Een waardevolle middag!

Vanmiddag werd ik gebeld door een vriendin. Of ik zin had om met de kinderen het bos in te gaan. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Drinken, chips en fototoestel mee.

Niet veel later zaten we met z'n allen in de auto onderweg naar het bos en de daarbij behorende speelplaats met restaurant. De vier jongens achterin (vier vrienden uit eenzelfde klas) voerden het hoogste woord. Eigenlijk was de auto veel te klein voor het stemgeluid dat ze produceerden, maar gezellig dat het was!

Het bos hebben we van een afstandje gezien. De kinderen hebben zich de hele middag vermaakt in de speeltuin of iets dat daarvoor door moet gaan. Wij hebben genoten van de zon en onze cappuccino, onderwijl onze zorgen en ervaringen met elkaar delend.

Ik had zoveel plannen voor vanmiddag. De was, de strijk, het huis zuigen en al wat dies meer zij. Wat ben ik blij dat ik dat heb laten liggen en gekozen heb voor een waardevolle middag in het bos! Nou ja, zittend aan een tafel met het bos om ons heen.

De chips en het drinken zijn opgegaan, maar het fototoestel heeft de hele middag werkeloos op tafel gelegen. Maar vanochtend heb ik het zonnetje in mijn huis op de plaat vastgelegd! Zie hier het resultaat.

Stuur een kaartje ...

Wat het schoonmaken van mijn keukenkasten al niet heeft losgemaakt. Wat een leuke reacties zeg. Ik denk dat ik nog eens een stuk ga schrijven over huishoudelijke taken. Het maakt de tongen los en ik heb er erg van genoten!

Maar nu even iets totaal anders. Kaartjes sturen.


Gisteren kregen we een heel lieve kaart in de bus. Je begrijpt het natuurlijk wel, de kaart was leuk, maar het ging vooral om de tekst die er in stond.

Het sturen van een kaart hoeft niet altijd een specifieke reden te hebben. Het simpele feit alleen al dat je de moeite hebt genomen een kaart te schrijven en dus aan die ene persoon hebt gedacht is vaak al genoeg voor de ander.

Kortom schrijf eens een kaartje, stuur een foto, laat weten dat die ander er toe doet!

Wat moet, dat moet …

Door de warme waterstraal verschijnen er piepkleine belletjes in de groene bak. Naarmate het water hoger komt, hoopt het sop zich op rond de waterstraal. Ik verpest het resultaat door mijn sopdoek in de bak te gooien. Als de doek nat genoeg is, en voldoende chemische stoffen heeft verzameld om mijn kast van alle bacillen en andere opgehoopte viezigheden te ontdoen, pak ik hem uit de bak. Het water is heet en zo ook de doek. Oppassen met uitwringen dus.

Terwijl ik de doek door mijn keukenkast haal vraag ik mij af waarom ik er zo’n hekel aan heb om mijn keukenkasten schoon te maken. Met dat ik het denk is er een nieuw stuk geboren. Ik laat de keuken even voor wat het is en kruip achter mijn computer om de eerste woorden hierover op papier te zetten.

Als ik plank nummer zoveel heb leeggehaald besef ik dat ik er werkelijk niets aan vind. Eerst al die kopjes uit de kast halen, ik ben toevallig met die kast bezig, schoonmaken en vervolgens alles weer terugzetten. Ik kan hier niet bepaald veel voldoening uit halen. De kast leek toch al schoon.

Ik zie gewoon graag meteen resultaat na gedane zaken en ik wil ook graag dat een ander dat ziet. Dan moet ik natuurlijk niet aan een keukenkast beginnen, maar aan het meubilair in de kamer dat stof ligt te vergaren. Maar goed, niemand die me een compliment geeft voor mijn geweldig schone keuken. Nee, manlief ook niet. Die ziet dat soort dingen niet. Van hem valt in dezen geen compliment te verwachten. Hooguit dat het lekker naar zeepsop ruikt. Maar ja, dan moet hij wel snel thuis komen anders is ook die geur weer verdwenen.

Het bijkomende voordeel van het schoonmaken van mijn keuken vind ik is, dat ik overbodige dingen weggooi waardoor er meer ruimte komt in onze toch al niet in overvloed aanwezig kasten.

Zo, twee keukenkasten zijn schoon en mijn stuk is af.

Toegegeven … het was echt nodig, morgen de rest!

Burn-out, hoe voelt dat? (deel 3)

Eerste kwartaal 2006. Zodra het bankje in zicht komt loop ik erop af. Ik ga zitten en kijk naar het water waar, door de neervallende regen, allemaal bellen op te zien zijn. Er komt dus nog meer regen aan. Ik tuur over het water naar de voetbalvelden, maar veel zie ik er niet van. De waterlanders in mijn ogen vertroebelen mijn zicht. Ik schreeuw het uit naar God: ‘Maak me beter.’ Ik zeg er nog net geen ‘nu’ achteraan, maar oh wat zou ik dat graag willen. Het getik op mijn paraplu maakt me ineens bewust van mijn omgeving. Ik kan er niet echt van genieten. Het weer geeft beslist mijn stemming aan.

Ik ben gaan wandelen omdat het goed voor me is, omdat ik hoop dat de ellende in mij, door de cadans van het lopen, weggaat. Maar het wil nog niet echt lukken. Ik voel me wanhopig, radeloos, machteloos. Ik laat mijn tranen stromen, omdat de spanning z’n weg naar buiten moet vinden. Het lucht op.

Er is me gezegd dat lopen goed is voor lijf en geest. Nee geen half uur, maar minimaal drie kwartier tot een uur. Liefst nog meer. De cadans van het lopen geeft de geest rust en daardoor ook het lichaam! Vaak hielp het, maar soms bleef mijn lijf zo gespannen alsof het in de startblokken stond. Klaar om in actie te komen als het moest.

Ik was weer ‘licht in mijn hoofd’. Daar had ik de eerste maanden veel last van. Het is net geen duizeligheid, maar als het ‘licht in je hoofd’ je overvalt denk je dat je omvalt. Vaak sloot ik mijn ogen (of ik ging abrupt stilstaan) en als ik ze weer open deed was het weer weg. Ik vroeg mij soms wel eens af of het wel echt was gebeurd. Of het me echt wel was overkomen of dat ik het me allemaal maar had ingebeeld. Ik wist dat ik het me niet had ingebeeld zodra de volgende ‘licht in mijn hoofd’ zich aandiende. Helaas ben ik extreem allergisch voor duizeligheid! Nou ja allergisch, ik ben er bang voor en kan er heel slecht tegen. Dus moest ik een manier vinden om hiermee om te gaan. En dat was lastig.

De bedrijfsarts kwam met een heel logische verklaring. Als een mens een lange tijd onder spanning staat, gaat hij met z’n schouders trekken. De schouders gaan automatisch wat omhoog staan, waardoor de longen minder inhoud krijgen. Doordat de longen minder inhoud krijgen, krijgen de hersenen minder zuurstof en wordt je licht in je hoofd.

Dit te weten gaf mij veel rust, maar hoe moest ik nou die schouders naar beneden krijgen? Het antwoord is simpel … ontspannen. Maar ja hoe doe je dat?

Wordt vervolg …

Weekend, geniet ervan!

Het weekend is weer aangebroken. Een moment om elkaar te ontmoeten, bij elkaar te zijn, leuke dingen te doen of natuurlijk het noodzakelijk kwaad zoals boodschappen doen of ... strijken (dat ga ik nu doen, had ik het maar niet moeten uitstellen).

Zo'n weekend is een uitgelezen moment om mooie foto's te maken. Vorig weekend heb ik genoten van het weer en volop foto's gemaakt. Gelukkig, want het ziet er niet naar uit dat het weer ons vandaag nog iets meer te bieden heeft dan regen en bewolking.

Maar genieten kan op vele manieren ...

Netwerkbijeenkomst ... krachten bundelen ...

Mijn collega ZZP-er staat precies op tijd voor de deur. We gaan naar een netwerkbijeenkomst. Een bijeenkomst met alleen maar zakenvrouwen. Er komt echt geen man aan te pas. Dat is overigens niet helemaal waar, want achter de computer zat een man om het filmpje te laten draaien. Op de andere locatie waar we heen gingen waren twee van de sprekers mannen. Hoe zouden ze zich eigenlijk hebben gevoeld tussen al die vrouwen? Al die haaibaaien?!

Want dat zijn we toch wel een beetje. We kunnen veel dingen tegelijk en denken dan meteen dat we ook alles kunnen. Een van de sprekers (een vrouw) hield hierover een prachtig praatje! Ze vertelde dat mannen maar een ding tegelijk kunnen. De kracht van mannen is, is om hun krachten te bundelen. Als je dus tien mannen bij elkaar hebt, kunnen ze tien dingen! Ze overleggen met elkaar, werken samen en dan komt er iets moois uit. Vrouwen daarentegen kunnen vaak drie tot vier dingen tegelijk en denken het allemaal zelf te kunnen doen. Maar die vier dingen die de vrouw kan zijn bij lange na niet de tien samengebundelde dingen van de mannen.

Komt het er dan op neer dat vrouwen maar moeilijk hun zwakten kunnen toegeven? Dat mannen verder kunnen kijken en het einddoel al voor ogen hebben, zien dat als ze hun krachten bundelen dat einddoel bereiken? Mijn vraag is waarom hebben vrouwen daar zo’n moeite mee?

Stel je nou eens voor dat wij als vrouwen onze krachten zouden bundelen? Hoeveel te meer zouden we dan kunnen bereiken? Wat een resultaat zou er dan kunnen worden neergezet! Vrouwen zet je over je zwakte heen en bundel die krachten!!!

Maar wat zou er gebeuren als mannen èn vrouwen de krachten samenbundelen. Dan hebben we dus àlle kwaliteiten in huis! Fantastisch toch?! Samenwerken is top! Samen leven nog beter!

Zomaar wat plaatjes!

Even wat anders nu. Gewoon een paar simpele plaatjes. Zeer verschillend, dat wel. Terwijl ik naar mijn kids liep die aan het voetballen waren op het pleintje bij ons in de buurt heb ik deze foto's genomen.

Beetje jammer dat iemand z'n fles hier achterlaat in plaats van in de glasbak!

Burn-out, hoe voelt dat? (deel 2)

Eind november 2005. Alweer een van de vele sombere dagen in november. Het aantal zonuren: nul. Het past uitstekend bij mijn stemming. Terwijl ik naar boven loop om mijn bed op te zoeken besef ik dat ik sinds weken geen slaap nodig heb. Een stap voorwaarts! Maar ik zie het niet, te zeer in beslag genomen door de bal in mijn buik en mijn falende lichaam en geest. Te zeer bezig ook met de vraag: hoe raak ik deze ellende zo snel mogelijk weer kwijt en kan ik mijn leven oppakken waar ik gebleven was.

De eerste weken, na het besef dat dit meer was dan alleen maar een griepje, bestonden voornamelijk uit slapen. En niet zomaar slapen, nee, het nam dag en nacht in beslag. Maar na drie weken kwam daar een eind aan. Ik had de ochtend niet meer nodig om te slapen.

Na een aantal onderzoeken werd duidelijk dat ik tussen mijn twee zwangerschappen door of tijdens mijn laatste zwangerschap de ziekte van Pfeiffer heb gehad, mijn ijzer was niet goed en ook zat ik nog midden in de het regelen van mijn schildklier (ziekte van Hashimoto). Schildklierproblemen gaan vaak gepaard met stemmingswisselingen. Nou daar had ik mijn schildklier niet voor nodig, want de burn-out gaf mij overmatig veel stemmingswisselingen! Ahhhhh!

De bal in mijn buik kwam en ging. Was de bal weg, dan kwam m’n oude ik een beetje terug, weliswaar onzeker, want uit ervaring wist ik inmiddels dat op de meest onverwachte momenten ballemans weer terug kwam. En dan kwam hij niet zomaar, nee in volle vaart …
Kortom had ik teveel gedaan, omdat ik me goed voelde, moest ik dat bekopen met een overmatig opgezwollen bal in mijn buik. Ik heb er elke dag tegen gevochten en wist vrijwel zeker dat ik met deze zenuwbal moest leren leven. Ik kon de mensen om mij heen die tegen me zeiden dat er een dag zou komen dat ik zonder zenuwen op zou staan niet geloven. Het zou echt niet meer gaan gebeuren.

Maar die dag kwam wel …

Wordt vervolg …

PS. 1: Ik vertel dit wel heel eenvoudig, maar dat is het niet! Door de intensieve steun van manlief, kinderen, familie en vrienden ben ik de burn-out doorgekomen.

PS 2: Heb je schildklierproblemen? Neem ze niet te licht op (dat heb ik namelijk wel gedaan), maar neem deze problemen heel serieus!

PS. 3: Volgende keer: Hyperventilatie! Klein beschermd wereldje. Vier elke stap voorwaarts!

Dank je wel!

Heel veel dank voor jullie reacties op mijn stuk: 'Burn-out, hoe voelt dat?'

Wat bijzonder jullie reacties te lezen! Ik ben blij met jullie complimenten over de manier waarop ik mijn burn-out op papier zet. Het moedigt mij aan elke keer een nieuw stuk te plaatsen, wel met het besef dat het ene stuk het ander niet is.

Heb je opmerkingen of wil je wat delen laat gerust een boodschap achter. Ik ben niet de enige die het leest. Elke ervaring kan bijdragen tot andermans herstel! Dat is ook waarom ik verder schrijf. Heb je er iets aan? Dan is dat voor mij voldoende!

Vanavond of morgen volgt deel 2.

Blauw, gewoon blauw

Vlak voordat het vanochtend ging regenen heb ik mooi nog even deze plaatjes kunnen schieten. Wat mij betreft mag er nog een hele hoop sneeuw vallen of de lente zijn intrede doen. Alles behalve dit donkere troosteloze weer. Nou ja, dan maar in huis gezellig maken ...

Een burn-out, hoe voelt dat?

November 2005. Ik zit op de bank. Verslagen, lamgeslagen. Mijn ogen zijn volgelopen. Door mijn troebele blik zie ik maar half de spelende vogels in de tuin. Radeloos ben ik, machteloos, gefrustreerd. Want waarom wil die grote bal vol zenuwen in mijn buik nou niet weg? Een bal die aangeeft dat er groot onheil op mij af komt. Maar er is geen onheil. Alleen maar een dag die geleefd moet worden. Maar ineens vormt die dag een enorme bedreiging voor mij. Waarom eigenlijk? Vorige week was er toch nog niets aan de hand, toen leefde ik de dag zoals die geleefd moest worden. Toch? Of ging het toen al mis?

Door het leven van de dagen die achter mij liggen heb ik een burn-out gekregen. Ergens heb ik iets fout gedaan. Maar waar? Wanneer is het begonnen en hoe had ik het kunnen voorkomen? Door het leven van alle dag is het misgegaan, waarom zouden mijn lichaam en geest er nu ineens op moeten vertrouwen dat het wel goed gaat? Of spelen er meer factoren mee?


De huisarts adviseerde mij minimaal twee weken thuis te blijven en alles uit mijn handen te laten vallen. Hij waarschuwde me nog dat bezige bijtjes, die ineens overal mee stoppen, eerst in een diep dal terecht komen en daarna de berg weer op gaan. Ik ben zijn waarschuwing niet vergeten, maar was te zeer bezig met de nare bal in mijn buik.

Maar wat was het dal diep …

Als het opstaan al een buik vol zenuwen geeft, hoe moet de rest van de dag dan verlopen? De strijd tegen deze gevoelens is enorm groot. Het heeft geen enkele zin. Als het lichaam (en onbewust de geest) is geknakt en het vertrouwen in het lichaam en de geest volledig weg is, moet dat opnieuw worden opgebouwd. En dat kost tijd, heel veel tijd.

Een logisch gevolg voor mij was dus, omdat het doorleven van de dag zelf al stress gaf, ik nog veel meer stress ervoer als ik naar de winkel moest, iemand op bezoek kwam of ik bij iemand bezoek ging, de kapper, de tandarts, kind naar school brengen, etc. Hele basale dingen werden ineens een bedreiging. Waar ik vroeger niet over nadacht, maar gewoon deed, was ineens geen vanzelfsprekendheid meer.

Voor buitenstaanders is de grote vraag waarom? Het antwoord is simpel. Vertrouwen, het vertrouwen in eigen kunnen is volledig kapotgeslagen. Als een golf die gebroken wordt tegen de rotsen. Ik denk dat de klap net zo hard is. (en de verrassing voor degene die het ondergaat net zo groot is.)


Wordt vervolg …

PS. zie dit niet als een zielig verhaal, maar als iets dat ik heb doorleefd. Hopelijk herkenbaar voor anderen. Maak het bespreekbaar en zorg voor meer begrip. Dan is mijn burn-out niet voor niets geweest. Dit is wel een waarschuwing! Zorg goed elkaar!

Cappuccino

Terwijl ik kleine slokjes van mijn hazelnootsmaak cappuccino neem, lees ik de eerste bladzijden van het boekje Cappuccino van Max Lucado. Dit boekje kreeg ik van mijn ouders tijdens het oliebollen bakken bij mijn broer. Ik had al veel positieve reacties op dit boekje gehoord, heb het boekje zelfs in mijn handen gehad, maar nog niet gelezen. Hieronder een prachtig citaat.




Naast een goed weekend wens ik dit iedereen toe!

Zwitserland (slot) en een vooruitblik naar mijn volgende blog ...

Terwijl jullie genieten van mijn laatste wintersportplaatjes denk ik na over mijn volgende blog. Mijn blog zal gaan over een artikel dat ik in het blad Icare Plus heb gelezen. Het artikel gaat over 'terug na een burn-out'.

Het artikel sprak me erg aan, omdat er nog zoveel onbegrip is voor mensen met een burn-out. Redenen hiervoor kunnen zijn dat mensen het zelf niet hebben meegemaakt, geen idee hebben wat er in iemand omgaat die midden in een burn-out zit, maar de belangrijkste reden is, denk ik, omdat je aan iemand met een burn-out niet kunt zien wat er aan de hand is.

Een gebroken been is duidelijk voor iedereen, herstel na een al dan niet ingrijpende operatie ook. Maar je kunt aan iemand met een burn-out niets zien. Ja, misschien de nietsziende fletse ogen, de futloosheid, het nergens zin in hebben. Maar dat zijn vaak dingen waarvan anderen vinden dat dat wel weer over gaat als het mooi weer wordt, na een paar vitaminepreparaten of is het gewoon iets waarvan anderen vinden dat je je daar maar overheen moet zetten. Dat was in eerste instantie ook wat ik dacht, totdat ik ontdekte dat de tijd een groot geneesmiddel is.

Ik ga proberen jullie een kijkje te geven in mijn gedachtegang tijdens mijn burn-out. Het is dus mijn gedachtegang. Ik kan niet voor anderen spreken. Maar er zullen ongetwijfeld veel overeenkomsten zijn.

Voor nu genoeg hierover en geniet van de sneeuw!









A. het was top! Dank je!

Hoe mooi is Zwitserland in de sneeuw?!

Het lijkt alweer ver weg, maar het ligt me nog vers in het geheugen. We hebben genoten van onze skivakantie in Zwitserland en natuurlijk wil ik graag een paar mooie plaatjes met jullie delen.

Ik zie je denken, was het echt zo rustig op de piste? Ja, het was werkelijk zo rustig op de piste. Op een van de pistes was het zelfs zo dat je tenen zouden bevriezen als je zou wachten op de volgende die je voorbij zou skiën. Ik geef toe dat het er ook gewoon de temperatuur voor was.

Als het druk was, stonden er vier personen voor ons om in de stoeltjeslift te gaan. Dan was het dus echt druk! We kenden dus geen wachtrijen. Zeer relaxed.

Is dit mooi of is dit mooi? Kijk en geniet! Vergeet vooral je bakje chocomel met slagroom niet, dat hoort er echt bij.

Gemoedelijke sfeer!

Met moeite kunnen we een parkeerplek bemachtigen. We hadden verwacht dat het druk zou zijn, maar zo druk. Als ik uitstap valt mijn blik op de overvolle papiercontainers. In de gauwigheid zie ik minstens vijf containers staan. Alle gaten en kieren zijn gevuld en de kleppen staan wagenwijd open. Eigenlijk kun je met goed fatsoen niet meer in de buurt van de containers komen, want overal is oud papier neergezet. Terwijl ik naar de supermarkt loop hoop ik dat al dit papier verwijderd is voor het nieuwe jaar z’n intrede doet. Er zal anders weinig van dit alles over zijn.

Terwijl ik mijn winkelwagen tussen de vele anderen door manoeuvreer valt het me op dat iedereen ontspannen op zoek is naar dat wat hij/zij nodig heeft. Overal staat wel een winkelwagen, beheert of onbeheerd. Geen probleem als ik een winkelwagen opzij zet.

Even later sta ik gemoedelijk te praten met iemand over onze oer-Hollandse kaas. Ik werk vervolgens hardop m’n boodschappenlijstje af. Tja ik praat graag in mezelf, maar ik heb ontdekt dat ik zeker niet de enige ben. Er kunnen leuke situaties door ontstaan.

Bij het koffie apparaat is het tot mijn verbazing rustig. Iedereen is wel gemoedelijk, maar er is door de drukte geen tijd voor een bakje troost. Nou bij mij wel, want ik heb nog geen koffie op. Terwijl ik van mijn koffie geniet bekijk ik op mijn boodschappenlijstje wat ik nog nodig heb. Dat is niet veel meer en als ik mijn laatste boodschappen bemachtigd heb loop ik naar de kassa. Ik verbaas mij er overigens over dat ik alles wat ik nodig heb ook nog heb kunnen krijgen.
Ook bij de kassa is iedereen blij en zie ik geen norse gezichten. Het lijkt erop dat iedereen de tijd heeft genomen om de oudejaarsboodschappen in huis te halen en erop gerekend heeft dat het wel eens druk zou kunnen zijn.

Ik zou altijd wel op deze manier mijn boodschappen willen doen, ondanks de drukte allemaal blije gezichten. Maar zoiets begint toch bij mezelf. Het lukt mij om eerlijk te zijn ook niet altijd om met een blij en ontspannen gemoed mijn boodschappen te halen.

Als we van de parkeerplaats rijden, komt ons de vrachtwagen tegemoet die de papiercontainers ophaalt. Ha, mooi op tijd!