zaterdag 28 januari 2012

Vooruitlopend op het weer, een kleine terugblik

Grote vlokken dalen in een gestaag tempo naar beneden. Leuk om ze te vangen, nog leuker om al skiënd een heel nieuw spoor te maken waar nog niemand is geweest. Ik stop en kijk om. Prachtig mijn spoor in dit dikke pak. Het skiet zo lekker, zeker als het net is gevallen. Aan het einde van de dag is het hard werken en hopen dat je niet valt over de hier en daar opgehoopte sneeuw.

Alle geluiden worden gedempt door de grote witte deken. De stilte is wezenlijk. Vanuit de stoeltjeslift kijk ik neer op de kinderpiste. Mijn pet beschermt mijn gezicht tegen de sneeuw. Ik geniet met volle teugen. De lift brengt me verder omhoog. Ik kan bijna de bomen aanraken. Zou leuk zijn om de berg sneeuw naar beneden te laten vallen ...

Van en na een heerlijke dag skiën schiet ik een paar prachtige sfeerfoto's.






dinsdag 24 januari 2012

Hij doet het weer!!!

Na wat getik op het toetsenbord verschijnt mijn mail in beeld. Hé een berichtje van Bonjade, wat leuk! Ze laat me weten dat ze geen bericht bij me kan achterlaten. Huh? Hoe kan dat nou? Ik wist hier dus helemaal niets van.

Ik heb niet aan mijn instellingen gezeten. Blijkbaar is dat ook niet nodig en gebeurt zoiets gewoon, omdat er nu eenmaal aan het systeem wordt gewerkt en instellingen worden toegevoegd of weggehaald. Althans, dat is mijn theorie. Ze mailt me gelijk ook even wat ik moet doen om ervoor te zorgen dat iedereen weer kan reageren. Het is heel simpel en zo opgelost. Bedankt Bonnie, anders had ik het echt niet geweten!!!

Meestal doe ik een passend beeld bij mijn tekst, maar dit keer niet, want ik blijf graag nog even bij mijn serie over Zwitserland!

zondag 22 januari 2012

En ineens is het donker

Ineens is het donker. Alles. Gedesoriënteerd vraag ik me af wat er gebeurt. Kortsluiting natuurlijk. Onrustig gestommel in de keuken. De kids slaken kreetjes en komen op de tast naar me toe.

Dan, alsof er niets is gebeurd, gaan alle lichten weer aan. Hé gelukkig, kunnen we gaan eten. De aardappels en kipnuggets garen in de oven, de boontjes op de elektrische plaat. Maar ik heb het nog niet gedacht of het licht gaat weer uit. Kortsluiting? Maar nee dat kan niet, want alles is donker, ook buiten. We lopen naar het raam en zien dat zowel de huizen tegen de bergwand donker zijn als ook in het dal. Het enige licht dat we zien zijn de koplampen van een auto die in het aardedonker z’n weg zoekt. Best grappig.

De oudste vindt het een groot avontuur, de jongste vindt het maar niets en kruipt op mijn schoot. Het lijkt erop dat dit nog wel even gaat duren. We steken de kaarsen in de kaarsenstandaard aan en wachten totdat het eten, door de warmte in de oven en het nog hete water in de pan, gaar is. Twintig minuten later zitten we bij enkele kaarsjes te eten.


Nu we geen licht hebben en we zowat geen hand voor ogen zien gaan we allemaal vroeg naar bed. Ineens doen we zuinig met kaarsen en zaklantaarns, want je weet maar nooit. De kids liggen bij mij in bed en manlief is verhuisd naar het stapelbed. Het waait hard. De wind loeit om de pijp van de afzuiger en dat is goed te horen. Het is geen slaapverwekkend geluid. Maar uiteindelijk slapen we.

We heten het licht van de volgende ochtend welkom. Weer wat anders dan al dat donkerte. Maar er is nog geen stroom. Dat betekent geen koffie of thee bij het ontbijt. Want ontbijt hebben we! De broodjes zijn gebracht met de trein. Het hele dorp zitten zonder brood, maar wij geniet van de knapperige bolletjes.

Het hele dorp ligt plat. Geen winkel is er open! Bij het restaurant waar we binnenstappen wordt op een gastankje koffie gezet! Ergens halverwege de middag hebben we weer stroom! Veel te laat naar mijn zin, want deze laatste dag van onze vakantie kan er niet meer worden geskied.

Maar eerlijk is eerlijk, dit had ook wel wat. En meer dan genoeg voor een leuk verhaal!

dinsdag 17 januari 2012

Een warm welkom!

Als we na een lange, maar voorspoedige reis ons appartement binnenstappen zijn we verrukt van de inrichting en indeling van ons verblijf. Alles ziet er perfect uit. Als ik de keuken binnenstap zie ik de koffiepads al klaarliggen! Op de keukentafel staat een mandje met chocola en snoepjes.


Een klein houten kerstboompje siert het aanrecht. Ik stop de stekker in het stopcontact en een zacht licht geeft z’n omgeving een warme gloed. De verwarming staat aan en het uitzicht is fantastisch.



Hoe veel meer beter kan je aankomen? Ik loop naar het raam en geniet van de vallende sneeuw en het uitzicht. In het dal schijnen al aardig wat lichtjes. Het wordt vroeg donker.

Maar wij moeten nog boodschappen doen. Oudjaarsavond zonder lekkers, dat kan niet. In de winkel kopen we allerlei lekkernijen, nepchampagne en chips. Weer buiten hoor ik iets over oliebollen. Oliebolen?? Die heb ik nog niet gehad dit jaar en hoort echt bij de jaarwisseling. Ik vraag waar de oliebollen te krijgen zijn. Op de hoek bij de kerk. Een half uur later happen we allemaal in een warme oliebol en neem ik er ook nog eens tien meer naar huis. Hmmm laat de jaarwisseling maar komen nu.

zaterdag 14 januari 2012

Een foto gemaakt door zoonlief

Even een berichtje voordat ik met de vakantieverhalen begin. Deze volgen nog! Alleen is het zo druk dat de tijd me ontbreekt een mooi verhaal te maken bij de foto's die ik genomen heb. Ook over deze vakantie valt genoeg te vertellen, maar dat moet heel even wachten voor deze foto.

Want, vandaag een familiedagje scheepvaartmuseum Amsterdam. Zoonlief mocht mijn 'oude' toestel hanteren. Hij had er erg veel schik van en maakte als eerste deze foto!

zondag 8 januari 2012

Mijn eerste blog in 2012!

Als ik al mijn vakantiefoto’s heb bekeken, kies ik een foto om op mijn allereerste blog van 2012 te plaatsen. Het wordt een overzichtsfoto. Prachtig met die zon. Terwijl ik bezig ben met de foto, bedenk ik mij dat ik eerst alle reacties wil lezen die ik op mijn laatste blog ontvangen heb.

Ik begin onderaan, dan hoef ik niet zo te scrollen, luie draak als ik ben. Na een aantal lieve reacties wordt mijn oog ineens getrokken naar een anonieme reactie. Hé leuk wie zou dat zijn. Mijn hart springt op en tranen springen in mijn ogen. Ik ben blij en dankbaar tegelijk. Daar staat zwart op wit de reactie waar ik stiekem op heb gewacht. Wat ik al wist, maar zeker wilde weten.

Nu mijn moeder niet meer kan meelezen, ben ik zo blij dat zij meeleest! Lieve lieve tante Joke … dank je wel! Ik kan niet zeggen hoeveel mij dat doet!

Alle nieuwe volgers, van harte welkom! Leuk dat je mee wilt lezen! Dit geldt eigenlijk gewoon voor iedereen.

En aan iedereen de beste wensen voor 2012!