vrijdag 31 december 2010

Voornemens!

Met de jaarwisseling in zicht wordt het altijd weer vechten welke voornemens voorrang krijgen. Althans, bij mij. Als je echt niets tegen elkaar weet te zeggen is het een tijdvullend onderwerp op oudejaarsavond. Ik ben overigens niet eerder iemand tegengekomen die geen voornemen had voor het nieuw intredende jaar. Of het moet een voornemen zijn geweest om geen voornemen te hebben, dat kan natuurlijk ook.

Nu we het toch over voornemens hebben. Het zijn vrijwel altijd beloftes die betrekking hebben op het afgelopen jaar of iets dat al jarenlang voortduurt en waar nu direct een einde aan dient te komen. Nee ik wil het niet hebben over de nogal voor de hand liggende voorbeelden als roken of afvallen. Boekjes vol hierover. Wat zouden mijn woorden hieraan kunnen toevoegen?

Ja, ook mijn voornemen heeft betrekking op de afgelopen anderhalf jaar. Naar elkaar omzien is tijd voor elkaar nemen en bewust tijd inplannen met elkaar om te gaan. Maar dat is nogal moeilijk met een baan, gezin, sport en alle vrijwillige werkzaamheden die ook tijd van me vragen. Toch vind ik dat onvoldoende reden. Ik heb dan ook een faalgevoel over het afgelopen jaar.

Misschien herkent u het, misschien (nog) niet. Iemand verliezen. Het maakt niet uit of iemand jong is of wat ouder, het gemis en die lege plek is er. Anderhalf jaar geleden is iemand veel te jong aan een Nieuw Leven begonnen. Iemand die met bijzonder veel levensvreugde in dit leven stond en er toch afscheid van moest nemen. Het maakt me enerzijds bewust van mijn rijkdom en anderzijds van de leegte. Omzien naar elkaar krijgt ineens een heel andere betekenis.

De vraag: ‘Hoe gaat het met je.’, krijgt dat ook. U kent dat vast wel, even vragen hoe het met iemand gaat, gewoon voor het fatsoen, want dat is protocol. Maar eigenlijk zit je niet te wachten op een negatief antwoord.

Mijn voornemen ligt nu wel erg voor de hand. Naar elkaar omzien. Bewust vragen hoe het met iemand gaat. Vreugde, verdriet, gemis, Gods liefde en andere gevoelens bewust, heel bewust, met elkaar delen.

En jij, welke voornemens heb jij?



Ik wens een ieder een fijne jaarwisseling en een goed, gezegend en liefdevol 2011!
I wish everyone a great New Year and a good, loving and blessed 2011!

woensdag 29 december 2010

Geduld is een schone zaak!

Het is wat stil geworden in de auto. Het vrolijke gebabbel van de kids is verstomd en ook manlief en ik hebben even geen gespreksstof meer. We zijn lamgeslagen door de berichten op de radio. In de auto horen we het gedempte gebrom van alle stilstaande auto’s om ons heen. Onze auto wordt verlicht door de felle koplampen van degene die achter ons staat.

Na een tijdje doet de ene na de andere auto z’n motor uit. Wij wachten zo lang mogelijk in de hoop weer een paar meter door te kunnen rijden. Vergeefs natuurlijk. De radioberichten bevestigen van wat we al wisten. Stau … en niet zo’n klein beetje ook.

De radio-omroeper meldt dat er 264 ongelukken zijn gebeurd. Wij zijn achteraan gesloten in de enorme Stau. De komende uren zitten we vast. We doen nog een wanhopige poging van de snelweg af te komen, maar belanden van de ene in de andere ijsbaan. Uiteindelijk rijden we een rondje en zien na uren van wachten voor de tweede keer ‘ZOO’ boven de snelweg staan. We zijn niet blij …

Nog minder blij zijn de mensen die al negen uur in de Stau staan. Wij mogen niet klagen met onze vijf uur! Van een vrachtwagenchauffeur horen we dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt. Hij rijdt dagelijks vanuit Nederland naar Köln. Een schrale troost.

Het wordt nog gezellig zo. We staan buiten op de ijsbaan van een snelweg met mede gedupeerden te praten. Het is niet te geloven zo glad als de snelweg is. Na een tijdje krijgen we het koud en stappen we onze auto maar weer in. De kinderen worden, gelukkig, vermaakt met filmpjes.

Eindelijk, eindelijk om half twaalf rijden we 40 op de snelweg. Hoe blij kun je zijn met 40 op de snelweg! We passeren heel veel gestrande auto’s en vrachtwagens. Om twaalf uur nemen we dankbaar een slokje van onze eerste cappuccino!

Na acht uur Stau en een rit van 13,5 uur besluiten we een slaapplaats te zoeken. Het is niet verantwoord door te rijden naar onze vakantiebestemming.

Wat genieten we van onze overheerlijke hotelbedden! En wat zijn we dankbaar dat we heelhuids terug kunnen kijken op deze dag!

dinsdag 28 december 2010

Zullen we of zullen we niet?

Het is twee uur in de nacht als de wekker gaat. Die had echt niet af hoeven gaan, want ik heb werkelijk geen oog dicht gedaan vanaf het moment dat ik mijn bed ben ingestapt. We doen dit eigenlijk nooit, ’s nachts vertrekken, maar we wilden graag dezelfde dag nog op de plaats van bestemming aankomen. Tja dan zit er niets anders op dan vroeg vertrekken.

De spanning van vertrek is toegeslagen en dus zie ik allerlei beren op de weg. Zo groot zelfs dat ik er nerveus van wordt en klaar wakker met mijn ogen dicht in de bed lig. Ik heb zo’n beetje alle comfortabele ligstanden wel geprobeerd, maar niets helpt om in slaap te komen. Zelfs schaapjes tellen niet …

Uiteindelijk ben ik zover dat ik tegen mezelf zeg dat we dan maar thuis moeten blijven en niet op vakantie moeten gaan. Maar dat is ook geen oplossing, want wie wilde dit nou eigenlijk? Goed we hebben er allemaal zin in en als ik de webcambeelden zie wil ik dolgraag skiën. Maar ten koste van wat eigenlijk? Ach ik weet ook wel dat ’s nachts alles er veel somberder uitziet dan bij daglicht en dat is bij mij echt niet anders.

Als manlief de wekker heeft uitgedrukt stappen we langzaam ons bed uit. Snel gaat niet na zo’n miserabele nacht. En natuurlijk gaan we gewoon op weg naar onze vakantie bestemming. Als we maar eenmaal rijden. En die beren op de weg zullen ook wel meevallen.

Of toch niet?

Het is maar goed dat ik van te voren niet wist wat ons allemaal te wachten stond in de uren die volgden.

Wordt vervolgd …

zondag 26 december 2010

Terug van weg geweest!

Na een heerlijke skivakantie zijn we op eerste kerstdag terug gekomen. Prachtige foto's genomen van het barre winterse weer. En genoeg beleefd om nieuwe columns te schrijven.


Iedereen heeft de kerst weer op een andere manier meegemaakt. Ik was werkelijk in de veronderstelling dat we het kinderkerstfeest op eerste kerstdag mee zouden kunnen beleven en ook het kerstdiner met mijn familie, maar het winterse weer besliste anders en dus zaten we in plaats van vrijdag, gisteren op de weg naar huis.

Ik leefde echt in de veronderstelling dat de snelweg leeg zou zijn op eerste kerstdag, maar niets was minder waar. Het was gewoon druk op de weg.

Wat doen al die mensen onderweg op eerste kerstdag? Dan zitten hele families toch gezellig bij elkaar hun kalkoen weg te werken of chocolademelk te drinken na een winterse wandeling? Nee, werkelijk het was druk op de snelweg en echt niet alleen met naar huis gaande vakantiegangers. Toch leuk als tijdverdrijf om na te denken waar al deze mensen naar onderweg zijn. Ik ben er natuurlijk niet achter gekomen.

Wel opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen iets anders doen met kerst dan bij elkaar te zijn. Voor mij is kerst een moment om stil te staan bij de geboorte van Jezus, maar ook om samen te zijn en dit samen te beleven.

En voor jou? Heb je een fijne kerst gehad? En belangrijker nog, heeft kerst een betekenis voor jou?

woensdag 15 december 2010

Omzien naar …

De deur wordt langzaam opengetrokken. Met trage bewegingen stapt Gerda de drempel over, de koude buitenlucht in. Het is aardedonker en muisstil op straat. Vervelend toch dat de lantaarnpaal voor haar huis nog niet is gemaakt. Ergens blaft een hond. Vermoedelijk brand enkele huizen verderop een haard. De scherpe lucht dringt haar neus binnen. Het geeft haar een gevoel van behaaglijkheid. Zou Susan soms ook de houtkachel hebben aangestoken? Wel gezellig met dit winterse weer. Chocolademelk met slagroom zou nu zeer welkom zijn. Gerda doet de deur op slot en loopt langzaam naar het tuinhekje. Onder haar voeten knerpt de sneeuw die vanmiddag is gevallen. Er ligt zeker wel zo’n centimeter of tien op straat. Leuk om als eerste voetstappen te maken op de onaangetaste sneeuw. Ze kijkt achterom en moet lachen. Ze vond dit vroeger al leuk, daar is niets aan veranderd.


Het is prachtig om te zien hoe vol de bomen nu zijn. Een lantaarn verlicht de bomendriehoek op het pleintje aan de andere kant van de weg. Gerda staat even stil om hiervan te genieten. Er is nu geen enkel geluid te horen. Geen auto’s die langskomen, zelfs geen honden die blaffen. De bomen gaan gebukt onder hun zware last. Hier en daar valt een hoop sneeuw naar beneden. Brrr wat zal dat koud zijn als je dat in je nek krijgt.
Na enkele momenten hervat ze haar weg naar haar nieuwbakken vriendin. Gerda ziet tegen het bezoek op. Hoe kan ze Susan nou helpen als ze zelf nog niet zo heel ver is op haar weg naar herstel? Welke gevoelens zullen er bij haar weer naar boven komen en wat wil God met dit bezoek? Ze weet zeker dat God wil dat ze met Susan gaat praten. Het gesprek van enkele weken geleden was geen toeval. Ze leerde Susan kennen tijdens het drinken van een bakje koffie bij haar thuis. Wederzijdse kinderen wilden op woensdagmiddag na schooltijd graag met elkaar spelen. Marc wilde wel, maar durfde niet alleen.

Gerda schrikt op uit haar gepeins door een langsrijdende auto. Ondanks dat de auto langzaam rijd spat de sneeuw op, de banden laten diepen sporen na op straat. Gerda blijft weer staan en geniet van de koude lucht op haar gezicht. Ze rilt even en tuurt naar het licht van de lantaarnpaal. Ziet ze het goed? Zachtjes dwarrelen nieuwe sneeuwvlokken naar beneden. Een blij gevoel overspoelt haar. Eerst zijn het er een paar, maar nu vallen de vlokken in een gestaag tempo neer. Ze geniet van dit geweldige natuurverschijnsel wat hier nog maar zo weinig lijkt voor te komen. Als ze langs de bomendriehoek loopt ziet ze dat de nieuwe vlokken kleine lawines veroorzaken die van de dennenbomen naar beneden glijden.


Gerda loopt verder. Susan en zij wonen niet zo heel ver van elkaar. Het is lopend prima te doen, fietsen is toch niet mogelijk. Het is wel koud, Gerda zet de boord van haar jas omhoog en steekt haar handen diep in haar zakken.
Haar gedachten keren terug naar het bewuste gesprek van enkele weken geleden. Beiden waren ze open geweest over de burn-out en de daaruit voortvloeiende paniekverschijnselen. Zowel Susan als zij herkenden zich in hun beider ervaringen en al gauw waren ze diep in gesprek, niet gestoord door de spelende kinderen. Ze weet nog dat ze met een verlicht hart en blij gemoed naar huis ging. Eindelijk iemand die haar begreep en de gevoelens wist te omschrijven die ook haar parten speelden. Iemand te vinden die gedachten verwoord die ze zelf niet hardop durfde uit te spreken. Herkenning te vinden in de kleinste dingen. Iemand die aan een half woord genoeg heeft, al ter bevestiging ja knikte nog voordat ze was uitgesproken.

Vanavond gaan ze verder waar ze gebleven waren, want beiden zijn blij iemand te hebben gevonden die begrijpt wat de ander doormaakt. Niets te hoeven uitleggen aan iemand die met een niet begrijpende blik naar je verhaal luistert. Wel ja knikt op het moment dat het moet, maar niet begrijpt welk gevecht zich binnenin de persoon afspeelt. Zich tegelijkertijd afvraagt waar die blije persoon van toen is gebleven. Oh ja ze heeft ook mensen gesproken die zeggen het te begrijpen, maar vervolgens niets meer van zich laten horen. Veel te ingewikkeld allemaal. Stel je voor dat je wat van ze moet. Tenslotte zijn er mensen die zeggen dat het vast snel beter zal gaan en het allemaal wel meevalt.

Diep van binnen beseft Gerda dat ze zich nog steeds gekwetst voelt door deze groep mensen, maar het ze tegelijkertijd niet kwalijk kan nemen. Het is tenslotte ook moeilijk iemand te moeten vertellen welke storm er in je woedt. Wat er in je omgaat als de paniek weer toeslaat. Liever had ze gehad te moeten vertellen dat ze een gebroken been had, dat is tenminste voor iedereen duidelijk en aanwijsbaar.

Terwijl ze terugdenkt aan de tijd van de burn-out en haar paniekstoornis laat ze onbewust een spoor van voetstappen achter zich. Het is inmiddels weer wat harder gaan sneeuwen en Gerda zet haar capuchon op. Ze houdt met een hand het klepje naar voren, zodat de verse sneeuw niet in haar gezicht waait. Onderwijl loopt ze door en bedenkt dat ze door deze periode sterker is geworden. Bewuster van zichzelf en de mensen om haar heen. Dat ze mag zijn wie ze is en waarvoor ze is bedoeld. Sterker door de kracht van die Ene, Die nu naast haar loopt en voortstuwt te doen wat Hij wil dat ze doet. Vertellen over haar eigen ervaringen, zodat een ander daarmee geholpen is of kan worden geholpen.

Gerda loopt weer door en heeft nog enkele huizen te gaan voordat ze het huis van Susan heeft bereikt. Zou het goed met haar gaan of heeft ze een terugval gehad?

dinsdag 14 december 2010

Toiletproblemen!

Daar zit ik dan met m’n goede gedrag. Alles geprobeerd om die verdraaide toilet te stoppen, maar hij wil niet. Niets helpt om die hardnekkige doorloop te stoppen.


Zo halverwege de ochtend kom ik tot de ontdekking dat de toilet voor de verandering weer eens doorloopt. Hmmm even op de knop drukken, zoals we de laatste tijd wel vaker doen, dan stopt hij er wel weer mee. Maar …. het is echt gedaan met dat ding. Hoe ik er ook naar kijk, aan het paneel beweeg en op de knoppen blijf drukken, het water blijft gewoon stromen. Mijn geduld raakt net zo snel op als het water de toilet in loopt. Snel dus ….

De toiletman gebeld … hij staat boven op een dak. Dat wordt dus wachten.

Je zou natuurlijk zeggen, draai het waterkraantje dicht. Maar het waterkraantje zit achter het paneel en ik weet natuurlijk weer niet hoe ik dat paneel kan verwijderen. Goed, dan de hoofdkraan maar. Oh nee, kan niet, want de wasmachine draait. Dan nog maar een paar keer op de paneelknoppen drukken, wat natuurlijk nog steeds geen enkel effect heeft.

Ha, de wasmachine is aan het centrifugeren en dus tijd om de hoofdkraan uit te draaien. Ineens is het stil in het toilet! Mooi, tijd voor koffie!

Wat kan je blij zijn als iemand, in dit geval de loodgieter, je problemen komt oplossen! Het probleem is binnen tien minuten verholpen. Mijn uiting van blijheid beperk ik tot een simpel, maar dankbaar ‘dank je wel’!

En nu? Naar het toilet natuurlijk!

maandag 13 december 2010

Goedemorgen maandag!

Geen sneeuw meer te zien. Maar wel een dun laagje ijst op de sloot waarlangs ik vanochtend gefietst ben. Dat zal wellicht zo blijven als het kwik niet boven nul komt. De rietkragen langs de sloot weerspiegelen in het flinterdunne laagje ijs. Het is koud en we kruipen zo diep mogelijk onze jas in. De handschoenen die we toch maar hebben aangetrokken is beslist geen overbodige luxe.

De donkere dagen voor kerst zijn echt aangebroken. Van alle kaarsen en kerstverlichting in huis wordt volop gebruik gemaakt. Dat laat dan ook duidelijk z’n sporen op de ramen na. Maar daar valt toch weinig doorheen te zien met dat donkere weer.
Terwijl de koffie pruttelt, de chocomel wordt opgewarmd en de warme banketstaaf ligt te wachten om aangesneden te worden, completeer ik het beeld met wat winterse plaatjes. Ik heb hier zo mijn best op gedaan, dat ik ze graag wil delen.














Deze week zet ik een kort verhaal op mijn blog. Het heeft de titel ‘Omzien naar …’. Deze titel is tweeledig. Allereerst is het belangrijk, zeker in de tijd van kerst waarin ieder elkaar opzoekt, naar elkaar om te zien. Ten tweede een omzien naar ingrijpende momenten in je leven, dat je, door de jaren heen, heeft gevormd tot wie je nu bent.

Ik licht mijn verhaal nu een beetje toe, want als ik mijn stuk plaats wil ik er verder niets bij zetten dat de aandacht van het stuk zou kunnen afleiden. Ik vind het spannend, want het is voor mij een mooi en bijzonder stuk. Ik zie uit naar jullie reacties. Laat gerust je mening achter en deel ze met anderen. Ik lees ze later, want ik ga er over een paar dagen even tussenuit. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen wat ik ga doen!

vrijdag 10 december 2010

Elke ochtend weer die strijd!

Elke ochtend lever ik weer een gevecht met mezelf. Hoe moet ik mijn bed uitkomen. Alles schreeuwt in mij dat het nog lang geen ochtend is. En als ik met moeite een van mijn oogleden heb opengetrokken, zie ik niets meer of minder dan de lichte streep boven het gordijn dat aangeeft dat de lantarenpaal naast ons huis nog volop licht geeft in het donker. Mijn biologische klok geeft toch echt aan dat ik gewoon nog een uurtje moet doorslapen. Maar niets is minder waar. De klok is keihard en liegt niet. Kwart voor acht. Waar haal ik in vredesnaam de energie vandaan mijn benen over de rand van het bed te zwaaien? Oké nog twee minuutjes … dan ga ik er echt uit. Twee minuten later. Oké als het tien voor is ga ik echt. Uiteindelijk is het vijf voor acht en moet ik mij haasten.

Het is gewoon niet eerlijk. Ik kan er niet tegen om in het donker op te staan. Kan ik die eerste uren van de dag niet overslaan? Gewoon om 10.00 uur fit wakker worden en aan de dag beginnen? Wat is daar nou mis mee?

Ik tel de dagen af naar 22 december. Dé dag waarop het begin van het lengen van de dagen weer gaat beginnen. Zo halverwege januari kom ik tot de ontdekking dat het ineens weer wat langer licht blijft. Goed toegegeven, ik moet nog wel even wachten voordat zich dat in de ochtend ook laat zien. In de tussentijd worstel ik me gewoon elke ochtend door die eerste minuten van opstaan heen. Het is tot nog toe elke dag gelukt!

donderdag 9 december 2010

Winterplaatjes!

Even tussen mijn schrijfsels door een paar prachtige winterplaatjes! Mijn volgende stuk gaat over opstaan ...





woensdag 8 december 2010

Zal ik ze kopen of niet?

Zal ik ze wel kopen of zal ik ze niet kopen? Ik weet het niet, echt niet. Het is me een uitgave. Ja, ik vind ze helemaal top, maar moet ik wel zoveel geld aan mezelf uitgeven? Waar heb ik dat allemaal aan verdiend? Kan ik het niet beter ergens anders aan uitgeven? Terwijl ik over de dijk rij vraag me dit alles onzeker af. Oké, ik ga eerst kijken en dan zie ik wel, beloof ik mezelf.

Gelukkig kan ik tussen al mijn getwijfel door wel van de prachtige omgeving genieten. Als ik om me heen kijk zie ik alleen maar ijs, mysterieus door de mist die erboven hangt en de enkele sneeuwhoop die zich heeft vastgezet tegen het opgeschoven ijs. Ik kan nog net het eilandje zien, maar verder kan ik niet kijken. Tussen het riet liggen bergen sneeuw. Verzameld door de wind die het tegen de dijk heeft geblazen. Het geeft een prachtig kerstplaatje, maar ik kan niet uitstappen om het op beeld vast te leggen en dus geniet ik er zo maar van.

Wat is dat toch met ons vrouwen of is het geen vrouwending en ben ik de enige die twijfelt over bovengemiddelde uitgaven, die niet altijd nodig zijn, maar o zo leuk! Ik kan ongelofelijk in mijn twijfel blijven hangen als ik zo’n uitgave moet/mag doen. In dit geval gaat het om een ‘mag-uitgave’. Het is een uitgave die totaal niet noodzakelijk is, maar wel heel erg leuk.

Ik loop de winkel binnen en steven doelbewust op de outdoor afdeling af. Zodra ik ze zie ben ik verkocht. Daar staan ze … mijn ski’s. Niks niet nadenken … meenemen!

Zo blij als een kind loop ik de winkel uit, mijn nieuwe ski’s onder mijn arm gedrukt! En ze zijn mooi!!! Nu maar hopen dat ze net zo lekker skiën als ze mooi zijn!

zondag 5 december 2010

Vergissing is menselijk (deel 2)


Met een rood aangelopen hoofd kijkt Sanne de kassajuffrouw aan. ‘Ik denk, stamelt ze, dat mijn portemonnee is gestolen en ik heb geen ander betaalmiddel bij me mevrouw.’ Ze kijkt de klant achter haar beschaamd aan en haalt verontschuldigend haar schouders op.

Als eenmaal goed tot haar doordringt dat haar portemonnee is gestolen, bekijkt ze de klant achter haar ineens met andere ogen. Trouwens alle klanten. ‘Ik heb mijn portemonnee, voordat ik wegging, in mijn tas gestopt en nu zit hij er niet meer in’, legt Sanne de kassajuffrouw uit. ‘Ik zet het karretje wel aan de kant en kom straks terug om alles af te rekenen.’

Voordat Sanne de winkel uitloopt gaat ze naar de klantenservice. ‘Heeft u een portemonnee gevonden?’, vraagt ze de vrouw achter de balie? ‘Ik ga even voor u kijken mevrouw, moment.’ De vrouw rommelt wat achter de toonbank en kijkt Sanne weer aan. ‘Sorry er ligt hier geen portemonnee.’ Zie je wel, gestolen, denkt Sanne meteen.

Gefrustreerd loopt Sanne de winkel weer in en neemt dezelfde route die ze met haar karretje heeft gelopen. Iedere klant bekijkt ze met argusogen. Zou die man met die versleten broek en dat honkbalpetje hem hebben gestolen? Ze loopt door en kan nog net een mevrouw met een volgeladen winkelwagen ontwijken. Of die dame, ze doet verdacht. Zou zij hem misschien ….? Ach het heeft geen zin, ze komt er toch niet achter. Geërgerd loopt ze langs de kassa de winkel uit, naar de parkeerplaats. Zijn er nou werkelijk op deze aardbol geen eerlijke mensen meer te vinden? Is het nou zo’n kleine moeite een gevonden voorwerp niet zelf te houden, maar gewoon aan de eigenaar terug te geven? Eerst maar de betaalpasjes blokkeren en dan naar de politie. Stel dat er al geld van haar rekening is gehaald?

Sanne opent het portier van haar auto, gooit haar tas op de passagiersstoel en gaat achter het stuur zitten. Ze start de auto en zet de koppeling in z’n achteruit. Als ze weg wil rijden gaat haar telefoon. Ze pakt haar tas van de stoel, graait haar telefoon uit de tas, maar laat hem vallen. Ook dat nog! Als ze hem op wil rapen valt haar oog op iets bruins op de zitting naast haar. Helemaal niet gestolen, helemaal geen verdachten, maar … oh wat een gedachten.

vrijdag 3 december 2010

Druk, druk, druk ... neem de tijd en bekijk!

Het is zo druk op het moment. Alle hens aan dek om op tijd alle cadeautjes in te slaan, lekkers in huis te halen, werk af te krijgen, huishouden te doen, met de kids sinterklaas meebeleven op school en niet te vergeten foto's maken van deze prachtige witte wereld. Dat blijft ongelofelijk fascinerend! Ja het gaat allemaal door.

Vergeten we niet een rustpunt in te bouwen in deze hectische tijd? Het kan toch niet zo zijn dat, als december voorbij is, je niet meer weet wat je allemaal gedaan hebt en van had moeten genieten? Nee niet doen hoor! Geniet! Nu eerst van deze foto's, want je bent toch op mijn blog ...







Ik heb er nog meer, maar de rest komt later!

woensdag 1 december 2010

Bevroren blaadjes

Wat kun je toch mooie foto's nemen als het buiten licht gevroren heeft. Afgelopen weekend heb ik deze foto's genomen. Op dit moment begeef ik me niet graag buiten, zo koud als het is.







dinsdag 30 november 2010

Een beyblade … een wat?

Terwijl ik mij nog eens omdraai en mezelf van een hoop dekbed voorzie wens ik dat ik zo nog wel even kan blijven liggen. Maar dat is een illusie, zeker in een tijd van sinterklaas. Zoonlief wordt volledig in beslag genomen door de gedachte wat er op school in zijn schoen zou kunnen zitten. Hij is al vroeg wakker en komt nog voor zevenen onze kamer binnen met de vraag of het al tijd is om naar school te gaan. Uitzonderlijk, zeer uitzonderlijk, want hij komt nooit met die vraag.

Als we dan toch wakker zijn kunnen we ons net zo goed hardop afvragen wat er in de schoen op school zou kunnen zitten. ‘Ik hoop dat er een beyblade in mijn schoen zit.’, hoor ik zoonlief zeggen. Oeps, dat is een prijzige aangelegenheid, die dingen zijn tien euro, geen school die daaraan begint. ‘Eh, ik denk dat dat wel een beetje duur is.’ bereid ik hem vast voor.

Voor degenen onder ons die geen idee hebben wat een beyblade is, het is een tol. Tja je moet er van houden, maar de jongens vinden het helemaal het einde. Ik vind ze eerlijk gezegd een beetje vaag en hebben ze ‘nog niet’ in huis.

Terwijl ik zoonlief van de fysio naar huis rij spreekt hij de hoop uit dat hij wel heel graag een beyblade voor sinterklaas wil hebben. Ik antwoord dat die dingen weer zo’n tijdelijk rage zijn en vast en zeker gauw in een of andere kast stof liggen te vergaren. Nou mama, zegt hij: ‘Het is ook eigenlijk wel een beetje saai ding.’ ‘Hoezo?’ vraag ik. ‘Je kunt er alleen maar naar kijken.’ antwoordt hij droog. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en geef hem helemaal gelijk!


PS. Ik vroeg me af of mijn zoon het uit een stukje jaloezie zei en vroeg hem of hij niet zo’n ding van zijn zakgeld wilde kopen. ‘Neehhh, zei hij, echt niet, zonde van mijn geld.’

zondag 28 november 2010

Advent

We hebben vandaag de eerste van de vier adventszondagen gevierd. Ik ben hiermee opgegroeid, maar op een gegeven moment is advent een ingesleten begrip, zonder er direct bij stil te staan wat hiervan de betekenis is. Kwalijke zaak en dus heb ik mij er een beetje in verdiept.

Een beetje googelen en de volgende betekenis verschijnt op mijn scherm: Het woord advent is afgeleid van het Latijn: adventus (komst, er aan komen) en advenire (naartoe komen).

Kerstmis is een belangrijk christelijk feest. We vieren de geboorte van Jezus. Jezus is de zoon van God. God is door Zijn zoon Jezus mens geworden. Misschien wel moeilijk te begrijpen. Maar menselijk gezien kun je het vergelijken met de geboorte van je eigen kind. Je ziet vaak veel van jezelf terug in je eigen kind. Bij Jezus zie je alles terug van God!

Tijdens de adventstijd bereiden we ons voor op het geboortefeest van Jezus. Maar advent is meer dan alleen een voorbereiding op het geboortefeest. De adventstijd is ook een tijd om na te denken. Want Jezus komt terug. En als Jezus terug komt kan ik Hem dan recht in de ogen kijken of heb ik nog allerlei ding ‘op te ruimen’. Ben ik er klaar voor Hem te ontmoeten? Of zijn er nog zaken die ik heb recht te zetten?

Want ik ga wel feest vieren, maar kan ik wel feest vieren als ik nog iets met iemand heb goed te maken? Zijn er nog dingen in mijn hart die niet goed voelen en uitgesproken moeten worden? De geboorte van Jezus is een feest, maar ook Zijn terugkomt. Laten we ervoor zorgen dat we op beide feesten zijn voorbereid!


Een beetje nostalgie. Dit liedje zongen we vroeger altijd bij het aansteken van de kaarsen:
Eerste kaars ik steek je aan, want het nieuwe licht breekt baan. De belofte eens gegeven doet ons alle dagen leven.
Tweede kaars, ga nu je gang, want het wachten duurt al lang. Maar Wij blijven zeker weten: God zal ons toch niet vergeten.
Derde kaars, schenk ons je licht. God geeft ons een beter zicht. Het donker kan niet meer verhullen wat Gods dag ons gaat onthullen.
Vierde kaars, nu jij ook schijnt, zien we hoe de nacht verdwijnt. Want jouw vlam is ons een teken, dat de vrede aan gaat breken.
Grote kaars, ik steek je aan, want het licht is opgegaan. 'die het hore wil, die hore, de Messias is geboren!

zaterdag 27 november 2010

Lichte vrieskou ...

Het is weekend en dus even pennenrust. Wel is er tijd voor het schieten van mooie kiekjes. Hier een paar van onze tuin. Wel alweer een paar nieuwe ideeën opgedaan om over te schrijven ...





donderdag 25 november 2010

Winnen, hoe doe je dat? Geen flauw idee …

Kijk, eigenlijk win ik nooit wat. Dat komt ook, omdat ik nooit ergens aan meedoe. Logisch dus. Het is overigens niet helemaal waar. Ik doe eigenlijk overal aan mee waar ik geen inleg voor hoef te betalen en waar ik geen buitensporige privé gegeven bij hoef te vermelden.

Iedereen kent wel die geweldige enquêtes op internet. Daar trap je één keer in en doe je vervolgens nooit meer. Ja, ik ben daar ook een keer ingetrapt en zat bijna aan een mobiel abonnement vast. Ik ben gestopt voor de ‘ja, ik wil’ button!


Maar je hebt ook enquêtes waar je van alles bij kunt winnen als je ze maar invult. Vervolgens wordt je de dagen daarna volledig plat gebeld door allerlei aanbieders. Of je in de enquête nou bij alles nee ik heb geen interesse invult, je zal en moet gebeld worden. En ze gaan net zolang door totdat je een keer hebt opgenomen. Ja, ook dit heb ik een keer geprobeerd. Hoe kom ik anders aan al die ‘wijsheid’. Je doet wat als je wat wilt winnen.


Ik heb ooit een bal gewonnen op een bazar. Toegegeven dat ik daar wel voor de bonnetjes moest betalen, maar het geld ging naar het goede doel. Het was natuurlijk niet helemaal mijn ding, want ik ben niet zo’n voetballer en dus heb ik mijn kindlief er blij mee gemaakt. Maar toch was ik er erg blij mee. Alleen het feit al dat mijn nummer werd genoemd en ik dus iets mocht ophalen, maakte mij zo blij als een kind. Ik keek zelfs zo blij als een kind toen ik zag dat het een bal was. Gewoon simpelweg, omdat ik iets gewonnen had en iets winnen zo leuk is.


Hoe blij ben ik dan als ik iets win dat helemaal bij mij past. Deze week was het dan zover. Ik won een give away! Een prachtige Jeanne d’ Arc Living. Voor de onervarenen onder ons, een prachtig tijdschrift over wonen en woonstijlen.

Tijd om dit stuk te plaatsen, een cappuccino te maken met een scheutje Amaretto, op de bank te ploffen en te genieten van mijn give away.

dinsdag 23 november 2010

Haalt hij het of haalt hij het niet?

‘Dag lieverd, veel plezier.’ Zo gespannen als een veer loop ik de kleedkamer uit en laat mijn kleine grote mannetje achter bij zijn vriendjes. Tja wat moet ik anders? Ik kan toch moeilijk bij hem blijven? Zodra ik de deur naar het zwembad opendoe weet ik met zekerheid dat ik me veel te warm heb aangekleed. Ik aarzel, zal ik wat uit doen? Nee toch maar niet. Ik loop langs de rij mensen die hun plaatsje aan het zwembad al hebben ingenomen.

De muziek wordt gestart en de kinderen komen binnen. Ik slik een brok in mijn keel weg als ik mijn mannetje met een gespannen bekkie aan zie komen lopen. Wat een kerel. Zal hij het hem werkelijk gaan flikken vandaag?

De oefening gaat van start. Alle kinderen maken een koprol en belanden in het water. Inmiddels klotsen mijn oksels, parelen er zweetdruppel op mijn bovenlip en heb ik een bovengemiddelde hartslag. Als het maar goed gaat …

Zoonlief komt langs zwemmen. Over de mat, onder de mat door en dat met al die kleren aan, schoenen aan de voeten en ook nog een regenjas. Het kan niet op. Na het rondje mogen de kleren uit en dan komt het. Het negenmeter gat! Gaat hij het halen of niet?

Het duurt naar mijn idee vreselijk lang voordat zoonlief aan de beurt is. Ik ben niet echt aanspreekbaar, zo gefocust op mijn kind die mag gaan duiken. De duik gaat doet, dat is mooi. Hij gaat de diepte in en maakt in z’n vaart gelijk flinke slagen. Ook goed. Hij nadert het gat … ja, ja, ja hij haalt het en zwemt nog meters na het gat door. Als hij boven komt juichen we om het hardst! Weg spanning.

Ook zoonlief laat alle spanning varen en geniet van de opdrachten die hij daarna nog moet doen. Terwijl hij op zijn rug zwemt zing hij: ‘Ga niet meer weg, weg. Ga niet meer weg, weg. Ga niet meer weg, want ik kan niet zonder jou ...’, tot groot vermaak van de zwemjuffen. Als het ballonnenfestijn is afgerond mogen alle kinderen het water uit.

Daar staat hij dan … mijn kind … met z’n C-diploma in z’n hand. Is dat mooi of is dat mooi. Het is geweldig! Op naar de appeltaart met slagroom, want dat is zijn favoriet!

zondag 21 november 2010

Trots, hoezo trots?

‘Je zult wel trost zijn op je zoon’, zei ik. Hij antwoordde: ‘Nee, ik ben niet trots, maar wel heel dankbaar.’ Daar moest ik even over nadenken. Terwijl ik dacht zei hij: ‘Trots zijn is een beetje negatief.’ O jaha? Nog meer om over na te denken.

Is trots zijn op je kind negatief? Ik bedoelde het juist positief. Na enig denkwerk begrijp ik hem wel. Ben ik alleen maar trots als mijn kind goed presteert? Ben ik alleen maar trots als mijn kind het roze papiertje mee naar huis krijgt waarop staat dat hij mag afzwemmen? Ben ik alleen maar trots als hij een beslissing neemt die ik ook genomen zou hebben? Ben ik alleen maar trots als hij volgens het boekje opgroeit en doet wat er van hem wordt gevraagd?

Zoonlief gemaakt op school. Dan word ik warm van binnen.

Ja, ja, ja schreeuwt alles in mij, want dat wil toch iedereen? Maar van de week werd ik hierbij stil gezet en ontdekte ik dat degene die dat tegen me zei gelijk had. Trots op je kind ben je te allen tijde, omdat dat een onderdeel is van houden van. Je bent niet alleen maar trots op je kind vanwege de prestaties die het levert, maar je bent trots om wie je kind is.

Van de week stond ik, tijdens de zwemles van mijn zoon, met een paar moeders te kijken naar de prestaties van onze kinderen. We stonden alle drie op onze eigen manier trots te zijn! Ik glom gewoon, een 60watter was er niets bij, toen zoonlief door het bewuste negen meter gat zwom. De andere moeder glom toen ze vertelde dat haar zoon voor zichzelf was opgekomen. Moeder nummer twee koppelde in eerste instantie ‘trots’ aan een gebeurtenis, maar toen ze vertelde dat ze ook trots was als haar kind leuk speelde, kwamen ze tot de conclusie dat trots zijn op je kind wel eens een onderdeel van houden van zou kunnen zijn.

De vraag is wel of dat warme gevoel van binnen als je je kind zichzelf ziet zijn trots is of gewoon houden van.

En wat is er nou mis met houden van? Niets toch zeker!

woensdag 17 november 2010

Vervolg van mijn wandeling!

Het vervolg van mijn wandeling ziet er zo uit! Ik ben aardig lang onderweg geweest, maar ik geloof niet dat ik veel kilometers heb afgelegd. Lopen, stilstaan, handschoenen uit, fototoestel pakken, instellen en klikken maar. En vervolgens het toestel weer in het hoesje, handschoenen aan, stokken goed doen en weer doorlopen. Nee, het is geen lange wandeling geweest, maar dat kan ook niet als je op elk moment zulke foto's kunt nemen!

Soms is een verdere uitleg niet nodig!









dinsdag 16 november 2010

Stil zijn en genieten!

Vanochtend, meteen nadat ik zoonlief naar school had gebracht, ben ik mijn huis ingelopen, heb mijn stokken gepakt, handschoenen aangedaan en mijn fototoestel omgehangen en heb de deur achter me dicht getrokken om te nordiccen.

Dit gaat een beetje tegen mijn ritme in, want ik begin 's ochtends het liefst zo langzaam mogelijk. Maar met een zon die opkomt en prachtige lichten werpt op de licht bevroren dakpannen, de groenstrook vlak bij ons huis, het fietspad, de weilanden een eindje verderop ... over alles eigenlijk, moet ik snel zijn om dat ene plaatje te kunnen schieten. De zon wacht namelijk niet ...

En ik heb genoten, nu jullie nog ...











Morgen laat ik de rest van de wandeling zien!