Dit is de tweede wegblokkade waarvoor ik stilsta. De wegwerkzaamheden aan de Kringloop hebben aardig wat voeten in de aarde en veroorzaken een hoop overlast. Wat een puinhoop is het toch, denk ik wrevelig en draai mijn auto op zoek naar een begaanbare weg.
Als ik op de Sportlaan rij, bedenk ik me dat het niet helemaal eerlijk is dat ik zo aan het foeteren ben. Het is algemeen bekend dat als iets mooi of goed moet worden er vaak eerst iets moet worden afgebroken, waardoor een grote of kleine, al naar gelang de omvang van de klus, puinhoop ontstaat.
En zo, heb ik ontdekt, is het met ons mensen ook. Er gebeurt veel in een mensenleven. Sommige mensen hebben zoveel meegemaakt , dat renoveren misschien wel een levenlang kost. Andere mensen dragen bagage met zich mee. Laten we zeggen een rugzak, al dan niet groot of klein. Je voelt hem wel, want je neemt hem overal mee naartoe. Dat is ook aan je te zien, want zo’n ding wordt op den duur zwaar. Wat zou het een verlichting zijn om hem af te kunnen doen. Maar daar is geen sprake van, want dan moet de puinhoop worden opgeruimd. En hoe doe je dat? Waar begin je dan? En sterker nog, wat doet dat met je?
Het is net als de Kringloop, nu nog een puinhoop, maar na al dat werk , straks een mooie begaanbare weg. Is het voor ons mensen dan ook zo simpel? Soms (of vaak) niet, er moet hard worden gewerkt en veel worden opgeruimd. Maar we kunnen elkaar wel helpen. Een luisterend oor, een arm om je heen, een glimlach of een knipoog kan een mens al wat verlichting bieden. Laten we daarom oog hebben voor elkaar, dat kan een hobbelige weg al een stuk begaanbaarder maken ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten