donderdag 30 juni 2011

Dag juf!

Als je twee jaar ‘samenwerkt’, krijg je toch een bepaalde band. Of niet natuurlijk, maar ik voel hem wel. Zoonlief heeft twee jaar dezelfde juf gehad en ik hoopte ook voor een derde jaar. Maar juflief vond dat geen goed idee. Je moet je kids ook een keer loslaten en twee jaar is max, vond ze. Beetje jammer, dat wel, maar ik begrijp haar volkomen. Een band is goed, maar je moet ook loslaten van beide kanten.

En zo moet ik juflief ook loslaten, want mijn samenwerking met haar zit erop. Zij in haar hoedanigheid als juf en ik als klassenouder. In twee jaar tijd hebben we veel gedaan, besproken, gelachen en gehuild (ik dan).

Maar nu is dat voorbij, ja toch? Zo gaat dat. Niet alleen mijn kind moet juf loslaten, ik ook. Want wat we samen hadden was toch wel bijzonder. Soms kun je een bepaalde band die je met elkaar heb/ervaart niet in woorden uitdrukken, dat is er gewoon. Gegroeid door de jaren.

Daar stond ze, juf, midden tussen de rij mensen die ons condoleerden. Ik was perplex. Ze had het niet hoeven doen, maar heeft het toch gedaan. Daar is dan die onzichtbare connectie … onbesproken en toch aanwezig. Wat kan ik zeggen? Juf, je hebt mijn hart geraakt. Maar ik moet ook zeggen:

Dag juf, ik zal je missen!

dinsdag 28 juni 2011

Merelmans (vervolg)

Het is buiten, zo aan het einde van de middag, nog 38 graden. Het is verbazend stil in en om de tuin. Een zacht briesje waait om de hoek van het huis en beroert de takken van de uit de kluiten gewassen boom naast mij. Op het terras hupt een musje met z’n bekje wagenwijd open. Hij heeft ook last van de warmte. Er volgen nog een paar musjes. Mooi, ze hebben het gemunt op de mierenhoop vlak bij het raam. Ik krijg hem maar niet weg en de mussen zijn er blijkbaar gek op.


Terwijl ik om mij heen kijk waai ik met mijn boek een of ander vliegend schepsel weg dat al enige tijd rond mijn hoofd zoemt. Het heeft effect, de hommel maakt dat hij weg komt. Verder is het stil in de tuin. Als ik om mij heen kijk zie ik veel vliegend ongedierte. Vaak van die beestjes die aan je lijf plakken als je het warm hebt, zoals nu. Een onweervliegje blijft maar in m’n gezichtsveld vliegen, ondanks dat ik hem met mijn vrije hand uit de lucht probeer te vissen. Heel frustrerend.

Ook in de ‘kerstboom’ is het stil. Al een hele tijd trouwens. Ik had mijn vorige blog net geplaatst of het was alweer stil in en rond de kerstboom. Eerst dacht ik nog dat merelmans op het nestje zat, maar ook daar zag ik niets meer. In eerste instantie begreep ik niet waarom? Maar al gauw zag ik dat buurvrouw de heg, die ons tuinhek zo ook zo mooi sierde, had weggesloopt. Beetje jammer … Ze was zich, denk ik, niet bewust van merelsmans in de kerstboom. En zo hadden we nog geen jonge merels in de tuin. Het wil duidelijk niet lukken dit jaar.

Gisteren wilde zoonlief het nestje bekijken. Hij ging op de schutting staan en boog zich zo dicht mogelijk naar de kerstboom toe en zag het nestje zitten. ‘Zitten er ook eitjes in mama?’ Ik dacht van niet, maar werd wel op een idee gebracht. We haalden er een spiegeltje bij. En warempel er zaten eitjes in. We hebben ze er natuurlijk wel in laten zitten.

vrijdag 24 juni 2011

Het felbegeerde roze papiertje

We lopen de kleedkamer in. Weinig plek meer, het plekje bij de deur dan maar. Zoonlief blij, want tot zijn verrassing is zijn vriendje ook druk bezig om zich om te kleden. Bravoure praten ze over wat ze allemaal al kunnen. Oh … is dat mijn kind die zo over zijn prestaties praat? Ik weet niet wat ik hoor.

Ik heb zoonlief beloofd dat we patatjes gaan eten als hij niet gaat huilen als hij de kleedkamer verlaat, z’n best doet (maar dat doet hij eigenlijk altijd, beetje overbodig dus) en tegelijkertijd ook nog een beetje geniet van het zwemmen. Patatjes en een vriendje, een goede stimulans …

Gezellig keuvelend verlaten zoonlief en vriendje de kleedkamer. Ik weet niet wat ik meemaak, maar dit hebben we alvast. Het ging zo goed, maar sinds enkele weken is zoonlief erg verdrietig bij het verlaten van de kleedkamer. Zijn prestaties zijn zwaar gekelderd. Beetje jammer, maar zeer begrijpelijk.

Vandaag moet het gebeuren, zoonlief kan een roze papiertje krijgen. Alleen weet hij dat zelf nog niet. Zwemmen onder druk is niet zijn beste kant en dus heb ik maar niets gezegd.

Het begint goed, althans … toilet, ja hoor, dat zal je zien. Nou rennen dan, want de tijd tikt door. En je moet heel wat laten zien om de juf te overtuigen. Maar ach wat maak ik mij druk. Zoonlief zwemt fantastisch. Als ik de andere helft van de les mag meezwemmen (het is ook nog kijkles), laat hij zich van z’n beste kant zien. En wat geniet ik van dat kleine grote mannetje. Hij is helemaal uitgelaten en blij.

De vreugde is groot als ik juf hoor zeggen dat zoonlief mag afzwemmen. Ik juich nog net niet het gruis van het dak, maar ik ben ontzettend blij. Na jaren van oefenen (bloed, zweet en veel tranen) is het dan eindelijk zover! Nou ja bijna. Misschien juich ik wat te vroeg, maar het felbegeerde roze papiertje is in huis. Vastgelegd op foto!

dinsdag 21 juni 2011

Een jaar verder ...

Mijn blog bestaat alweer een jaar! Ik was in de veronderstelling dat dat vandaag was, maar het was gisteren. Ik had niet gedacht dat ik zoveel te vertellen zou hebben, maar elke dag heeft een eigen verhaal.

Een van mijn eerste verhalen die ik plaatste, voor de meesten denk ik onbekend, is dit verhaal ... (niet waar gebeurd natuurlijk, maar puur fictie)


Vergissing is menselijk!


'Mevrouw, mag ik wat vragen?', begint de jongen achter mij. Hij krijgt de kans niet zijn zin af te maken. Ik ben geïrriteerd en antwoordt nogal bits dat ik haast heb en m'n boodschappen al op de band heb liggen.
Hij kijkt me bevreemd aan, maar zegt niets. Hij loopt naar een andere kassa en kijkt nog eens om. Zijn ogen lijken niet veel goeds te voorspellen. Ik word nerveus en heb meteen spijt van mijn reactie. Mijn overspannen gedachten maken het er niet beter op. Hij is boos en gaat wraak nemen natuurlijk. Ik moet het vast bezuren als ik over de verlaten parkeerplaats naar mijn auto loop. Tja Tan dat is niet je beste kant, jezelf moed inpraten kan je niet.


Als ik mijn boodschappen heb afgerekend en naar de uitgang loop kijk ik of ik de jongen zie. Hij is natuurlijk nergens te bekennen. Dat het buiten zo donker is geeft mijn zelfvertrouwen een flinke optater.

Moet ik wachten totdat er nog een klant naar buiten komt of moet ik gewoon net doen alsof er niets aan de hand is? Ik probeer het laatste. Ik ben bijna bij mijn auto als ik de jongen aan zie komen lopen. Shit, dit kan niet waar zijn, dit gebeurt mij niet. Ik ga harder lopen en voel ondertussen in mijn tas naar mijn sleutels. Als ik maar eenmaal in mijn auto zit. De jongen gaat ook harder lopen en stevent regelrecht op me af. Ik voel koortsachtig in mijn jaszakken naar mijn sleutels, maar vind ze niet.

Radeloos kijk ik om me heen, mijn hart bonst in mijn keel. Als de jongen binnen gehoorafstand is vraagt hij: “Mevrouw zijn dit misschien uw sleutels?”

zaterdag 18 juni 2011

De allesoverheersende stilte

Er is niets veranderd. Alles is hetzelfde. Dat lijkt in ieder geval zo. Wat het nu zo anders maakt is dat het stil is. Heel stil. Nee niet die stilte die je ervaart als je in de kamer zit en in de wetenschap leeft dat er ergens in huis iemand is die je lief hebt. Nee het is een andere stilte.


Niet die stilte die je opzoekt als je het nodig hebt. Nee, die stilte die je overvalt en je in de greep houdt. De stilte die je neerslaat met een mokerslag die zo hard is dat het je verlamd. De stilte die niet leuk en aardig is, nee de stilte die je vijand is.

Je kunt alles meenemen om je er tegen te wapenen, maar je moet door de veldslag heen. Niets helpt om de allesoverheersende stilte van de eenzaamheid die je ervaart te doorbreken. Niemand die je kan vertellen wanneer het voorbij is. Wanneer de pijn en het verdriet verminderen. Niemand …

Het is de stilte van het nooit meer ...

(Maar weet dat er Eén is tot wie je je wenden kan!)

donderdag 16 juni 2011

De avondvierdaagse!

Eigenlijk is het je reinste onzin, dat lopen. Maar zo onzinnig als het is, zo leuk is het ook. Zo’n hele stoet slome lopers, want vaart zit er echt niet in, is best leuk om te zien. En als je goed kijkt zie je mij er ook bij. Nee, niet dat kleine mannetje met dat blije hoofd, maar degene die er naast loop, die met dat gezicht die doet alsof ze het leuk vindt. Nee, echt het is ook leuk, maar je hebt tussen het praten door met al die andere mama’s en papa’s van school ook enkele zuchtmomenten.

Zodra we onze fietsen hebben neergezet, loopt zoonlief naar een boom. ‘Wat ga je doen?’ vraag ik. ‘Ik moet plassen.’ zegt zoonlief en heeft z’n broek al op zijn knieën hangen. ‘Lieverd, je hebt net geplast en we moeten nu echt gaan, kom op!’ Het plasje laat op zich wachten, maar komt gelukkig toch.

We zijn net gestart. ‘Eh, kerel kun je iets harder lopen, ik ben je nu zo’n beetje aan het trekken.’ Niet veel later. ‘Lieverd, je loopt pal voor mijn voeten, kunnen jullie ietsje harder lopen of naast mij gaan lopen. Jullie mogen ook daar gaan lopen, daar is nog een plekje en dan kan ik jullie ook zien.’ Na nog eens honderd meter. ‘Niet stilstaan als je een snoepje openmaakt kerel. Gewoon doorlopen, anders raken we achterop.’ Als ik eenmaal denk de loop erin te hebben ben ik zoonlief kwijt. Ja hoor het volgende snoepje moet soldaat worden gemaakt en hij loopt inmiddels samen met vriendinlief een stukje achter mij. Een zucht ontsnapt mij. Wat zo leuk begon, begint nu zo langzaamaan een opgaaf te worden. Ik vind het prima als zoonlief loopt, maar dan voor mij, in mijn gezichtsveld, wel zo veilig!

Inmiddels loop ik met drie tassen en twee jassen. Goed, dit was dus niet de bedoeling. Maar het is zo warm dat beide kerels hun jas hebben uitgedaan en hun rugtas, dat kleeft zo aan je rug als je het warm hebt, ook bij mij hebben achtergelaten. Goed leermoment. Geen drie tassen meer de volgende keer. Een tas is meer dan genoeg. En wel een tas waar genoeg jassen in kunnen ... ook handig. En dan hebben we ook maar één zweetrug … die van mij!


Hoe leuk de avondvierdaagse voor de kinderen ook is, het blijft voor mij een stressige aangelegenheid. Maar we doen het allemaal voor die laatste avond waarin de kinderen bergen met snoep krijgen omgehangen van vriendjes en familie! Het kan niet op en de gezichten stralen van trots als ze hun medaille in ontvangst nemen. En ik? Ik glim ook!

Dus … volgend jaar gewoon weer!

maandag 13 juni 2011

Campanula (lactiflora 'Prichard's Variety')

Toen ik deze plant kocht stond op de achterkant van het informatiekaartje dat de plant zo'n 50 cm hoog zou worden. Nou leuk, dacht ik, dat past precies in de hoek van de tuin bij mijn minivijvertje. Ze staan wel een beetje in de schaduw van het schuurtje, terwijl de plant, zo staat ook op het infokaartje, graag op een zonnig plaats staat.

Nou de plant heeft z'n weg naar de zon wel gevonden. Hij is inmiddels 1,80 meter lang en staat volop in de zon. M'n minivijvertje? Nee die is totaal niet meer te zien. Maar het is zo'n prachtige plant dat ik niet de moed heb hem weg te halen. Een prachtig paarse bloemenzee op hoogte van 1,80! Geweldig toch?!




donderdag 9 juni 2011

Ze zijn terug!

In eerste instantie heb ik het niet in de gaten, druk als ik ben met het onkruid tussen de stoeptegels. Maar als ik even bijkom van gedane zaken zie ik dat merelmans regelmatig met een volle bek met verdroogt plantaardig materiaal op mijn tuinhek neerstrijkt om vervolgens in de kerstboom van de buren te verdwijnen. Nou ja kerstboom. Ik noem het kerstboom, omdat ik geen idee heb wat het anders is en het toch echt wel iets van een kerstboom wegheeft. De beste boom staat pal naast het verlaagde gedeelte van het hek. Prima uitzicht vanuit mijn huis op de boom.


Nog steeds aan het uitrusten zie ik waar merelmans zijn nestmateriaal vandaan haalt. Beetje jammer van mijn toch al niet zo goed groeiende plantje. Hij rukt en trekt net zo lang aan het plantje totdat hij een hele dot in zijn bek heeft. Meer kan er echt niet meer bij. Hij probeert het nog, maar tevergeefs. Tevreden met het resultaat vliegt merelmans naar het tuinhek om daarna de kerstboom in te duiken.


Nu weet ik het zeker en ga er eens goed voor zitten. Even later vliegt merelmans uit de kerstboom rechtstreeks naar mijn treurige plantje om de rest te verruïneren. En zo gaat het een tijdje door. Ik geniet volop, want merelmans heeft kerstboom uitgezocht voor het volgende nest. Hoeveelste nest zou dat eigenlijk zijn? Maakt niet uit, ik ben vereerd, ook al is het mijn boom niet, dat hij zo dicht bij ons huis een nieuw plekje heeft uitgezocht.

Inmiddels zit mevrouw merel op het nest en vliegt manlief heen en weer. Wat is het toch leuk dat ze terug zijn, al is het dan niet in mijn tuin, maar toch wel bijna …

zondag 5 juni 2011

Bloemenzee

Ontspannen en tot rust komen kan ik het beste met een goed boek of een fototoestel. Ik kies dit keer voor de tuin om de bloemenzee vast te leggen. Van elk soort maak ik foto's, om mijn tuin en alles wat erin staat in kaart te brengen. Nu heb ik niet zo'n heel grote plattegrond nodig om mijn tuin te schetsen, maar er staan toch zeker meer planten in dan ik gedacht had.

Nog niet eerder heb ik zo vaak mijn spuit ter hand gehad om mijn bloemen en planten van het nodige vocht te voorzien. Blij toe dat er vandaag het nodige vocht de aarde heeft geraakt, gepaard met donderend geraas. Maar wat geeft het wij zaten veilig binnen.

Mijn planten hebben er weinig schade aan ondervonden. Enkelen zijn wat platgeslagen, maar die komen wel weer overeind. Hier een kijkje in mijn tuin. En op verzoek ook de namen erbij.

Geranium (Ooievaarsbek)

Hoornbloem (Cerastium biebersteinii)

(Hoe heet deze struik?)

Salvia nemorosa

Andoorn (Stachys grandiflora)

Andoorn (Stachys grandiflora)

Hoornbloem (Cerastium biebersteinii)

Lavatera

Campanula

Prikneus (Lychnis coronaria)