maandag 10 januari 2011

Een burn-out, hoe voelt dat?

November 2005. Ik zit op de bank. Verslagen, lamgeslagen. Mijn ogen zijn volgelopen. Door mijn troebele blik zie ik maar half de spelende vogels in de tuin. Radeloos ben ik, machteloos, gefrustreerd. Want waarom wil die grote bal vol zenuwen in mijn buik nou niet weg? Een bal die aangeeft dat er groot onheil op mij af komt. Maar er is geen onheil. Alleen maar een dag die geleefd moet worden. Maar ineens vormt die dag een enorme bedreiging voor mij. Waarom eigenlijk? Vorige week was er toch nog niets aan de hand, toen leefde ik de dag zoals die geleefd moest worden. Toch? Of ging het toen al mis?

Door het leven van de dagen die achter mij liggen heb ik een burn-out gekregen. Ergens heb ik iets fout gedaan. Maar waar? Wanneer is het begonnen en hoe had ik het kunnen voorkomen? Door het leven van alle dag is het misgegaan, waarom zouden mijn lichaam en geest er nu ineens op moeten vertrouwen dat het wel goed gaat? Of spelen er meer factoren mee?


De huisarts adviseerde mij minimaal twee weken thuis te blijven en alles uit mijn handen te laten vallen. Hij waarschuwde me nog dat bezige bijtjes, die ineens overal mee stoppen, eerst in een diep dal terecht komen en daarna de berg weer op gaan. Ik ben zijn waarschuwing niet vergeten, maar was te zeer bezig met de nare bal in mijn buik.

Maar wat was het dal diep …

Als het opstaan al een buik vol zenuwen geeft, hoe moet de rest van de dag dan verlopen? De strijd tegen deze gevoelens is enorm groot. Het heeft geen enkele zin. Als het lichaam (en onbewust de geest) is geknakt en het vertrouwen in het lichaam en de geest volledig weg is, moet dat opnieuw worden opgebouwd. En dat kost tijd, heel veel tijd.

Een logisch gevolg voor mij was dus, omdat het doorleven van de dag zelf al stress gaf, ik nog veel meer stress ervoer als ik naar de winkel moest, iemand op bezoek kwam of ik bij iemand bezoek ging, de kapper, de tandarts, kind naar school brengen, etc. Hele basale dingen werden ineens een bedreiging. Waar ik vroeger niet over nadacht, maar gewoon deed, was ineens geen vanzelfsprekendheid meer.

Voor buitenstaanders is de grote vraag waarom? Het antwoord is simpel. Vertrouwen, het vertrouwen in eigen kunnen is volledig kapotgeslagen. Als een golf die gebroken wordt tegen de rotsen. Ik denk dat de klap net zo hard is. (en de verrassing voor degene die het ondergaat net zo groot is.)


Wordt vervolg …

PS. zie dit niet als een zielig verhaal, maar als iets dat ik heb doorleefd. Hopelijk herkenbaar voor anderen. Maak het bespreekbaar en zorg voor meer begrip. Dan is mijn burn-out niet voor niets geweest. Dit is wel een waarschuwing! Zorg goed elkaar!

21 opmerkingen:

  1. Wat goed van je om dit te schrijven,vaak is er zoveel schroom ,of schaamte? Ik herken het zo goed wat je beschrijft,als de geest vol zit en het lijf het overneemt ,de lange bijna eindeloos lijkende strijd .Eigenlijk is elke dag een strijd .Ben er alweer 2 jaar mee bezig en de strijd is nog steeds niet helemaal gestreden ,maar ik ben al heel ver gelukkig .Nogmaals een compliment dat je dit schrijft
    Groetjes Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel herkenbaar! Zorgen voor de ander begint met zorgen voor jezelf. Het een kan niet zonder het ander..

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat heftig om dit mee gemaakt te hebben...ik wens het niemand toe...

    Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een storm achtige foto er moois
    sterkte.
    groetjes Herman.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. wat fijn dat je dit met ons deelt het is goed om van je af te schrijven.

    Liefs van mij stina

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Voor mij ook zo herkenbaar dit. Goed dat je het opschrijft. En je burn-out is niet voor niks geweest. Dat besef ik nu ook pas ten volste. Het heeft je gevormd tot wie je nu bent. Het heeft je wakker geschud en doen beseffen dat je lichaam soms op de rem moet. Je lichaam herkent de signalen nu veel beter. Je bent een sterker persoon geworden. Heb je nog wel eens terugvallen of heb je het gevoel weer de oude te zijn? Voor zover je weer helemaal de oude kan worden..

    Lieve groet, Renny

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heel goed dat je dit opschrijft. Ik ben overwerkt geweest, hartkloppingen, vreselijk moe, kort lontje. Door halve dagen te werken, veel wandelen, huishoudelijke hulp genomen, maatschappelijk werkster hebben mij er uiteindelijk weer bovenop geholpen. Ik geloof niet dat ik er helemaal af kom maar ik weet nu hoe ik er mee om moet gaan. Vind het prettig om te lezen dat ik niet de enige ben en wie weet kan ik op deze manier ook weer iemand helpen.
    Ik kijk uit naar je volgende stuk.

    Groet,
    Jeanette

    BeantwoordenVerwijderen
  8. een verhaal die best op papier gezet mag worden, een gebroken been zie je en je krijgt alle hulp uit alle hoeken, maar een burn ziet niemand en iemand is dan al snel een aansteller, omdat de mede mens niet weet wat het is..Heel goed gedaan. En mooie foto's erbij gedaan die het verhaal nog meer duidelijk geven.

    Groetjes Von

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat incanto images schrijft daar sluit ik mij bij aan. Ik zelf vind een gebroken been ook wat makkelijker om mee om te gaan je weet waneer het over is. DAT weet je met geestelijke problemen niet En ook in eerste instantie begrip en steun maar het moet niet te lang duren! groetjes Jacky

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Kanjer......
    Super dat je dit vertelt. En als ik het goed begrijp ben je er dus doorgekomen.......?
    Zo herkenbaar je verhaal.
    Fijne dag
    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Goed van je om dit met ons te delen.
    Mijn rugzakje is ook eens wat te zwaar geworden, en daardoor ben ik behoorlijk hard achterover gedonderd ( zo omschrijf ik het altijd maar) en dan is het heel fijn om dat met anderen te kunnen delen.
    Want het kan iedereen overkomen.

    Jantsje

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Het is goed om erover te schrijven. Voor jezelf, je hart luchten. Maar ook voor anderen, die misschien opeens iets herkennen. Maar wat heb je meegemaakt! Uit een diep dal weer opklimmen valt niet mee. Ik ben er zelf ook gevoelig voor. Weet nu waar grenzen liggen en voel signalen die me waarschuwen "Pauline, nu rustig aan gaan doen". Het rare is vaak dat het komt als de, zeg maar stress, allang weer voorbij is.
    Ik wacht op je vervolg want je zal ons vast nog meer gaan vertellen en ook hoe het nu weer met je gaat.
    Liefs, Pauline

    BeantwoordenVerwijderen
  13. hoewel ik geen burnout gehad heb, herken ik wel heel veel in je verhaal, heb ooit maanden in een diepe put gezeten na een heel groot verlies..
    wat fijn dat je er over kunt schrijven.. voor jezelf en voor anderen..

    lieve groet, Tjitske

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Hoi Gerreke,

    Het meest hoopvolle vind ik de datum boven je stukje: november 2005! Dat geeft iets weer van dat het nu beter met je gaat.
    Je omschrijft het zo goed, dat ik je verhalen op dit moment even niet ga lezen... te confronterend nu ik er zelf net ingetuimeld ben. Maar als het ook mogelijk is om er weer uit te komen, ben ik toch blij met je stukje.

    Groetjes
    Lydia

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Het besef dat 'de koek op is' en er opeens een stopbord voor je neus wordt geparkeerd terwijl je zelf nog denkt meters te kunnen maken ... dat is vaak het meest confronterende, daarna begint het pas.

    Goed dat jij het van je af hebt kunnen schrijven, en nog mooi ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Je verhaal in één adem gelezen... Knap van je om het op deze manier met iedereen te delen. Je woorden zijn duidelijk en hetgeen je schrijft indrukwekkend. Je stijl van schrijven nodigt uit tot het lezen van meer... ik blijf je verhaal volgen.

    Groet, Gonne-Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Hallo,

    mij kunnen zo de tranen in de ogen schriten als ik dit les.
    Ik heb het ook allemal mee gemakt.Naar 1 1/2 jaar behandeling in het ziekenhuis voel ik me nu weer ik.
    Ik zal mooooooit in mijn leven dit vereten.
    Maar ook dankbar voor deze ervaring.Nu kijk ik hel anders tegen het leven an.

    groetjes Conny


    Een het word een super leuk deken voor mijn kind!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Beste Gerreke,

    De openheid waarmee je jouw verhaal brengt, is hartverwarmend. Ik ben overigens een redactrice voor Goed Gevoel en voor een artikel over burn-outs ben ik op zoek naar dappere getuigen die openlijk durven te spreken over hun ervaringen. Ik vraag me dan ook af of jij daaraan mee zou willen werken. In het artikel wensen wij vooral de menselijke kant van het verhaal in de kijker te plaatsen door middel van twee getuigenissen, aangevuld met een adviesformulering van Luc Swinnen, specialist wat betreft burn-outs en stressbehandeling. Je kan contact met mij opnemen op het volgende mailadres: vanessavanhove1@gmail.com.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik heb een burn-out doorgemaakt in 2011 en ik herken me helemaal in jouw verhaal. Nu ben ik er weer bovenop maar ik moet uitkijken om niet te hervallen. Ik moet op tijd mijn grenzen bewaken. Niet evident. Maar het lukt: met vallen en opstaan. Het getuigt van veel moed om daar openlijk over te schrijven, want mensen reageren niet altijd positief op deze ziekte.

    BeantwoordenVerwijderen