchen, maar ik kan niet meer wachten. Ik zwaai de tuindeur open en laat de frisse ochtendlucht diep in mijn longen doordringen. Op het hek een musje dat blij de wereld in zingt. Konijnenmans laat zich op zijn zij vallen en geniet languit liggend van het zonnetje op zijn lijf.

Ik loop naar de schuur en hoor ondertussen de bonen in de koffieautomaat malen. Hmmm lekker! Met een krantje in mijn ene hand en de koffie in de andere ga ik zitten in mijn tuinstoel. Het zonnetje verwarmt m'n gezicht. De koffie smaakt fantastisch! De combinatie zon, zitten, rust, de vogelgeluiden om mij heen draagt daar zeker toe bij.

Dit moet ik delen. Ik pak mijn telefoon en sms mijn vader. Vraag of hij ook zo geniet van het zonnetje. We kunnen allebei zo genieten van mooi weer en in de tuin werken. Ik weet zeker dat hij dat nu doet … en ik straks!

Vanochtend vroeg ben ik naar de dreef gefietst en heb foto’s gemaakt van de narcissen op de tussenstrook in de weg. Wat een kleurrijk geheel tussen het grijs van de weg en het groene van het gras. De zon stond er zo mooi op.


maandag 12 maart 2012

Een beetje proberen ...

Stoelen staan buiten. De cappuccino is vers gezet. Onderuitgezakt neem ik een slokje van het warme vocht. Heerlijk zo'n dagje niks. Maar niks doen gaat me niet goed af. Mijn handen kriebelen om mijn toestel ter hand te nemen.

En na de koffie ga ik op zoek in mijn tuin naar iets fotografeerbaars. Zacht rood van het gebroken hartjes is al vrij ver boven de grond uitgekomen. Het zachte groen en bruin van de Clematis zo vlak boven het oppervlak, zijn ook de eerste tekenen van groei van deze prachtige plant.

De geur van de hyacynt komt uit de opslaande deur te tuin in. Hmmmm. Ik keer me naar de zon en laat mijn gezicht door z'n stralen verwarmen. Het fotograferen moet even wachten. Maar niet voor lang. Ik heb het gemunt op de viooltjes in een hanging basket aan de schuur.




donderdag 8 maart 2012

Meneer Pardoes

Zacht gehuil doet mij om het hoekje van de deur kijken. Zoonlief ligt in z’n halfhoogslaper diep onder de dekens zwaar ongelukkig te zijn. Ik loop naar hem toe en vraag waarom hij huilt, terwijl ik het antwoord allang weet.

‘Mam, ik vind het zo spannend morgen.’ ‘Wat vind je dan zo spannend lieverd?’, vraag ik. ‘Nou dat ik mijn tekst niet meer weet en iedereen me uitlacht.’ ‘Lieverd, luister, je weet heus je tekst nog wel en wat is nou het ergste dat er kan gebeuren als jij je tekst niet meer weet?’ ‘Dat ze me uitlachen.’, antwoordt hij rap.

‘Luister lieverd, iedereen vindt het spannend. Niemand let erop of jij je tekst nog wel weet, want iedereen is druk met het onthouden van z’n eigen tekst. En weet je wat? Als je je tekst niet meer weet, dan verzin je zelf gewoon wat in de lijn van het verhaal. Dat valt niemand op.’ Hij kijkt me eerst onderzoekend aan, maar als het goed tot hem doordringt wat ik heb gezegd lichten zijn ogen op. ‘Ja, mam dat is een goed idee.’

Vijf minuten voor aanvang van het toneelstuk ben ik al op school. Niets wil ik missen en al helemaal niet te laat komen. Zeker niet nu zoonlief zoveel tekst heeft. Hij glimt als hij me ziet. Ik geef hem een knuffel en zoek gauw een plaatsje.

Zo spannend als hij het vond, zo goed gaat het ook! Meneer Pardoes in het welbekende verhaal Otje doet het fantastisch! Ik glim, want dit is tot voor kort een onverkende kant van zoonlief. Dat hij het pad van spanning toch betreden en goed doorlopen heeft doet mijn hart zwellen van trots.

maandag 5 maart 2012

Voetbalellende!

Zaterdagochtend.

Moedeloos loopt zoonlief van het veld. Misselijk van vermoeidheid en zwaar teleurgesteld over de resultaten. Het enige wat ik kan doen is een arm om hem heen slaan en hem zeggen dat hij heel goed heeft gespeeld.

Op deze wat mistige ochtend staan we al vroeg bij de voetbalvereniging. Veel te vroeg naar mijn mening! We hadden gerust een kwartier later kunnen komen. Met het resultaat van de vorige keer nog vers in het geheugen, staan we vol goede moed te wachten op de rest van het team. Die hebben het slim aangepakt en komen wel dat kwartiertje later.

Zoonlief zit in een nieuw tien. Zijn vorige team is uit elkaar gehaald en dat is best een beetje jammer. Maar het team was dan ook veel te goed. Allemaal jongens die nu door zijn naar de zeven-tegen-zeven-competitie. Er zijn er een paar achtergebleven die nog te jong waren, waaronder zoonlief.

Het team van zoonlief wordt helemaal weggespeeld. Echt niet leuk om naar te kijken. Het arme kind liep zich de longen uit het lijf. Als enige‘ervaren’ speler deed hij het meeste in zijn eentje. De andere kinderen, net enkele weken begonnen met voetbal, waren al dolblij dat ze een bal voor de voeten kregen en lekker konden wegschoppen (wat overigens erg leuk was om te zien, zo begint tenslotte iedereen). Zoonlief wilde er echt wat mee doen, het liefst in de goal van de tegenstander schoppen.

Het goal van de tegenstander hebben ze op afstand mogen aanschouwen, want ze kwamen er niet aan te pas. Waarschijnlijk was de coach ook erg onder de indruk van de tegenstander, waardoor hij vergat zijn eigen team aan te moedigen.

Als fanatieke moeder heb ik aan de zijlijn mijn zoonlief toegeroepen. Ja, zeg het maar, ik ben zo’n fanatieke schreeuwmoeder die haar kind harder doet laten lopen door al dat aanmoedigen. Maar zoonlief verliet misselijk het veld. Hij had zo hard gelopen dat hij echt niet meer kon …

Zo voelt dat dus als je volledig wordt weggespeeld … nu staan we dus aan de andere kant van de lijn. Vorig jaar werd zoonlief nog kampioen …