woensdag 27 april 2011

Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Als ik in mijn tas voel weet ik dat ik iets vergeten ben. Wat nu? Teruggaan naar de TNT of een nieuwe zending voorbereiden. Het wordt het laatste, want teruggaan en de envelop openmaken om er nog iets bij te stoppen vind ik ook zo wat.

De verzending van mijn give away verloopt alles behalve vlekkeloos. En dat heb ik geheel aan mezelf te wijten. Toen ik al die leuke verpakte give aways zag, dacht ik, dat ga ik ook doen! Mooie spullen afgestemd op de persoon die wint. Leuk inpakken en opsturen maar.

Nou dat winnen ging prima, maar bij het zoeken naar iets passends ging het al mis. Ik wilde dolgraag een leuk knutseltijdschrift kopen, maar dat lukte me niet. Oké overschakelen op iets anders dus. Een woontijdschrift, de leuke hebbedingen had ik al in huis gehaald.

Toen op zoek naar bijpassend inpakpapier. Ik wilde natuurlijk dat doorzichtige! Dat staat altijd zo leuk. Nou ineens was in het hele dorp geen doorzichtig inpakpapier meer te krijgen. Wel verdraaid …
Het moest en zou voor de Pasen bij Eefie zijn, dat wilde ik graag. Maar haastige spoed is aan mij niet besteed. Dus ik vergat een kleinigheidje …. ahhhh.

Tja en dat kleinigheidje ga ik ook niet zo versturen … plop in een envelop en klaar. Nee het moest nu goed gaan. Nadat ik nog een mooi tijdschrift had gekocht heb ik de vrouw achter de klantenservice van de AH heel lief gevraagd of zij misschien doorzichtig inpakpapier had. En … jawel hoor dat had ze. Thuis aan de slag gegaan en verzending nummer twee was een feit.

Eefie … ik hoop dat verzending nummer twee binnen is en je ervan geniet!

vrijdag 22 april 2011

Betekenis Goede Vrijdag

Goede Vrijdag is de vrijdag voor Pasen. Op deze dag herdenken we de kruisiging en dood van Jezus op de heuvel Golgotha nabij de stad Jeruzalem. Jezus stierf volgens de Bijbel door de kruisdood, nadat Hij door de Romeinse stadhouder Pontius Pilatus op aandrang van het Sanhedrin, de Joodse hoge raad, hiertoe was veroordeeld.


Tekst en foto Wikipedia.

woensdag 20 april 2011

De polder

Doelbewust rij ik de polder in. Langs de fruittelers met z’n hoge hagen om de gaarden heen. Daarna de weg met aan weerskanten grote bomen die wit zien van de bloesem. De zon staat nog niet zo hoog, wat de velden een prachtig aanzien geeft. De omgeving straalt een bepaalde rust uit. Koeien grazen langs de weg. Grote grasvlakten en verlaten akkers. Vogels te over.

Ik parkeer mijn auto ergens langs de kant van de weg en geniet van het volgende uitzicht.







zondag 17 april 2011

Het k-woord

Met de zwemtas in de hand en kindlief op de hielen loop ik het huis binnen, regelrecht naar de telefoon op het tafeltje naast de bank. Ik zie dat de nummermelder niet aangeeft dat er gebeld is. Dan maar de computer. Het postvak-in loopt vol met allerlei mailtjes, maar niet het mailtje waar ik op wacht. Als laatste optie bellen, de uitslag moet er inmiddels wel zijn.

Na een paar keer overgaan hoor ik de klik van het antwoordapparaat. Ja, daar heb ik dus geen zin in. Het volgende nummer. Er wordt opgenomen. Zin om te praten heeft de persoon aan de andere kant van de lijn niet. Het is even stil. Te lang naar mijn idee en duidelijk genoeg om te beseffen dat het goed mis is. Mijn gedachten worden bevestigd door de boodschap die volgt. Samen huilen we. Opgelucht dat na een week van spanning er een uitslag is, intens verdrietig omdat de uitslag niet goed is en een duidelijke stempel zal gaan drukken op de nabije toekomst.

Enkele uren later zijn we met z’n allen bij elkaar, mijn broers, ouders en ik. Als vanouds. Heel bijzonder en wat voelt dat goed. We lachen en huilen samen. Halen herinneringen op en spreken onze angsten uit. Wat zal de toekomst brengen? Er is hoop dat er toekomst is, daar zal voor gevochten worden, zeker, maar het leven in het heden is op dit moment genoeg. Meer dan genoeg.

Wij leven als familie in het geloof dat er na de dood een beter leven op ons wacht. Een bijzondere tijd komt, want over enkele dagen vieren wij het feest van de opstanding van Christus. En wat komt dat nu dichtbij, mooi dat we het kunnen vieren. Wil je me beloven na te denken en stil te staan hoe jou toekomst er uitziet? Nee, ik bedoel niet dit aardse bestaan, maar daarna. Niet vergeten hoor!

Mijn moeder hoorde deze week dat ze kanker heeft, uitzaaiingen naar de lever. Voor zover nu bekend is er hoop op behandeling.

vrijdag 15 april 2011

Emotieregulatie

Rood. Ik klik mijn gordel los en doe mijn jas uit. Veel te warm. Zodra het stoplicht op groen springt, zit mijn gordel alweer vast en kan ik door. Afwezig door het gesprek van vanochtend. Met rode vlekken in mijn nek en nog roder wangen zit ik achter het stuur. Nee ik huil niet, maar zou het graag doen. De warmte komt niet van buiten, maar komt van binnenuit.

De omgeving past bij mijn stemming. Grauwe grijze gebouwen staan hoog opgetrokken aan beide kanten van de weg. De enkele boom en de vele narcissen moeten het geheel een beetje opvrolijken, maar de narcissen zijn op hun retour en de boom kan al dat grijs niet wegmoffelen.


Terwijl ik de snelweg op draai en goed kijk of ik er op kan komen moet ik gas terug nemen. Die verdraaid langzame vrachtwagen moet helaas ook mijn kant op. Na twee keer kijken geef ik een flinke stoot gas en ga hem voorbij. Die arme man kan er ook niets aan doen dat ik op dit moment mijn emoties maar moeilijk kan reguleren.

Gedachten vaag houden (Want stel wat er achter weg komt ...). Daar ben ik best goed in. Slecht natuurlijk, want door mijn gedachten niet concreet te maken maar ze lekker onduidelijk te houden zodat ik er geen actie aan kan verbinden, hebben mijn emoties vrij spel. Geen wonder dat ze vandaag maar moeilijk in de hand te houden zijn.

Mijn afslag komt in zicht, tijd om de snelweg af te gaan. Als ik de polder in rij heb ik inmiddels mijn gedachten concreet gemaakt (ongerustheid onder ogen gezien) en er ook een actie aan verbonden. Tja wat voor de een een natuurlijk proces is, moet een ander zich eigen maken. Ik behoor tot de laatste categorie.

Maar wat geeft het, al doende leert men …

dinsdag 12 april 2011

Wachten duurt lang ...

Buiten straalt de zon. Vanaf mijn plekje achter mijn PC kijk ik naar buiten en zie prachtige schapenwolken langs drijven. Achter de schapenwollen wolken is het stralend blauw. De wind speelt met hun dikke vacht en in mum van tijd komen er nieuwe aandrijven, elk met een eigen vorm en omvang. De wind is fris en speelt met de vele bloesemblaadjes die de bomen rijk zijn. Er liggen hier en daar al opgehoopte bloesemblaadjes op de grond.

Het grasveldje even verderop is bezaaid met goudgele paardenbloemen. De een nog groter dan de ander. Hier en daar zie ik madeliefjes. Ondanks de teerheid van de witte blaadjes en de gele hartjes vallen ze op tussen de grove paardenbloemen. Ze eisen hun ruimte wel.


Verder is het stil op straat. Alleen de wind om het huis is te horen en de ruziënde musjes op het dak. Een enkeling loopt voorbij. Maar verder is er niets. Het lijkt saai, maar dat is het niet. Gedachten kunnen veelomvattend zijn en iets dat saai oogt tot leven schrijven.

Terwijl ik probeer te genieten en opschrijf wat ik zie, wacht ik op dat ene telefoontje. Zal het goed met haar gaan? Ik heb net nog gebeld, maar er was niemand thuis. Is dat een goed teken of juist slecht. Er zit niets anders op dan te wachten.

Ze zal wel bellen dat heeft ze beloofd. Maar wanneer? Wachten duurt lang als er zorgen in het spel zijn. De telefoon gaat. Ik zie het bekende nummer in het schermpje oplichten. ‘En?’ vraag ik meteen. ‘Ze is nu in goede handen.’ zegt een opgeluchte stem.

maandag 11 april 2011

Jongens en tekenen …

Als er een activiteit is in de klas van een van mijn kinderen waar ouders bij nodig zijn ben ik vaak de eerste die zich aanmeld. Bang dat ik te laat ben met aanmelden en op de reservelijst beland. Nu is er vrijwel nooit een reservelijst met al die werkende ouders (waaronder ik), maar je weet maar nooit. En ik vind het zo leuk om mee te kijken bij mijn kinderen in de klas. Dus als die kans er is, en ik kan, dan grijp ik hem.

Laatst werden er ouders gevraagd voor een ‘knutselmiddag’ ter voorbereiding op Pasen. Leuk dacht ik, daar ga ik mij voor aanmelden. En ja ik was een van de weinige ouders die kon helpen, want het was echt een ‘werkdag'. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ZZP-er ben en dus vrijwel al mijn tijd zelf kan indelen, dat kan niet iedereen.

Wat was het gezellig zeg! Iedereen schreeuwde, althans voor zover ze daar de kans toe kregen, door elkaar en af en toe hoorde ik flarden van muziek uit de CD-speler komen. Dat waren de momenten nadat de juf vroeg of het wat stiller kon, zodat ook de muziek te horen zou zijn.

Ik had vier mannen onder mijn hoede! En toegegeven mannen en tekenen dat gaat niet echt samen. Althans de mannen die ik onder mijn hoede had lopen niet echt warm voor een intensief tekenmiddagje. De een was nog slordiger dan de ander. Zodra ze kans zagen om even naar een andere tafel te lopen om een stift te halen die wij niet hadden, en dus niet te hoeven kleuren, dan grepen ze hem.

En keuvelen die kerels, ongelofelijk. Het gaat echt nergens over, maar het is o zo gezellig. Het leukste van de knutselmiddag was toch wel het plakken van de paaseitjes op het grote paasei. Want zodra eenmaal alles was afgewerkt mochten er stikkers worden geplakt. Alle vier de jongens mochten evenveel stickers plakken en dat werd dan ook nauwkeurig bijgehouden. Daar hadden ze mij niet bij nodig.


Mijn taak was om het mobiel van de gekraste getekende paaseieren in elkaar te zetten. Een heus knutselwerk of eigenlijk een prutswerkje! Maar het resultaat mocht er zijn

Toen ik de klas verliet piepten mijn oren, maar dit willen missen? Nee echt niet!

zaterdag 9 april 2011

Dat was het dan …

De titel lijkt een einde te impliceren. Dat klopt ook. Aan alle begin komt een einde om vervolgens weer van voren af aan te beginnen. Dat zal ook in dit geval zo zijn. Als ik het niet ben is een ander het wel die het van me overneemt. Mijn give away die stopt! Want ik heb inmiddels alweer enkele dagen 100 volgers. Ongetwijfeld zal een ander met een nieuwe give away beginnen.

Ik heb even met de trekking gewacht, want vorige week had ik 100 volgers, maar toen ik wilde trekken had ik er ineens weer 99. Maar nu staat de teller al even op 100.

Maar wat zegt een getal eigenlijk? Het zegt natuurlijk iets over je blog. In mijn geval over mijn schrijven en foto’s. Ik lieg natuurlijk als ik zeg dat het me weinig interesseert dat ik 100 volgers heb, maar waar ik het meeste in geïnteresseerd ben zijn de reacties op mijn stukken. Dát vind ik echt belangrijk!

Waarom? Over elk stuk denk ik na. Kijk ik of het leuk is, maar vooral ook of mijn hart bij dit stuk ligt. En als dat zo is wil ik graag dat ik dat heb over kunnen brengen naar de lezer. Vaak lukt dat, maar soms ook niet. Naast dat ik in de reacties kan lezen of mijn stukken worden gewaardeerd, worden er ook ervaringen gedeeld, wat ik ontzettend fijn en leuk vind om te lezen!

Dat ik op mijn stuk ‘Vandaag twee jaar geleden …’ zoveel hartverwarmende reacties zou krijgen had ik niet verwacht. Het was een lang stuk en je moet er toch even de tijd voor nemen. Geweldig dat er dan zoveel mensen zijn die daarvoor de tijd willen nemen en een reactie achter willen laten! Ik vond dat namelijk echt spannend! Dank!!!

Maar dan nu:

Eefie van harte gefeliciteerd! Wil je je adres naar me mailen? Zoals beloofd pas ik mijn give away aan jou aan! Een verrassing dus! Neem trouwens even een kijkje op Eefies blog! Het is beslist de moeite waard!

dinsdag 5 april 2011

Al het nieuwe

Na mijn verhaal nu even weinig te lezen, maar des te meer te zien. Prachtig al het nieuwe dat boven de grond uit komt. Ook het oude dat er al is, maar nieuwe vruchten draagt.




Mijn kinderen zingen regelmatig het liedje van Elly & Rikkert:
Weet je dat de lente komt
Weet je dat de lente komt, lente komt, lente komt
Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit
De eerste zonnestralen, ze tintelen op je huid
De eerste bloemen bloeien, de eerste vogel fluit
Weet je dat de lente komt, lente komt, lente komt
Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit

Weet je wel dat Jezus leeft, Jezus leeft, Jezus leeft
Weet je wel dat Jezus leeft, Hij is opgestaan
Ze hadden hem gekruisigd en in een graf gedaan
Maar na drie donkere dagen is Hij weer opgestaan
Weet je wel dat Jezus leeft, Jezus leeft, Jezus leeft
Weet je wel dat Jezus leeft, Hij is opgestaan

Weet je wel dat Jezus leeft, Jezus leeft, Jezus leeft
Weet je wel dat Jezus leeft, Hij is opgestaan

Het is zo van toepassing op deze periode van het jaar! Geniet er maar van het is ons allemaal gegeven!

zondag 3 april 2011

Vandaag twee jaar geleden

De bel schalt door het stille huis. We kijken elkaar aan met de vraag wie er aan de deur zou kunnen zijn. Zodra we open doen is het antwoord duidelijk. We zijn stil van verbazing en kunnen geen woord uitbrengen. De eerste vijf minuten zijn we sprakeloos. Als we van de eerste schrik bekomen zijn vragen we hem het hemd van het lijf. ‘Wat fijn je te zien, maar kan dit wel? Je bent toch ziek? En hoe zit het dan met al die bacillen in ons huis? We zijn een beetje verkouden is dat niet gevaarlijk voor je? Hoe voel je je en hoe gaat het verder?' Hij geeft op al onze vragen rustig antwoord.

Naar aanleiding van zijn bezoek heb ik een kort verhaal geschreven. Niet wetende wat de uitkomst van zijn ziekte zou zijn. Neem de tijd …


Bij dit verhaal kon ik geen passende foto's vinden en hoop dat het beeldend genoeg is.


Het is negen uur als Eva de deur achter zich in het slot trekt. De zon doet hard z'n best de temperatuur van gister te evenaren. Eva wacht even en laat de warmte en het licht op zich inwerken. Blijmoedig begint ze aan haar anderhalf uur durende wandeling.
Eerst door de wijk, dan langs paardenweiden en de voetbalvelden naar het bos. Nog voordat ze de voetbalvelden bereikt parelen de zweetdruppeltjes al op haar voorhoofd. Ergens bromt een grasmaaier en in een van de weiden hinnikt een paard. Verder is het stil op het fietspad. Ook bij de paardenstallen is niemand te zien. Eva geniet van de grote hoeveelheid paardenbloemen die in het gras langs het fietspad groeien. Eksters zijn druk in de weer met voedsel zoeken voor hun jongen. En even verderop loopt een wandelaar met z'n hond.

Een vrouw zit afwachtend en een beetje ineengedoken bij het raam. Ze staat op en doet de luxaflex halfopen waardoor het zonlicht vrij spel krijgt in de stille kamer en schaduwen werpt op de lege muur achter het bed. Twee personen komen binnen. Ze nemen plaats bij de vrouw die nu rechtop gaat zitten. Het is even stil, ieder verzonken in z'n eigen gedachten. De vrouw schenkt koffie. Dan begint de man in het wit zacht te praten tegen het stel bij het raam. Stemmen dringen langzaam door tot de jonge vrouw in het bed. Ze beweegt onrustig. Even lijkt het erop alsof ze wakker wordt, maar haar ademhaling verraad dat ze is teruggevallen in een rusteloze slaap.

Door haar gemijmer heeft Eva de fietser die hevig gebaart en tegelijkertijd belt niet gezien. Ze spring opzij en roept een verontschuldiging. Als ze achterom kijkt ziet ze dat de fietser zijn hand opsteekt ten antwoord dat het oké is. Haar hart bonkt in haar keel van schrik. Ze veegt het zweet, dat maar blijft stromen, van haar voorhoofd. Na korte tijd, als haar hartslag weer normaal is, komt ze bij de houten brug. Elke keer als ze hier loopt moet ze even naar de lelie kijken die iemand hier een keer in de sloot moet hebben gegooid. Hij is zo groot dat de eenden er bijna niet meer omheen kunnen zwemmen. De lelies doen hun best zo hoog mogelijk boven het water uit te komen. Ze leunt tegen de brugleuning, heft haar gezicht naar de zon en sluit haar ogen. Zachtjes ruist het riet in de wind. Een ogenblik lang is er niets anders te horen dan dat. Het geeft een rustgevend gevoel. Een fuut en een hoentje maken ruzie en verstoren de stilte. Langzaam doet ze haar ogen open en staart in het water in de hoop een grote karper te zien. Tevergeefs en na enig tijd loopt ze verder. Voordat ze de weg oversteekt laat Eva de voorbijrazende auto's hun gang gaan. Tjonge wat een haast! Ze beseffen niet wat ze missen. Als de weg vrij is steekt ze over.

De man in het wit is nog steeds aan het praten en de andere twee luisteren aandachtig. De jonge vrouw in bed is zich vaag bewust van de natte doek op haar voorhoofd. Ze hoort iemand zachtjes praten. Ze ziet drie vage contouren bij het raam. Weer komt er iemand de kamer binnen. Een rietje wordt voorzichtig in haar mond gedrukt. Ze neemt langzaam wat slokjes. Heerlijk wat te drinken, ze heeft ondraaglijke dorst en het is hier zo warm. Er mag wel een raam open.
De man in het wit staat op en loopt naar het bed. Er wordt iets in haar oor gestopt, wat er na een piep weer wordt uitgehaald. De man mompelt wat en loopt weer naar het stel aan het raam. Het gesprek gaat verder. De jonge vrouw krijgt er niets van mee. Ze is alweer opgeslokt door de slaap die haar overmant.

Ergens ver weg roept een koekoek. Eindelijk bereikt Eva de bosrand. Ze gaat zitten in het hoge gras in de schaduw van de bomen en luistert aandachtig naar de roep van deze prachtige vogel. Haar neus jeukt van een grasspriet dat hoog genoeg is om aan haar neus te kriebelen. Ze knakt de lange spriet af en steekt hem in haar mond. Langzaam doet ze haar ogen dicht en geniet van de geluiden om haar heen. Kikkers kwaken vanuit de walkant en overal zijn vogels te horen. Vlak bij haar hoort ze een krekel. Al deze geluiden geven haar een rustgevend gevoel. Ze is hier alleen, maar toch ook weer niet. Eva vraagt zich af hoeveel mensen op deze manier genieten. Gewoon een momentje voor jezelf nemen en geniet van de kleine dingen des levens? Alles is gehaast, maar op dit moment wordt haar leven even stilgezet.

De man in het wit schraapt zijn keel en staat op. Hij geeft het stel een hand en loopt vervolgens de kamer uit. Het is ineens stil in de kamer. Het stel aan het raam staat op en gaat naar het bed. Alsof Eva het aanvoelt doet ze haar ogen open en kijkt in de zorgelijke ogen van haar ouders. Ze glimlacht dapper en sluit haar ogen weer. Haar moeder pakt haar hand en geeft ter bemoediging een kneepje. Weer opent Eva haar ogen en kijkt naar de beker op haar nachtkastje. Haar vader begrijpt de hint en pakt de beker van tafel en stopt het rietje in haar mond. Ze drinkt de beker leeg en kijkt haar vader dankbaar aan. Ze sluit haar ogen ten teken dat ze weer gaat slapen. Haar ouders nemen weer plaats op hun stoelen bij het raam.

Een ree tussen de bomen schrikt en rent weg. Eva had het dier al een tijdje gadegeslagen, maar iets of iemand heeft hem bang gemaakt. Ze staat langzaam op, rekt zich uit en vervolgt haar weg. Na een half uur komt de golfbaan in zicht. Niemand te zien, iedereen is aan het werk natuurlijk. Ze loopt nu pal langs de baan voor beginners. Een 65-plusser oefent. Er staat iemand bij hem en geeft hem zo te zien advies. Dat mag ook wel, want de ballen vliegen alle kanten op. Ze lacht om het tafereeltje en blijft even kijken. Ze heeft alle tijd. Voorbij de golfbaan komt de ringweg weer in zicht en daarachter bebouwde kom. Jammer, ze is alweer bijna thuis. Het is zo'n heerlijke wandeling. Ze zou willen dat er voorlopig nog geen eind aan kwam. Ze besluit nog een stuk om het dorp heen te lopen en dan pas naar huis te gaan.

'Eva.' Iemand roept haar. Ze kijkt om zich heen, maar ziet niemand. 'Eva.' Nog een keer? Ze weet toch zeker dat ze alleen is. 'Eva, lieverd gaat het?' Nu weet ze het zeker, het is haar moeder. Ze knijpt zachtjes in haar arm. Eva wordt zich vaag bewust van haar omgeving. Als ze haar ogen open doet kijkt ze in het zorgelijke gezicht van haar moeder. 'Ben ik nu al thuis?' vraagt ze. 'Lieverd, nee, je ligt in het ziekenhuis' zegt haar moeder. 'Ziekenhuis?' vraagt ze niet begrijpend. 'Ja kindje, het ziekenhuis.'

Langzaam maakt de wandeling plaats voor een witte omgeving. De luxaflex is inmiddels verder opengedraaid, zodat de zon een vrolijk licht werpt in de kamer. Eva knippert met haar ogen en ziet haar ouders naast haar bed staan. Als ze goed wakker is lacht ze naar hen en gaat half rechtop zitten. Terwijl ze drinkt pakt haar moeder een stoel en gaat naast haar bed zitten.
'Mam, is mijn koorts gezakt?' vraag Eva. Haar moeder kijkt Eva blij aan en zegt: 'De dokter heeft net gemeten en de koorts is met een graad gezakt. Het lijkt erop alsof de infectie onder controle is. Maar lieverd het beste nieuws is, is dat de chemo goed is aangeslagen. Als de koorts verder afneemt mag je volgende week misschien een paar dagen naar huis.'
Als ze niet zo uitgeput was, zou ze juichen van blijdschap. Daarom sluit ze haar ogen en glimlacht. Een traan ontsnapt aan haar linkeroog. Maar ze veegt hem niet weg. Ze hoopt dat het wonder waarvoor ze gebeden heeft komende zomer werkelijkheid mag worden. Vrij van leukemie wandelen en genieten van de kleine dingen des levens.


Twee maanden later is onze vriend (in geloof in zijn Hemelse Vader) overleden aan de gevolgen van leukemie.

vrijdag 1 april 2011

Een dag van grappen en grollen ...

Een beetje gemeen is het wel. Het gezicht van zoonlief is het fotograferen waard zodra ik hem vertel dat de juf ziek is en hij dus vrij is vandaag.

Hij heeft nog niet goed en wel de slaap uit zijn ogen gewreven, zit nog een beetje versuft op ons bed als ik met deze grap aan kom. Hij veert op en vraagt of het echt waar is. Ik moet hem afschuwelijk teleurstellen natuurlijk. Het is 1 april.

Maar complimenten voor zoonlief ... hij vond het moeilijk te verteren dat hij toch geen vrij had, maar kon wonderwel goed tegen de grap! Ik kreeg ze dubbel en dwars terug natuurlijk!

M'n jongste trapte er totaal niet in. Hij had een voorsprong. Eerder wakker en al volop bezig met het bedenken van allerlei grappen en grollen.

Deze foto's hebben niets met een 1 april grap te maken. Ik ben gewoon een beetje trots dat ze goed gelukt zijn.