Eigenlijk is het je reinste onzin, dat lopen. Maar zo onzinnig als het is, zo leuk is het ook. Zo’n hele stoet slome lopers, want vaart zit er echt niet in, is best leuk om te zien. En als je goed kijkt zie je mij er ook bij. Nee, niet dat kleine mannetje met dat blije hoofd, maar degene die er naast loop, die met dat gezicht die doet alsof ze het leuk vindt. Nee, echt het is ook leuk, maar je hebt tussen het praten door met al die andere mama’s en papa’s van school ook enkele zuchtmomenten.
Zodra we onze fietsen hebben neergezet, loopt zoonlief naar een boom. ‘Wat ga je doen?’ vraag ik. ‘Ik moet plassen.’ zegt zoonlief en heeft z’n broek al op zijn knieën hangen. ‘Lieverd, je hebt net geplast en we moeten nu echt gaan, kom op!’ Het plasje laat op zich wachten, maar komt gelukkig toch.
We zijn net gestart. ‘Eh, kerel kun je iets harder lopen, ik ben je nu zo’n beetje aan het trekken.’ Niet veel later. ‘Lieverd, je loopt pal voor mijn voeten, kunnen jullie ietsje harder lopen of naast mij gaan lopen. Jullie mogen ook daar gaan lopen, daar is nog een plekje en dan kan ik jullie ook zien.’ Na nog eens honderd meter. ‘Niet stilstaan als je een snoepje openmaakt kerel. Gewoon doorlopen, anders raken we achterop.’ Als ik eenmaal denk de loop erin te hebben ben ik zoonlief kwijt. Ja hoor het volgende snoepje moet soldaat worden gemaakt en hij loopt inmiddels samen met vriendinlief een stukje achter mij. Een zucht ontsnapt mij. Wat zo leuk begon, begint nu zo langzaamaan een opgaaf te worden. Ik vind het prima als zoonlief loopt, maar dan voor mij, in mijn gezichtsveld, wel zo veilig!
Inmiddels loop ik met drie tassen en twee jassen. Goed, dit was dus niet de bedoeling. Maar het is zo warm dat beide kerels hun jas hebben uitgedaan en hun rugtas, dat kleeft zo aan je rug als je het warm hebt, ook bij mij hebben achtergelaten. Goed leermoment. Geen drie tassen meer de volgende keer. Een tas is meer dan genoeg. En wel een tas waar genoeg jassen in kunnen ... ook handig. En dan hebben we ook maar één zweetrug … die van mij!
Hoe leuk de avondvierdaagse voor de kinderen ook is, het blijft voor mij een stressige aangelegenheid. Maar we doen het allemaal voor die laatste avond waarin de kinderen bergen met snoep krijgen omgehangen van vriendjes en familie! Het kan niet op en de gezichten stralen van trots als ze hun medaille in ontvangst nemen. En ik? Ik glim ook!
Dus … volgend jaar gewoon weer!
