zondag 31 oktober 2010

Mooi geel ...

In mijn blog 'Mooi rood is niet lelijk' had ik verteld dat er ook mooi geel bestaat. Ik heb geprobeerd het mooie geel op de plaat te zetten en zie hiervan het resultaat. Niet veel woorden vandaag, maar gewoon even kijken!











vrijdag 29 oktober 2010

Het Nationale Schoolontbijt


Volgende week woensdag is er weer het jaarlijks terugkerende Nationale Schoolontbijt. Dit ontbijt wordt georganiseerd om kinderen en ouders bewust te maken van het belang van een goed ontbijt. De school waar mijn kids op zitten doet daar ook aan mee en vandaag hebben ze informatie over het ontbijt mee naar huis gekregen.

Voor de kinderen zit er een groot blad bij met daarop een aantal lege borden. Met een stickervel kunnen ze hun eigen ontbijtje samenstellen. Als ik dat stickervel eens goed bekijk ontbreekt er elke ochtend toch aardig wat aan het ontbijtje dat ik voor de kinderen maak en ik dacht nog wel dat ik zo goed bezig was.

Terwijl mijn jongste druk bezig zijn denkbeeldige ontbijt samen te stellen, hij heeft zijn favoriete worst al op z’n bord geplakt, vertelt hij mijn oudste dat ze volgende week woensdagochtend ‘avondmaal’ hebben op school. Ik dacht dat ik het niet goed verstond, maar hij zei het echt. Daar mag natuurlijk niet om worden gelachen. Maar ik kon een glimlach niet onderdrukken!

donderdag 28 oktober 2010

En slopen maar …

Als een losgeslagen kudde rennen de kids op de apparaten af, pakken het gereedschap wat ze nodig hebben en beginnen de inmiddels onbruikbare apparaten te bewerken alsof het een lieve lust is. Ik sta er enigszins verbouwereerd bij te kijken. Zo was er nog berg schroot, zo is er niets meer …
Maar zeg nou zelf, wat is er voor kinderen nou leuker dan slopen. Of iets genuanceerder gezegd, apparaten uit elkaar halen.

De juf van mijn oudste zoon is op het grandioze idee gekomen om weer een handenarbeidmiddag, in de hedendaagse tijd de ‘creamiddag’, in te stellen. Voor mij een stukje nostalgie. Ik zie mij nog aan die handenarbeidtafel staan te figuurzagen. Zo’n hoge tafel met een zwaar houten tafelblad … maar … dat was toen.

Na een uitgebreide organisatie, want er zijn aardig wat onderdelen, is het enkele weken geleden van start gegaan. Ik sta bij het onderdeel ‘slopen’ oftewel uit elkaar halen en er weer iets moois van maken. Schroefjes uit een machine draaien en kijken wat er onder vandaan komt. Echt zo’n apparaat kan tot op de draad toe uit elkaar worden gehaald. Uiteindelijk kun je niet meer zien wat het geweest is.


Wat er zoal is gesloopt? Ik heb een computer voorbij zien komen, een telmachine, een boor, een koffiezetapparaat, een strijkijzer. Nou dat strijkijzer is een verhaal apart. Dat ding was niet stuk te krijgen ... We konden er geen schroefje uitdraaien, simpelweg omdat die er niet was. Bij uitzondering heb ik gezegd dat we het ding moesten bewerken met een hamer. Ik had niet voor hoeven doen hoe je zo’n ding met een hamer bewerkt, maar vond het zelf veel te leuk.

Uit elkaar halen is simpel, maar er weer iets leuks van maken is een ander verhaal. Niet iedereen is creatief. Hoeft ook niet. Er zijn er die het slopen leuk vinden en zich vooral daarop concentreren, maar er zijn ook kids die echt iets van het sloopmateriaal weten te maken. Zo heb ik een gasfornuis gezien, een speedboot, een vliegtuig, een auto, een speeltuin.

Er waren ook dingen bij waarvan ik echt niet kon zeggen wat het moest voorstellen. Tja, dat heb je ook. Gewoon zeggen dat het mooi is, echt, dat is meer dan genoeg.

Op naar de volgende ‘creamiddag’!

woensdag 27 oktober 2010

Mooi rood is niet lelijk!

Vanochtend op pad gegaan om mooi rood op de plaat te zetten. Dat valt niet mee met deze grauwe ochtend. Toch heb ik een paar mooie plaatjes kunnen schieten.

Trouwens mooi geel is er ook! Daar heb ik ook een paar mooie foto's van, maar dat past niet bij mijn thema!











dinsdag 26 oktober 2010

We leven nu ...

‘Mama, we gaan kerkdienstje spelen en jij moet luisteren.’ Ik leg mijn boek weg en ga er eens goed voor zitten. Ik kijk hoe mijn kids de taken verdelen. M’n jongste is de dominee en m’n oudste zingt de liedjes.

De kinderbijbel wordt tevoorschijn gehaald en de ‘dominee’ begint met het vertellen van het scheppingsverhaal. Terwijl mijn jongste aan de hand van elk plaatje vertelt wat God heeft geschapen, vult mijn oudste aan wat mijn jongste vergeet. God heeft in minder tijd de aarde geschapen en alles wat daarop leeft, dan de zes dagen die in de Bijbel staat. Maar wat geeft het, ze hebben werkelijk alles opgenoemd wat de plaatjes laten zien en voor hun leeftijd is de tijd waarin dat gebeurt nog moeilijk in te schatten.

Na het Bijbellezen gaan we zingen. De sambaballen worden tevoorschijn gehaald en dienen als microfoon. Mijn kinderen dansen door de kamer en zingen luid: ‘Diep, diep, diep als de zee. Hoog, hoog, hoog als de lucht. Wijd, wijd, wijd als het water blauw. Is Jezus' liefde voor jou en mij.’

Zodra het lied voorbij is pakken de kids hun blokfluit en moet ik ‘David met z’n slinger zingen’. Ze fluiten, dansen en zingen uit de grond van hun hart. Het is een groot feest!

Terwijl ik naar mijn kinderen kijk ben ik benieuwd wat ze over twintig jaar doen. Welke richting zijn ze opgegaan? Is een van de twee dominee geworden? Gaan ze hun hoofd gebruiken of geven ze er de voorkeur aan om met hun handen te werken. Gaan ze ontwikkelingswerk doen of hun talenten op een andere manier gebruiken? Ik zal toch echt moeten wachten … de tijd zal het leren.

Maar … we leven niet over twintig jaar, we leven nu … en dat is echt genieten!
De rest kan wel even wachten …

vrijdag 22 oktober 2010

Je hebt stil en je hebt stil …

Je hebt stil en je hebt stil. En je hebt nog meer stiltes, maar ik bedoel eigenlijk de stilte in huis. Je hebt stil, ondanks dat de kinderen in huis aan het spelen zijn, je hoort hun gemurmel als ze met playmobil spelen of vage geluiden als ze boven krijgertje doen. Ja dat gebeurt, niet vaak dat geef ik toe, maar het gebeurt. Meestal maken ze veel geluid bij wat ze doen. En dan het liefst een aantal octaven hoger dan is toegestaan.

En je hebt stil. Dan is er niemand om me heen. De enige geluiden die ik hoor is het tikken van de klok, het luchtpompje dat belletje produceert voor de vissen, het klepperen van de afzuiger omdat de wind verkeerd staat en de vage geluiden van blaadjes die in een draaikolk over ons terras waaien. Dat laatste was van de week het geval.

Meestal kan ik echt van zo’n dag genieten. Ik had dan ook allemaal wilde plannen. Mijn winterkleren tevoorschijn halen en zomerkleren opruimen. Alsof daar wat aan is, maar het moet toch gebeuren. Een column schrijven over hoe leuk het is om je alleen binnen de vier muren van je eigen huis te vermaken. Kozijnen schilderen. Mijn boek uitlezen en naar de biep.

Ik heb mijn boek uitgelezen en ben naar de biep geweest. Maar wat heb ik verder nou gedaan? Niets, helemaal niets. Ik kan mij nergens toe zetten en loop met m’n ziel onder m’n arm door het huis. Ik vind het ongezellig en saai. Ik besluit maar te gaan strijken, moet tenslotte ook gebeuren.

Soms heb je van die dagen … dan is stil gewoon te stil. Als de bel gaat ben ik als eerste bij de deur. Mijn kids weer thuis. Heerlijk, we zijn weer compleet!

woensdag 20 oktober 2010

Volop herfst ... (deel 2)

Het is herfstvakantie en je zou denken volop tijd om er op uit te gaan. Maar het weer zit niet mee en de kids hebben allemaal leuke dingen te doen.

Daarom neem ik jullie mee tijdens een van mijn wandelingen op de Veluwe. Het is prachtig daar en er valt zo ontzettend veel te zien. Dit was op een zeer zonnige zondag anderhalve week geleden!





maandag 18 oktober 2010

Goudvissen!

‘Mama, mama mag ik dit?’ Met een bedenkelijk gezicht kijk ik naar een afzichtelijk stuk plastic. Het moet een waterplantje voorstellen, maar ik heb nog nooit zo’n kleur waterplantje gezien. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo heel erg thuis ben in de onderwaterwereld. Maar ik vraag mij werkelijk af of het ding bestaat. Het zou mooi staan achterin een groot aquarium, maar niet in onze goudvissenbak van vijftien liter.

Toch ga ik overstag voor een vuurtoren. Hij mocht kiezen tussen de duiker en de vuurtoren. Eerst werd het de vuurtoren, toen de duiker en uiteindelijk weer de vuurtoren (gelukkig). Tegen de schatkist en de kikker heb ik echt nee gezegd. Ik moet er tenslotte ook naar kijken. We kopen verder zand, vissenvoer en lopen daarna door naar de vissenbakken. De bak en de planten hebben we al. Ja, ja vreemde volgorde, dat wel.

Zoonlief mag helemaal zelf de vissen uitkiezen. Ik probeer hem te sturen naar de vissen die ik mooi vind, maar hij vindt ze niets en loopt regelrecht naar de bak met warmwatervissen. Tja dat is jammer en dus zeg ik: ‘Nou schat, dat kan niet, dat zijn warmwatervissen.’ Geen probleem, dan andere vissen. Hij kiest drie prachtexemplaren! Zodra de mevrouw de plastic zak met de vissen in de kar zet, glimt zijn hele gezicht.

Hij vraagt als maanden om vissen. Eigenlijk, sinds ik de vorige dood door de toiletpot heb gespoeld. En nu is het dan zover. De hele autorit houdt hij de zak met vissen vast. Samen maken we de bak schoon, spoelen het grind uit, doen er extra grote stenen in, plaatsen de vurentoren (Vreemd eigenlijk een vuurtoren onderwater, maar ja het oogt leuk!) en zetten de plantjes erin. Als alles klaar is mag hij de zak met vissen in de bak hangen. En daarna is het wachten totdat hij ze erin mag doen.

Zodra papa thuiskomt moet hij als eerste onze nieuwste aanwinst bekijken. En morgen? Morgen mag hij ze eten geven …

zaterdag 16 oktober 2010

Typisch herfst

Afgelopen dinsdag ben ik het bos in gedoken op zoek naar de rode paddenstoel met witte stippen. Hoe ik ook gezocht heb, ik heb hem niet gevonden. Maar dit is het resultaat van mijn zoektocht geweest. Ik mag niet klagen, want dit zijn ook prachtige exemplaren.

En dan te bedenken dat ik maar een half uurtje de tijd had, want ik was voor de klas van mijn oudste meefietsmoeder naar de bibliotheek. Het moest dus echt snel! Het is weekend dus is mijn motto minder lezen, meer kijken ...
(Dan heb ik het niet over het lezen van boeken hoor, maar over mijn blog!)









donderdag 14 oktober 2010

Straffen

Elke zee krijgt wel eens te maken met onstuimig weer. Het resultaat hiervan is dat er van die metershoge golven ontstaan. Als het prachtig weer is, lijkt de zee een eindeloos onschuldig stuk water. Bij een briesje, kabbelen de golven met de windrichting mee.


En zo gaat het bij ons thuis ook. Er zijn van die perioden dat er een storm woed, gelukkig komt daarna altijd het stille water of het zachte briesje. Maar in zo’n storm ben ik druk bezig met onderhandelen. In zo’n storm ontwikkelen mijn jongens hun eigen willetje en testen dat in de zo breedst mogelijke zin uit. Mijn nee, is bij lange na niet hun grens. Mijn ja, hadden ze het liefst veel eer willen horen.


Maar hoe breng ik ze bij dat mijn nee, nee is en mijn ja, ja. Voet bij stuk houden natuurlijk en de daad ook werkelijk bij het woord voegen. Maar als hun willetje zegt dat ze die nee best iets op kunnen rekken, ben ik driftig op zoek naar het rempedaal. In de tussentijd gaan mijn kids gewoon door met waar ze mee bezig waren.

Daarom vind ik dat ik buitengewoon inventieve ( wie o wie hanteert deze ook?) straffen heb bedacht. Als je dit doet mag je vanmiddag geen tv kijken. Ga je daarmee door? Dan mag je niet ds’en de rest van de week. Je moet nu echt even luisteren anders denk ik niet dat je vanmiddag met een vriendje kunt spelen.

Het wordt pas echt lastig als ze zeggen dat het ze niet kan schelen, maar gelukkig komt dat erg weinig voor. Zeker als het gaat om vriendjes spelen.

Maar als mama in hun ogen een straf verdient weten ze me ook precies te pakken. Mama als je nu niet luistert mag je een week geen boek lezen. Tja en wat doe ik dan? Luisteren natuurlijk. Een week zonder boek …

woensdag 13 oktober 2010

Soms heb je van die gedachten …

Terwijl ik aan het Nordiccen ben, doe ik mijn uiterste best van mijn bezigheid te genieten. Dat kost me aardig wat moeite. Eigenlijk lukt het me gewoonweg niet. Mijn hoofd zit vol met zorgen, ideeën, alles wat ik nog moet doen en vooral ook beslissingen die ik moet nemen.

Soms heb ik van die loopjes waarin ik werkelijk van niets kan genieten. Dan ben ik te druk met mijn eigen ik. Hoe ik de sombere, zorgelijke ik om kan buigen tot ‘mezelf’. De blijmoedige ik met een kleine zorginslag.

Uit ervaring weet ik inmiddels dat de cadans van het lopen ervoor zorgt dat ik rust in mijn lijf en geest krijg. Dat is geen loopje van twintig minuten tot een half uur, maar minimaal drie kwartier tot een uur. Kortom ik kan nog even …

Zo halverwege mijn loopje zie ik een hond met zijn baasje. En ineens bedenk ik mij hoe heerlijk het is een hond te zijn. Wat voor zorgen heeft een hond nou? De enige zorgen die hij kent is het bemachtigen van zijn natje en droogje, wanneer hij wordt uitgelaten en de vraag van wie het hoopje is dat hij tegenkomt en of hij die van hem ernaast legt of dat hij toch nog een stukje doorloopt. Hoe simpel kan het leven zijn?

Nee neem mij dan. Ik heb al moeite met kiezen welke pindakaas ik uit het schap moet meenemen. Of de boter. Nu onze ‘vaste’ boter tijdelijk niet leverbaar is moet ik ineens gaan nadenken welke ik dan meeneem. Ga eens tellen hoeveel soorten smeerboter de Albert Heijn wel niet verkoopt. Ineens vind ik het niet grappig meer en irriteer ik mij aan zoveel soorten, omdat ik gewoon niet weet welke ik nemen moet. En dan hebben we het alleen nog maar over het maken van een ‘simpele’ keuze … ahhh.

dinsdag 12 oktober 2010

Een kijkje in onze tuin

Na de toch wel wat zware stukken van de afgelopen dagen, wil ik jullie nu meenemen in onze tuin. Daar heb ik echt mijn 'genietmomenten'. Ik kan helemaal opgaan in alles wat ik in mijn tuin zie. Behalve dan de voetballen van mijn kids, aahhh! Regelmatig zie ik ze door mijn tuin vliegen. Ze mogen niet in de tuin voetballen, maar ohhh wat is dat moeilijk!

En als die bal dan voorbij komt razen hoop ik werkelijk dat hij niet een van mijn o zo kostbare plantjes raakt, want vaak moeten mijn plantjes het onderspit delven.

Soms zie ik de ballen niet vliegen, maar wel de resultaten van hun landing. Natuurlijk is de bal allang niet meer te zien, maar wel een plantje met geknakte steeltjes en bloemetjes die er treurig bij hangen. Als ik eenmaal tot twintig heb geteld, gaat het wel weer ...

Hier weer een paar van mijn genietmomenten, nog niet geruïneerd door een voorbijvliegende bal!





zondag 10 oktober 2010

Aan de top???

En daar loop ik dan. Moederziel alleen. Wanhopig op zoek naar die top. Geen hand voor ogen te zien door laaghangende bewolking. Tranen van teleurstelling lopen me over de wangen, want ik had mezelf er zoveel van voorgesteld. Dan, ja dan ben ik weer de oude. Als ik dat kan, als ik dat bereikt heb, ben ik er weer.


Hoe groot is dan de teleurstelling als je jouw eindpunt, zo heel anders had voorgesteld? Hoe ver moet je gaan om die top te bereiken? Moet je koste wat het kost verder doorzetten om een glimp van die top te kunnen zien? Of moet je met minder genoegen nemen?

Vroeger, ja vroeger was die top en het uitzicht zo ongelofelijk mooi … toch??? Kon ik alles doen wat ik graag deed. Liep ik die berg op zonder enig probleem … ja toch??? Had ik een bereconditie en ontbrak het mij aan niets. Offeh vergis ik me nu? Stel ik mij alles veel mooier voor dan het in werkelijkheid was? Lieg ik mijzelf dus gewoon eigenlijk een beetje voor.

Was het voor de burn-out wel allemaal rozengeur en maneschijn? Als ik goed nadenk rende ik die berg op, zonder ook maar iets te zien. Ik had geen enkele tijd om van het uitzicht te genieten. Mijn snelheid, maar ook mijn enorme rugtas belemmerde mij om de omgeving te bekijken. Ik had alle energie nodig om die rugtas te dragen en om die snelheid erin te houden. Tijd om te leven had ik eigenlijk niet … ik werd geleefd.

Maar hoe zit het nu met die top? Die heb ik nooit bereikt en als ik eerlijk ben zal ik hem ook nooit meer bereiken. Vind ik dat erg? Ja, soms wel, maar vaak ook niet. Nu vijf jaar later boks ik nog steeds tegen mijn beperkingen op (hier komt die zelfacceptatie!). Maar ik ben ervan overtuigd dat ik, vlak onder de top, meer van het uitzicht kan genieten dan voor mijn burn-out (toen zag ik namelijk helemaal niets).


Met een mooier uitzicht bedoel ik, dat ik meer kan genieten van de kleine dingen. Het zicht niet vertroebeld door mijn snelheid van leven, het opkrikken van mijn eigenwaarde door te streven naar een nog betere baan, een groter huis, nog meer vrijwilligerswerk te doen in de hoop dat ik door anderen wordt geaccepteerd en gewaardeerd. Nee, ik probeer elke dag mezelf te zijn, met alle beperkingen die ik heb. En dat vind ik niet altijd even leuk, maar het geeft o zoveel meer rust.

Dit verhaal omvat nog niet de helft van wat ik graag wilde zeggen. Maar ik ben op deze manier begonnen en wilde het ook op deze manier afronden.

Door hierover te schrijven borrelen er nieuwe ideeën op over dit proces. Bijvoorbeeld over het stellen van doelen, haalbare doelen! Hoe doe je dat? Hoe voorkom je teleurstellingen?

Heb jij zelf ideeën, vragen, etc. omtrent dit proces, waar ik misschien over zou kunnen schrijven. Schroom niet en laat het me weten.

donderdag 7 oktober 2010

Wat een dag ...

Met moeite heb ik mijn o zo warme bedje verlaten. Terwijl ik naar het raam loop vraag ik me af wat ik aan zal trekken. Van beneden roept manlief: ‘Ik ga hoor, fijne dag.’ Ik roep ‘Jij ook een fijne dag.’ terug en vraag me tegelijkertijd af of we elkaar wel bewust gedag hebben gezegd? Een gevoel van onbehagen trekt door me heen. Stel dat ….

Ik trek het gordijn een klein stukje open. Door een dikke deken van mist zie ik nog net manlief zijn motor starten. Opnieuw overvalt mij een gevoel van onrust. Waarom gaat hij nou met deze dichte mist met de motor op pad. De wegen zijn nat en dus is hij kwetsbaar, want met nat wegdek is de motor gevoelig voor uitglijden. Stel dat hij onderuit gaat en de achterliggende auto kan hem niet meer ontwijken?

Ik verman me en zet de nare gedachten van me af. Ik kleed me vlug aan en zorg ervoor dat de kids hun natje en droogje naar binnen werken. We moeten haasten, want erg vroeg zijn we niet. Dat zijn we overigens nooit. We blinken niet echt uit in op tijd komen!

De kids zijn naar school gebracht en als ik thuis ben maak ik een boterham met kaas en neem het mee naar de woonkamer samen met een beker sinasappelsap. Ik ga zitten en kijk naar buiten. Ik vouw mijn handen. Voordat ik een hap van mijn boterham neem, bid ik … dat manlief veilig op z’n werk aan mag komen.

Tien minuten later gaat de telefoon … Aan het mobiele nummer in het schermpje kan ik zien dat het manlief is. Hij belt nooit 06 zo vroeg op de ochtend. Er is iets mis, ik weet het zeker. Ik neem op en hoor zijn stem! Gelukkig ...

‘Schat, ik heb een ongeluk gehad … ik heb een schuiver met mijn motor gemaakt … maar ik mankeer niets hoor.’ Dat is je geraden ook denk ik er achteraan.

Ineens ben ik blij met zijn boek op de stoel in plaats van in de kast. Ineens ben ik blij met zijn schoenen in de kamer. Ineens ben ik blij met zijn rugtas voor de gangkastdeur. Ik ben overal blij om als het maar zijn troep is.

God verhoort!

woensdag 6 oktober 2010

De weg terug … (deel 2)

Bijgekomen? Lekker ontspannen? Leuke dingen gedaan? Klaar voor de rest van de reis? Goed dan kunnen we nu verder met het zwaarste deel ervan.

Op een bergwandeling kun je je voorbereiden, maar als je aan een berg begint die nog niet eerder hebt beklommen kun je verrassingen tegenkomen. Je weet dus niet wat je te wachten staat. Dat is voor de meeste mensen heel vervelend. Iedereen wil graag weten waar hij/zij aan toe is. Vaak zoeken mensen hun zekerheden in de toekomst. Maar het enige onzekere aan je leven is …. de toekomst. Het enige zekere is het heden. En daar zul je het mee moeten doen, hoe je je op dat moment ook voelt.

Je moet dus leven bij de dag, niet bij wat er morgen mogelijk op je pad zou kunnen komen. Sterker nog. Je moet leven bij het moment, want over tien minuten weet je niet wat je op je wandeling aantreft. Ook dit is een leerproces. Maar naarmate je verder wandelt wordt je gedwongen dit in de praktijk te brengen.


Als je denkt dat je het zwaarste wel gehad hebt, dan heb je het mis. Je kijkt nu tegen een grote rotswand aan. Touwen naar boven wijzen je erop dat je daarlangs moet gaan om de top te bereiken en dat er geen andere weg mogelijk is. Wanhopig ga je zitten, omdat je denkt dat het onmogelijk is als onervaren klimmer naar boven te komen. Totdat er een instructeur je bij de hand pakt en zegt dat je het wel degelijk kunt. Soms heb je aan een paar instructies genoeg. Een ander is gebaad bij enkele lessen en weer anderen krijgen bij het hele proces naar boven begeleiding. Het is wel belangrijk dat je de aangeboden hulp met beide handen aangrijpt. Ook als je er niet zoveel vertrouwen in hebt. Twee mensen weten er nog altijd meer dan een. (De instructeur moet je zien als een bedrijfsarts, bedrijfsmaatschappelijk werk, huisarts, psycholoog, dominee, vertrouwenspersoon, etc.)

Het wil niet zeggen dat elke klim even makkelijk zal zijn. Elke berg heeft zijn eigen uitdagingen. Maar sommige klimpartijen gaan je makkelijker af dan je had gedacht. Weer een overwinning! Tel al je overwinningen en geef jezelf een schouderklop, een beloning voor elke uitdaging die je hebt behaald. Het klinkt misschien gek, maar veel mensen die een burn-out hebben vinden het heel moeilijk zichzelf complimenten te geven. Maar wat wordt een uitdaging anders als je na een overwinning jezelf een schouderklop geeft of jezelf iets cadeau geeft. Een dagje sauna (zeker na zo’n klim), een film, die camera die je graag wilde hebben (de top moet tenslotte gefotografeerd worden), dat mooie boek heb je nu echt wel verdiend.

Hoe zou het eigenlijk aan de top zijn? Wordt vervolgd.

maandag 4 oktober 2010

Goede morgen Nederland!

Zoals beloofd hier de foto's waar ik lichtelijk trots op ben. Wij hebben eigenlijk maar een simpel cameraatje. Niet verwacht zulke foto's te kunnen nemen.

Terwijl ik van 'De weg terug ... (deel 2)' een begrijpelijk verhaal probeer te maken, hoop ik dat jullie genieten van deze foto's.









Zijn ze mooi of niet?

vrijdag 1 oktober 2010

De weg terug … (deel 1)

Het herstel van een burn-out vergelijk ik met het nemen van een bergpad. Het eerste stuk is vaak een breed pad tussen de bomen door. Je loopt langzaam en behoedzaam om maar niet te vallen of een misstap te maken, want de fatale misstap heb je net gehad en ligt nog vers in het geheugen. Je loopt ook rustig in de wetenschap dat je je energie wilt sparen voor de steile stukken, die ongetwijfeld op je pad komen, je weet alleen niet wanneer.

Terwijl je stap voor stap gaat moet je ook af en toe een stap terug doen, omdat er ongeregeldheden op je weg komen of omdat je ongemerkt te hard de berg bent opgegaan. Je struikelt, valt of loopt voorzichtig om het rotsblok heen. Het zal soms (vaak) voelen alsof je weer van voren af aan moet beginnen. Terwijl als je opkrabbelt en weer voorzichtig een paar stappen voorwaarts zet merkt dat je een val hebt gemaakt, maar niet helemaal naar het begin bent teruggerold.

Het mooie is wel dat je naast de vele distels, prikkels en andere giftige planten langs de weg, prachtige bloeiers treft waar je echt van geniet. Grote bomen, waaronder je kunt schuilen tijdens een zware regenval of storm. (Mijn bloeiers en grote bomen waren familie, vrienden, een kaart, een schouderklop, een bloembakje, een lied, een preek, gesprekken, etc.) (Mijn distels, prikkels en andere giftige planten waren al mijn moeiten waar ik mij doorheen moest worstelen.)


Tijdens de wandeling zijn er ook momenten van rust. Jaha leuk die rust, maar hoe doe je dat? Hoe ontspan je je? Want straks wil je je weg vol goede moed weer kunnen vervolgen. Een moment van ontspanning is dus van onschatbare waarde. Maar wat als je rustmoment een stressmoment wordt, omdat je niet meer weet wat ontspannen is en ineens ook niet meer weet wat je leuk vond? Gelukkig heb je in je rugtas een lijstje zitten waarop staat waar je blij van wordt, waar je van geniet en dus van ontspant!

We zijn nog maar halverwege en het einde is nog lang niet in zicht. Het zwaarste stuk moet nog komen. Maar eerst bijkomen van het eerste deel, daarna kan aan het volgende begonnen worden … wordt vervolgd!

Weet wel dat dit niet zomaar een berg is. De weg naar de top kan soms maanden tot jaren duren!


De weg die ik ben gegaan had ik zonder Hem niet kunnen afleggen. Mijn lijflied tijdens dit proces was (en is heel toepasselijk tijdens deze bergwandeling):

Opwekking 581
Ik wil heel dicht bij U zijn,
als een kind bij de vader op schoot.
Ik wil heel dicht bij U zijn;
dat is de plek waar ik hoor.

Til mij op, neem mij in uw armen.
Til mij op, houd mij dicht tegen U aan.
Til mij op, ik wil U omarmen.
Til mij op en laat mij niet meer gaan.

Draag mij door het diepe water,
waar ik zelf niet meer kan staan.
In uw armen ben ik veilig,
wanneer U mij draagt,
als ik niet verder kan gaan.

Ik mag heel dicht bij U zijn,
als een kind bij de vader op schoot.
Ik mag heel dicht bij U zijn;
dat is de plek waar ik hoor.

En U tilt mij op, neemt mij in uw armen.
En U tilt mij op,
houdt mij dicht tegen U aan.
En U tilt mij op, Ik mag U omarmen.
En U tilt mij op )
en laat mij niet meer gaan. ) 2x