dinsdag 30 november 2010

Een beyblade … een wat?

Terwijl ik mij nog eens omdraai en mezelf van een hoop dekbed voorzie wens ik dat ik zo nog wel even kan blijven liggen. Maar dat is een illusie, zeker in een tijd van sinterklaas. Zoonlief wordt volledig in beslag genomen door de gedachte wat er op school in zijn schoen zou kunnen zitten. Hij is al vroeg wakker en komt nog voor zevenen onze kamer binnen met de vraag of het al tijd is om naar school te gaan. Uitzonderlijk, zeer uitzonderlijk, want hij komt nooit met die vraag.

Als we dan toch wakker zijn kunnen we ons net zo goed hardop afvragen wat er in de schoen op school zou kunnen zitten. ‘Ik hoop dat er een beyblade in mijn schoen zit.’, hoor ik zoonlief zeggen. Oeps, dat is een prijzige aangelegenheid, die dingen zijn tien euro, geen school die daaraan begint. ‘Eh, ik denk dat dat wel een beetje duur is.’ bereid ik hem vast voor.

Voor degenen onder ons die geen idee hebben wat een beyblade is, het is een tol. Tja je moet er van houden, maar de jongens vinden het helemaal het einde. Ik vind ze eerlijk gezegd een beetje vaag en hebben ze ‘nog niet’ in huis.

Terwijl ik zoonlief van de fysio naar huis rij spreekt hij de hoop uit dat hij wel heel graag een beyblade voor sinterklaas wil hebben. Ik antwoord dat die dingen weer zo’n tijdelijk rage zijn en vast en zeker gauw in een of andere kast stof liggen te vergaren. Nou mama, zegt hij: ‘Het is ook eigenlijk wel een beetje saai ding.’ ‘Hoezo?’ vraag ik. ‘Je kunt er alleen maar naar kijken.’ antwoordt hij droog. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en geef hem helemaal gelijk!


PS. Ik vroeg me af of mijn zoon het uit een stukje jaloezie zei en vroeg hem of hij niet zo’n ding van zijn zakgeld wilde kopen. ‘Neehhh, zei hij, echt niet, zonde van mijn geld.’

zondag 28 november 2010

Advent

We hebben vandaag de eerste van de vier adventszondagen gevierd. Ik ben hiermee opgegroeid, maar op een gegeven moment is advent een ingesleten begrip, zonder er direct bij stil te staan wat hiervan de betekenis is. Kwalijke zaak en dus heb ik mij er een beetje in verdiept.

Een beetje googelen en de volgende betekenis verschijnt op mijn scherm: Het woord advent is afgeleid van het Latijn: adventus (komst, er aan komen) en advenire (naartoe komen).

Kerstmis is een belangrijk christelijk feest. We vieren de geboorte van Jezus. Jezus is de zoon van God. God is door Zijn zoon Jezus mens geworden. Misschien wel moeilijk te begrijpen. Maar menselijk gezien kun je het vergelijken met de geboorte van je eigen kind. Je ziet vaak veel van jezelf terug in je eigen kind. Bij Jezus zie je alles terug van God!

Tijdens de adventstijd bereiden we ons voor op het geboortefeest van Jezus. Maar advent is meer dan alleen een voorbereiding op het geboortefeest. De adventstijd is ook een tijd om na te denken. Want Jezus komt terug. En als Jezus terug komt kan ik Hem dan recht in de ogen kijken of heb ik nog allerlei ding ‘op te ruimen’. Ben ik er klaar voor Hem te ontmoeten? Of zijn er nog zaken die ik heb recht te zetten?

Want ik ga wel feest vieren, maar kan ik wel feest vieren als ik nog iets met iemand heb goed te maken? Zijn er nog dingen in mijn hart die niet goed voelen en uitgesproken moeten worden? De geboorte van Jezus is een feest, maar ook Zijn terugkomt. Laten we ervoor zorgen dat we op beide feesten zijn voorbereid!


Een beetje nostalgie. Dit liedje zongen we vroeger altijd bij het aansteken van de kaarsen:
Eerste kaars ik steek je aan, want het nieuwe licht breekt baan. De belofte eens gegeven doet ons alle dagen leven.
Tweede kaars, ga nu je gang, want het wachten duurt al lang. Maar Wij blijven zeker weten: God zal ons toch niet vergeten.
Derde kaars, schenk ons je licht. God geeft ons een beter zicht. Het donker kan niet meer verhullen wat Gods dag ons gaat onthullen.
Vierde kaars, nu jij ook schijnt, zien we hoe de nacht verdwijnt. Want jouw vlam is ons een teken, dat de vrede aan gaat breken.
Grote kaars, ik steek je aan, want het licht is opgegaan. 'die het hore wil, die hore, de Messias is geboren!

zaterdag 27 november 2010

Lichte vrieskou ...

Het is weekend en dus even pennenrust. Wel is er tijd voor het schieten van mooie kiekjes. Hier een paar van onze tuin. Wel alweer een paar nieuwe ideeën opgedaan om over te schrijven ...





donderdag 25 november 2010

Winnen, hoe doe je dat? Geen flauw idee …

Kijk, eigenlijk win ik nooit wat. Dat komt ook, omdat ik nooit ergens aan meedoe. Logisch dus. Het is overigens niet helemaal waar. Ik doe eigenlijk overal aan mee waar ik geen inleg voor hoef te betalen en waar ik geen buitensporige privé gegeven bij hoef te vermelden.

Iedereen kent wel die geweldige enquêtes op internet. Daar trap je één keer in en doe je vervolgens nooit meer. Ja, ik ben daar ook een keer ingetrapt en zat bijna aan een mobiel abonnement vast. Ik ben gestopt voor de ‘ja, ik wil’ button!


Maar je hebt ook enquêtes waar je van alles bij kunt winnen als je ze maar invult. Vervolgens wordt je de dagen daarna volledig plat gebeld door allerlei aanbieders. Of je in de enquête nou bij alles nee ik heb geen interesse invult, je zal en moet gebeld worden. En ze gaan net zolang door totdat je een keer hebt opgenomen. Ja, ook dit heb ik een keer geprobeerd. Hoe kom ik anders aan al die ‘wijsheid’. Je doet wat als je wat wilt winnen.


Ik heb ooit een bal gewonnen op een bazar. Toegegeven dat ik daar wel voor de bonnetjes moest betalen, maar het geld ging naar het goede doel. Het was natuurlijk niet helemaal mijn ding, want ik ben niet zo’n voetballer en dus heb ik mijn kindlief er blij mee gemaakt. Maar toch was ik er erg blij mee. Alleen het feit al dat mijn nummer werd genoemd en ik dus iets mocht ophalen, maakte mij zo blij als een kind. Ik keek zelfs zo blij als een kind toen ik zag dat het een bal was. Gewoon simpelweg, omdat ik iets gewonnen had en iets winnen zo leuk is.


Hoe blij ben ik dan als ik iets win dat helemaal bij mij past. Deze week was het dan zover. Ik won een give away! Een prachtige Jeanne d’ Arc Living. Voor de onervarenen onder ons, een prachtig tijdschrift over wonen en woonstijlen.

Tijd om dit stuk te plaatsen, een cappuccino te maken met een scheutje Amaretto, op de bank te ploffen en te genieten van mijn give away.

dinsdag 23 november 2010

Haalt hij het of haalt hij het niet?

‘Dag lieverd, veel plezier.’ Zo gespannen als een veer loop ik de kleedkamer uit en laat mijn kleine grote mannetje achter bij zijn vriendjes. Tja wat moet ik anders? Ik kan toch moeilijk bij hem blijven? Zodra ik de deur naar het zwembad opendoe weet ik met zekerheid dat ik me veel te warm heb aangekleed. Ik aarzel, zal ik wat uit doen? Nee toch maar niet. Ik loop langs de rij mensen die hun plaatsje aan het zwembad al hebben ingenomen.

De muziek wordt gestart en de kinderen komen binnen. Ik slik een brok in mijn keel weg als ik mijn mannetje met een gespannen bekkie aan zie komen lopen. Wat een kerel. Zal hij het hem werkelijk gaan flikken vandaag?

De oefening gaat van start. Alle kinderen maken een koprol en belanden in het water. Inmiddels klotsen mijn oksels, parelen er zweetdruppel op mijn bovenlip en heb ik een bovengemiddelde hartslag. Als het maar goed gaat …

Zoonlief komt langs zwemmen. Over de mat, onder de mat door en dat met al die kleren aan, schoenen aan de voeten en ook nog een regenjas. Het kan niet op. Na het rondje mogen de kleren uit en dan komt het. Het negenmeter gat! Gaat hij het halen of niet?

Het duurt naar mijn idee vreselijk lang voordat zoonlief aan de beurt is. Ik ben niet echt aanspreekbaar, zo gefocust op mijn kind die mag gaan duiken. De duik gaat doet, dat is mooi. Hij gaat de diepte in en maakt in z’n vaart gelijk flinke slagen. Ook goed. Hij nadert het gat … ja, ja, ja hij haalt het en zwemt nog meters na het gat door. Als hij boven komt juichen we om het hardst! Weg spanning.

Ook zoonlief laat alle spanning varen en geniet van de opdrachten die hij daarna nog moet doen. Terwijl hij op zijn rug zwemt zing hij: ‘Ga niet meer weg, weg. Ga niet meer weg, weg. Ga niet meer weg, want ik kan niet zonder jou ...’, tot groot vermaak van de zwemjuffen. Als het ballonnenfestijn is afgerond mogen alle kinderen het water uit.

Daar staat hij dan … mijn kind … met z’n C-diploma in z’n hand. Is dat mooi of is dat mooi. Het is geweldig! Op naar de appeltaart met slagroom, want dat is zijn favoriet!

zondag 21 november 2010

Trots, hoezo trots?

‘Je zult wel trost zijn op je zoon’, zei ik. Hij antwoordde: ‘Nee, ik ben niet trots, maar wel heel dankbaar.’ Daar moest ik even over nadenken. Terwijl ik dacht zei hij: ‘Trots zijn is een beetje negatief.’ O jaha? Nog meer om over na te denken.

Is trots zijn op je kind negatief? Ik bedoelde het juist positief. Na enig denkwerk begrijp ik hem wel. Ben ik alleen maar trots als mijn kind goed presteert? Ben ik alleen maar trots als mijn kind het roze papiertje mee naar huis krijgt waarop staat dat hij mag afzwemmen? Ben ik alleen maar trots als hij een beslissing neemt die ik ook genomen zou hebben? Ben ik alleen maar trots als hij volgens het boekje opgroeit en doet wat er van hem wordt gevraagd?

Zoonlief gemaakt op school. Dan word ik warm van binnen.

Ja, ja, ja schreeuwt alles in mij, want dat wil toch iedereen? Maar van de week werd ik hierbij stil gezet en ontdekte ik dat degene die dat tegen me zei gelijk had. Trots op je kind ben je te allen tijde, omdat dat een onderdeel is van houden van. Je bent niet alleen maar trots op je kind vanwege de prestaties die het levert, maar je bent trots om wie je kind is.

Van de week stond ik, tijdens de zwemles van mijn zoon, met een paar moeders te kijken naar de prestaties van onze kinderen. We stonden alle drie op onze eigen manier trots te zijn! Ik glom gewoon, een 60watter was er niets bij, toen zoonlief door het bewuste negen meter gat zwom. De andere moeder glom toen ze vertelde dat haar zoon voor zichzelf was opgekomen. Moeder nummer twee koppelde in eerste instantie ‘trots’ aan een gebeurtenis, maar toen ze vertelde dat ze ook trots was als haar kind leuk speelde, kwamen ze tot de conclusie dat trots zijn op je kind wel eens een onderdeel van houden van zou kunnen zijn.

De vraag is wel of dat warme gevoel van binnen als je je kind zichzelf ziet zijn trots is of gewoon houden van.

En wat is er nou mis met houden van? Niets toch zeker!

woensdag 17 november 2010

Vervolg van mijn wandeling!

Het vervolg van mijn wandeling ziet er zo uit! Ik ben aardig lang onderweg geweest, maar ik geloof niet dat ik veel kilometers heb afgelegd. Lopen, stilstaan, handschoenen uit, fototoestel pakken, instellen en klikken maar. En vervolgens het toestel weer in het hoesje, handschoenen aan, stokken goed doen en weer doorlopen. Nee, het is geen lange wandeling geweest, maar dat kan ook niet als je op elk moment zulke foto's kunt nemen!

Soms is een verdere uitleg niet nodig!









dinsdag 16 november 2010

Stil zijn en genieten!

Vanochtend, meteen nadat ik zoonlief naar school had gebracht, ben ik mijn huis ingelopen, heb mijn stokken gepakt, handschoenen aangedaan en mijn fototoestel omgehangen en heb de deur achter me dicht getrokken om te nordiccen.

Dit gaat een beetje tegen mijn ritme in, want ik begin 's ochtends het liefst zo langzaam mogelijk. Maar met een zon die opkomt en prachtige lichten werpt op de licht bevroren dakpannen, de groenstrook vlak bij ons huis, het fietspad, de weilanden een eindje verderop ... over alles eigenlijk, moet ik snel zijn om dat ene plaatje te kunnen schieten. De zon wacht namelijk niet ...

En ik heb genoten, nu jullie nog ...











Morgen laat ik de rest van de wandeling zien!

maandag 15 november 2010

Wandelen met God (deel 2)

In een dienst twee liederen zingen die naadloos aansluiten op mijn stuk ‘wandelen met God’. Dat kan geen toeval zijn. Gauw opschrijven, bang als ik ben dat ik ze vergeet. Hiermee is deel twee ontstaan, maar ook omdat ik het gevoel had dat ik nog niet alles had verteld, wat ik graag wilde zeggen.


Wij leven slechts op de adem van zijn stem. Misschien een beetje moeilijk. Het komt hierop neer dat we mogen beseffen dat er Iemand is die jou en mij zó de moeite waard vindt dat Hij ons het leven geeft en ook Zijn leven voor ons heeft gegeven! Ik vind dat moeilijk te bevatten en stel mij daarom altijd de vraag of ik het omgekeerd ook kan. Kan ik mijn leven aan Hem geven? Het maakt me stil en het wonder nog veel groter!


Beide liederen bevestigen dat Hij mij heeft uitgekozen. Ik kan nog zo mijn best doen met Hem te wandelen (ik ga er ook gewoon mee door), maar de liederen laten zien dat Hij de eerste stap heeft gezet. Ik ben uniek, want Hij kende mij al nog voordat ik bestond. Jij bent uniek, omdat hij jou al kende nog voordat je bestond. Het bijzondere is dat Hij jou en mij de verantwoordelijkheid geeft voor Hem te kiezen. De uiteindelijke keuze om met Hem te wandelen ligt bij jou en mij. Hij wil wel hoor, daar ligt het echt niet aan, nu wij nog!

Laat je blij maken met de volgende liederen!

Psalm 103: 5
Zoals een vader liefdevol zijn armen
slaat om zijn kind, omringt ons met erbarmen
God onze Vader, want wij zijn van Hem.
Hij die ons zelf uit aarde heeft genomen,
Hij weet, dat wij, uit stof aan 't licht gekomen,
slechts leven op de adem van zijn stem.

Opwekking 599
Nog voordat je bestond,
kende Hij je naam.
Hij zag je elk moment
en telde elke traan.

Omdat Hij van je hield,
gaf Hij zijn eigen Zoon.
Hij wacht alleen nog maar
totdat je komt.

En wat je nu ook doet,
zijn liefde blijft bestaan.
Ook niets wat jij ooit deed,
verandert daar iets aan.
Omdat Hij van je houdt,
gaf Hij zijn eigen Zoon.
En nu is alles klaar
wanneer jij komt.

Refrein:
Kom tot de Vader,
kom zoals je bent.
Heel je hart, al je pijn
is bij Hem bekend.
De liefde die Hij geeft,
de woorden die Hij spreekt.
Daarmee is alles klaar
wanneer jij komt.

zaterdag 13 november 2010

Wandelen met God

Terwijl we met ons gezin over het voetpad door het Leuvenumse bos lopen denk ik na over mijn wandelen met God. Ik had mijn fototoestel meegenomen om dé foto hierover te maken. In de afgelopen jaren heb ik aardig wat nordic wandelingen gemaakt en ben ik met God in gesprek geweest. Over mijn gevoelens tijdens mijn burn-out, over kleine of grotere tegenslagen, mijn dankbaarheid uitgesproken over het welzijn van mijn gezin, het geluk dat we mogen ervaren, ziekte dat zorgen baart, etc.

Ik heb deze vraag letterlijk genomen, omdat dat het dichtste bij mijn gevoel komt. Omdat dat de momenten zijn waarin ik mij het dichtste bij God voel. Maar wandelen met God is zoveel meer dan een ‘echte’ wandeling maken en mijn gevoelens met Hem delen.

Door met God te wandelen wordt ik mij ervan bewust dat mijn leven geen vanzelfsprekendheid is. Dat ik de rust mag ervaren dat deze wereld een voorportaal is van de Eeuwigheid. Deze rust gun ik iedereen.

De enige manier die ik kan bedenken om mijn wandeling met God aan anderen te laten zien is door het voor te leven, wat een onmogelijkheid is gezien mijn zwakte voor fouten. Elke keer opnieuw bega ik dezelfde misstap. Elke keer opnieuw kom ik terug bij die Ene, omdat Hij mijn enige zekerheid is.

Toch wordt van mij gevraagd niet alleen te wandelen, maar de groep van wandelaars steeds groter te maken. Zodat we een vis-/vangnet worden voor mensen die doelloos rondzwemmen. Dit kan toch alleen maar als God ons bij de hand neemt? Wij hebben het als kinderen van God van nature toch in ons om weg te lopen, alles te ontdekken en te doen wat niet mag? God is als een liefhebbende ouder die ons elke keer opnieuw weer bij Hem terug laat komen. Ons op de schouder tikt, met de vraag waar we nu weer mee bezig zijn. Ons laat nadenken wat werkelijk belangrijk is. Ons verantwoordelijkheid geeft, maar ons wel laat zien wie de Eindverantwoordelijke is.

God wandelt met ons, maar elke keer als we Zijn hand loslaten, kunnen we Zijn hand weer pakken en als Hij het nodig acht pakt Hij onze hand weer. Geweldig toch? Ik heb ontdekt dat wandelen met God niet in een foto te vangen is. Maar toch ga ik een poging wagen …


Waarom ik voor bomen heb gekozen? Zie mijn stuk over 'stormen doorstaan'. Als bomen sta je sterk in een bos, maar alleen is de kans op omvallen zo groot! De bladeren aan de boom symboliseren een gemeenschap die gevoed wordt door de Stam. Zonder voeding van de Stam geen bladeren!

woensdag 10 november 2010

Ik wandel in het licht

In mijn zoektocht naar 'Wandelen met God' schoot mij dit lied te binnen. Een prachtig lied, dat past bij wat ik wil vertellen over mijn wandeling met God.


IK WANDEL IN HET LICHT MET JEZUS


Ik wandel in het licht met Jezus,
het donk're dal ligt achter mij,
en 'k weet mij in zijn trouw geborgen,
welk een liefdevolle vriend is Hij.

Refrein:
Ik wandel in het licht met Jezus,
en 'k luister naar zijn dierb're stem,
en niets kan mij van Jezus scheiden
sinds ik wandel in het licht met Hem.

Ik wandel in het licht met Jezus,
geen duist're wolk bedekt de zon,
en 'k kan niet anders 'k moet Hem prijzen,
die de zonde in mij overwon.

(Refrein)

Ik wandel in het licht met Jezus,
mijn ziel is Hem gans toegewijd,
met Hem verrezen tot nieuw leven,
volg 'k mijn Heiland tot in eeuwigheid.

(Refrein)

Ik wandel in het licht met Jezus,
o, mocht ik zelf een lichtje zijn,
dat straalt te midden van de wereld,
die gebukt gaat onder zorg en pijn.

(Refrein)

Wordt vervolgd, want mijn stuk hierover moet nog komen ...

maandag 8 november 2010

Herfsthoekje

Altijd leuk om de herfst in huis te halen met kastanjes, bladeren, eikels, beukennootjes, dennenappels en de daarin verstopte diertjes die er uitkomen. Maar in de tuin heb ik ook een klein herfsthoekje. Gewoon heel simpel, maar wel gezellig. Vlak voor het raam, meteen in het zicht.








Terwijl jullie mijn foto’s bekijken denk ik na over het onderwerp ‘Wandelen met God!’, het jaarthema van onze gemeente. In ons kerkblad stond een oproepje om een foto in te sturen dat laat zien hoe je wandeling met God eruit ziet. Ik mag meerdere foto’s insturen en daarbij kort vertellen wat de foto’s laten zien.

Tja … dacht ik toen, hoe ziet mijn wandeling met God er eigenlijk uit? Is het niet veel eerder zo dat God met mij wandelt? Dat Hij mijn hand vasthoudt? Dat ik te allen tijde naar Hem mag opzien. Zijn glimlach mag ontmoeten? Of … ja wat eigenlijk? Hoe geef ik ‘mijn wandelen met God’ vorm? Wordt vervolgd …

Heb je opmerkingen of ideeën dan zijn ze van harte welkom.

zondag 7 november 2010

Naar de wok

Zodra het gebed is uitgesproken stuiven de kinderen af op de patat, frikadellen, bami, gefrituurde banaan, mini loempiaatjes en nog veel meer. Ze verdringen elkaar om zo snel mogelijk hun favoriete eten op te scheppen, een sausje te pakken en weer naar hun plek terug te gaan en alles op te smikkelen. Ik help ze om op te scheppen, maar het liefst ben ik op dat moment ook een kind, want ik heb ongelofelijke trek en kan me maar moeilijk beheersen om niet stiekem zo’n overheerlijk mini loempiaatje te verorberen of die gebakken banaan, die me toeschreeuwt opgegeten te worden, uit de bak te pakken. Maar ik ben volwassen en dus doe je zoiets niet … jammer.

Als alle kinderen aan het eten zijn, gaan de ‘groten’ op pad om hun lekkers te halen. Voordat ik ga wokken ‘stuif’ ik af op de mini loempiaatjes, de bami, de gefrituurde banaan en de kip saté. Wat is dat lekker als je het niet zelf hebt klaargemaakt en héél erge trek hebt.

En dan zitten we met z’n allen van ons eten te genieten. Ondertussen ontspannen pratend over van alles en niets. We luisteren naar de ratelende kinderstemmen en begroeten ondertussen het halve dorp dat ook aan het wokken is.

Er is onvoldoende mayonaise en dus wordt er nog wat bij gehaald. De frikadelletjes worden aangevuld, er worden broodjes gesmeerd en vervolgens afgedankt, chipjes gehaald die te scherp zijn en komkommer die met een zuur gezicht wordt doorgeslikt. Kostelijk.

Zodra de kinderen verzadigd zijn gaan ze naar de speelgelegenheid van het restaurant. Wij leunen achterover en denken na over onze volgende gang. Want tja na één gang zijn we echt nog niet uitgegeten. Zodra de een zit staat de ander op om op zoek te gaan naar iets dat nog niet is uitgeprobeerd. Degenen die achterblijven vervolgen het gesprek dat nog niet was afgerond.

En voor je het weet is de avond voorbij en nemen we afscheid op de parkeerplaats. Voldaan van het eten, maar meer nog van het gezellig samenzijn gaan we naar huis!

donderdag 4 november 2010

Mijn eigen werk!

Het is zo leuk om de creativiteit van een ander te bekijken. Ik heb er echt een beetje een sport van gemaakt om al die creativiteit te spotten en er vervolgens ook iets mee te doen. Veel dingen passen niet in mijn huis, omdat mijn interieur zich er niet zo heel goed voor leent of omdat de kleurcombinaties niet passend is.

Maar van veel dingen valt iets te maken. Ik ben gek op natuur en dus heb ik mij gestort op de hortensia's in onze tuin. En ... nee dit was niet mijn eigen idee, ik heb hem 'gespot' en overgenomen! Kijk en oordeel zelf! Maar geniet vooral. Ik ben lichtelijk trots op mijn creatie.









woensdag 3 november 2010

Edukans schoenmaatjes!

‘Zullen we deze weggeven? Neeeh, die is van mij, doe dan die maar. Oké doen we die en deze dan, zullen we die ook doen? Ja, oké dat is goed.’ Terwijl ik in de keuken bezig ben, zoeken mijn kinderen uit wat ze weg willen geven. Dat valt nog niet mee, want oh oh wat zijn ze aan hun spullen gehecht. Van wie zouden ze dat nou hebben??? Ehhh.


Maar als ik in de schoenendoos kijk zie ik tot mijn grote verbazing hun carsauto erin staan en ook hun geliefde hotwheels. Ze hebben een aantal auto’s uitgezocht die ze weg willen geven. Ook de poppenkastpoppen mogen in de doos, evenals een balletje en een veel gedragen cap. Ik ben trots, apetrots dat ze dat uit zichzelf willen weggeven. Ik koop een tandenborstel, tandpasta, pennen, schriften en zeep om ook in de doos te doen. De gaatjes worden opgevuld met potloden, pennen en ballonnen. Eigenlijk kan de deksel er niet goed op, maar met een beetje aandrukken lukt het wel.

We doen mee met Edukans schoenendoosactie van school. M’n jongste heeft een hele mooie tekening ingekleurd die bovenop de schoenendoos moet. Vol overgave zie ik hem kleuren. Het laatste deel is een klein beetje afgeraffeld, want toen had hij er niet zo’n zin meer in. Maar toch is hij erg mooi geworden en prijkt bovenop de schoenendoos.


We hebben hem meegenomen naar school en bij al die andere dozen neergezet. Het is zo bijzonder te beseffen dat zo’n kleine moeite met zoveel blijdschap wordt ontvangen, in een voor ons zo totaal andere wereld. Een wereld die wij alleen maar zien door beeld van de tv of van internet.

Doordat mijn kinderen zo makkelijk hun spulletjes hebben weggegeven, maakt het mij ervan bewust dat ik wel erg aan mijn spullen ben gehecht. Vergankelijke dingen, die geweldig leuk zijn, maar niet mijn leven maken. Misschien veraangenamen, maar niet mijn leven zijn. Kortom … ik moet ook maar eens leren weggeven ...

dinsdag 2 november 2010

Wel verdraaid … geen stroom!

Gisteren.

Terwijl ik probeer wakker te worden ben ik op zoek naar m’n tas. Waar heb ik dat ding ook alweer neergezet? Oh ja, boven. Ik was wel zo bijdehand om m’n laarzen mee te nemen, maar laat vervolgens m’n tas boven staan. Ik strompel de trap weer op.

Even kijken, brood gesmeerd, thee gezet voor onderweg, jas aan, sjaal om, alleen mijn laarzen nog aantrekken. Het is redelijk licht buiten, maar bij lange na niet licht genoeg om te zien wat ik doe, dus het ganglicht aan. Lamp moet zeker ook nog wakker worden, want hij sputtert aardig tegen. Ik kijk met enige twijfel naar boven, want ik verwacht dat het ding het elk moment kan begeven. Enkele momenten later hoor ik boven een wekker afgaan. En terwijl de wekker schreeuwt om uit gezet te worden lijkt het beneden wel een disco met de knipperlamp.

Maar ineens is alles uit. De wekker, de lamp en ook de verwarming. Geen goed teken. Ik kijk naar de magnetron, geen tijdsaanduiding. Shit geen stroom. Manlief komt met een zaklamp naar beneden en checkt de schakelaars. Niets aan de hand. Ik tuur inmiddels bij de buren naar binnen op zoek naar licht. Ja hun magnetronlampje brand wel.


Ik ga naar mijn opdrachtgever, want er moet gewerkt worden. Intussen maak ik mij lichtelijk zorgen over de vriezer die ook geen stroom meer heeft. Manlief heeft op mijn verzoek de halve linnenkast bij de vriezer opgestapeld, dat als het water eruit komt alles direct wordt geabsorbeerd door de enorme hoeveelheid linnengoed.

Rond het middaguur kom ik binnen in een heel koud huis. Ahhh jammer … nog geen stroom. Effe lekker een bouillonnetje maken om warm te worden. Eh, oh nee geen stroom. Dan maar een wasje draaien. Eh, oh nee dat kan ook niet. Nou dan nog maar even aan het werk voor mijn opdrachtgever. Als ik de computer heb opgestart (heeft gelukkig geen stroom nodig) kom ik tot de ontdekking dat ik geen netwerkverbinding heb. Ach stom natuurlijk, die doet het ook niet. Tja wat doet het eigenlijk nog wel?

Bij elke stroomuitval kom ik tot de ontdekking dat ik vreselijk afhankelijk ben van die stroomtoevoer! Maar, eenmaal weer met stroom ben ik het net zo snel vergeten als dat het me overkomen is!