zondag 27 juni 2010

Vergissing is menselijk

“Mevrouw, mag ik wat vragen” begint de jongen achter mij. Hij krijgt de kans niet zijn zin af te maken. Ik ben geïrriteerd en antwoord nogal bits dat ik haast heb en m'n boodschappen al op de band heb liggen.
Hij kijkt me bevreemd aan, maar zegt niets. Hij loopt naar een andere kassa en kijkt nog eens om. Zijn ogen lijken niet veel goeds te voorspellen. Ik word nerveus en heb meteen spijt van mijn reactie. Mijn overspannen gedachten maken het er niet beter op. Hij is boos en gaat wraak nemen natuurlijk. Ik moet het vast bezuren als ik over de verlaten parkeerplaats naar mijn auto loop. Tja Tan dat is niet je beste kant, jezelf moed inpraten kan je niet.

Als ik mijn boodschappen heb afgerekend en naar de uitgang loop kijk ik of ik de jongen zie. Hij is natuurlijk nergens te bekennen. Dat het buiten zo donker is geeft mijn zelfvertrouwen een flinke optater.

Moet ik wachten totdat er nog een klant naar buiten komt of moet ik gewoon net doen alsof er niets aan de hand is? Ik probeer het laatste. Ik ben bijna bij mijn auto als ik de jongen aan zie komen lopen. Shit, dit kan niet waar zijn, dit gebeurt mij niet. Ik ga harder lopen en voel ondertussen in mijn tas naar mijn sleutels. Als ik maar eenmaal in mijn auto zit. De jongen gaat ook harder lopen en stevent regelrecht op me af. Ik voel koortsachtig in mijn jaszakken naar mijn sleutels, maar vind ze niet.

Radeloos kijk ik om me heen, mijn hart bonst in mijn keel. Als de jongen binnen gehoorafstand is vraagt hij: “Mevrouw zijn dit misschien uw sleutels?”

woensdag 23 juni 2010

Vertel je verhaal ...

Deel je mening,
vertel je verhaal,
speel met woorden,
leer de taal.

Denken,
schrijven,
schrappen,
opnieuw beginnen.

Zo begint het vertellen,
zo begint een verhaal.
Van jezelf of
over een ander.
Verzonnen of
echt waar.

Als jij het maar leuk vindt
als je het leest,
Dan geniet de schrijver,
het allermeest.

zondag 20 juni 2010

De schemering komt

Blauwe strepen,
een roze gloed,
de schemering komt,
en laat zien,
dat deze dag,
wordt ingeruild,
voor een nieuwe nacht,
voorgoed!

Een klein gebaar

Het is een klein gebaar,
iemand blij te raken,
door enkel hier en daar,
een opmerking te maken.

Je bent niet altijd vrolijk

Je bent ...
niet altijd blij,
niet altijd vrolijk,
met een brede lach.

Soms ben je
teleurgesteld,
verdrietig,
met een hopeloos gevoel.

Maar je weet ook,
dat de voetstappen in het zand,
niet van jou zijn, maar van God,
die je houdt in Zijn hand.

Een onprettig gevoel

Een onprettig gevoel,
is soms niet te verdringen,
of te vervangen,
door te kijken naar een ander doel.

Het lijkt zo ver weg,
door bergen omgeven,
wilde wateren overal,
verzonken in een diep dal.

Maar dan door de wolken,
een klein sprankje hoop,
heel licht en teer,
is daar een zonnestraal weer.

Altijd blijven kijken,
naar het goede om je heen,
dat door God is gegeven,
wat je omvangt in het leven.

Een verhaal is ...

Een verhaal is,
een aaneengesloten reeks
van woorden die,
aansluiten op elkaar.
Het maken dat,
de woorden spelen,
waardoor ze krijgen,
een speciale betekenis.

Staren of praten?

De tijd van bewegen is weer aangebroken en ik doe daar graag aan mee. Mijn nordic stokken te voorschijn gehaald, die maanden, door al dat sneeuw, werkeloos in de kast hebben gestaan. Ik heb het stof eraf geslagen en ben weer gaan wandelen. Heerlijk om ’s ochtends vroeg een rondje te maken, zonnetje erbij, de kou nog in de grond, kale bomen en alleen nog maar hier en daar kwetterende mussen en een fluitende merel die me gezelschap houden. Straks, straks hoor ik de koekoek weer …

Maar ’s avonds langs de vel verlichte huizen lopen heeft ook zo z’n charmes. Een enkeling die z’n gordijnen heeft gesloten, maar bij de meesten valt het interieur wel te bewonderen. Van modern tot klassiek, van overvol tot leeg, van prachtig tot smakeloos. Nu ik zoveel huishoudens heb kunnen aanschouwen is me een ding sterk opgevallen. De televisie! In vrijwel elk huis staat de televisie aan. Erg interessant om te zien hoe iedereen voor de beeldbuis zit, ligt dan wel hangt. Niets ziend starend naar een of ander programma of vage film. Of ingespannen gezichten om het een of andere spel weerstand te bieden.

Er bekruipt mij een gevoel van onbehagen. Zit je nog wel eens een keertje niet achter de tv of de pc? En wat doe je dan wel als de tv niet aan staat? Ja, nordiccen misschien of een andere sport. Een goed boek, een verjaardag of familie bezoek.

Maar is er nog tijd voor een goed gesprek met elkaar? En zeggen we dan eerlijk wat ons bezig houdt? Of houden we de schijn met z’n allen maar een beetje op en praten we wéér over onze mooie auto, het nieuwe nog grotere huis of de tuinman die de tuin komt doen.

Zeg je nog wel eens tegen je partner of je kinderen dat je van ze houdt? Zeg je wel eens tegen je vrienden dat je blij bent dat het je vrienden zijn? Zijn we nog wel oprecht in de dingen die we tegen elkaar zeggen. Is ons ja ook ja en ons nee ook nee? Of leven we met z’n allen in een grijs gebied uit angst om buiten de groep te vallen?

Ik heb ervaren dat ik, door eerst mezelf te verliezen, zoveel meer gewonnen heb. Diepgaande vriendschappen opgebouwd. Blij met elke dag die mij gegeven wordt en te genieten van mijn gezin en allen die om mij heen staan. Dat geeft het leven zoveel meerwaarde.

Begaanbare weg ...

Dit is de tweede wegblokkade waarvoor ik stilsta. De wegwerkzaamheden aan de Kringloop hebben aardig wat voeten in de aarde en veroorzaken een hoop overlast. Wat een puinhoop is het toch, denk ik wrevelig en draai mijn auto op zoek naar een begaanbare weg.

Als ik op de Sportlaan rij, bedenk ik me dat het niet helemaal eerlijk is dat ik zo aan het foeteren ben. Het is algemeen bekend dat als iets mooi of goed moet worden er vaak eerst iets moet worden afgebroken, waardoor een grote of kleine, al naar gelang de omvang van de klus, puinhoop ontstaat.

En zo, heb ik ontdekt, is het met ons mensen ook. Er gebeurt veel in een mensenleven. Sommige mensen hebben zoveel meegemaakt , dat renoveren misschien wel een levenlang kost. Andere mensen dragen bagage met zich mee. Laten we zeggen een rugzak, al dan niet groot of klein. Je voelt hem wel, want je neemt hem overal mee naartoe. Dat is ook aan je te zien, want zo’n ding wordt op den duur zwaar. Wat zou het een verlichting zijn om hem af te kunnen doen. Maar daar is geen sprake van, want dan moet de puinhoop worden opgeruimd. En hoe doe je dat? Waar begin je dan? En sterker nog, wat doet dat met je?

Het is net als de Kringloop, nu nog een puinhoop, maar na al dat werk , straks een mooie begaanbare weg. Is het voor ons mensen dan ook zo simpel? Soms (of vaak) niet, er moet hard worden gewerkt en veel worden opgeruimd. Maar we kunnen elkaar wel helpen. Een luisterend oor, een arm om je heen, een glimlach of een knipoog kan een mens al wat verlichting bieden. Laten we daarom oog hebben voor elkaar, dat kan een hobbelige weg al een stuk begaanbaarder maken ...