Sokken ...

‘Lieverd, wil je alsjeblieft een paar schoenen aan je voeten doen. Je sokken worden er zo niet beter van.’ Dit is zo’n beetje mijn standaard zin als zoonlief naar buiten gaat. Wat is het toch handig om met sokken, zonder schoenen de tuin in te wandelen. Dan hoef je ook niet onnodig lang naar je schoenen te zoeken die je inderhaast vergeten bent op te ruimen en dus niet in de schoenenbak in de gang liggen.

Regelmatig leeg ik, tijdens het opvouwen van de was, een paar sokken op de vloer. Ik neem mijn taak redelijk serieus en draai de sokken, die binnenstebuiten zitten, weer goed met als resultaat een straaltje zand, met stukjes verdroogt gras. En zoiets gebeurt eigenlijk altijd vlak nadat ik de vloer heb gezogen. Ik geloof dat ik mijn taken om moet draaien ...

Vanmiddag had zoonlief een goed alternatief voor zijn eigen schoenen. ‘Mama kijk eens, ik heb iets aan mijn voeten …’

Dagje Trier

De tomtom geeft 23 minuten aan. Dat moet lukken, dachten we nog. Halverwege hoor ik een piepstemmetje achter me. ‘Mama ik ben misselijk.’ Alle alarmbellen gaan rinkelen. Waar is de plastic zak die we de hele tijd bij zoonlief in de buurt hebben liggen. Natuurlijk is dat ding nergens te bekennen. ‘Mama ik voel me echt niet lekker.’ Dit vraagt om rigoureuze maatregelen. Op mijn verzoek stopt manlief direct. Uiteraard op een plek waar het helemaal niet kan, gewoon midden op de weg … Ik stap uit, ren naar de andere kant van de auto en doe de deur open om direct te worden getrakteerd op de maagvulling van zoonlief. De hele productie beland keurig netjes op straat. Als zoonlief uitstapt om even bij te komen vraagt hij: ‘Mama, moeten we dat niet opruimen?’
Wagenziek en goed ook. We dachten nog, een half uurtje gaat wel zonder pilletje, maar we zaten er volledig naast. Zodra we Trier in rijden vraagt zoonlief of hij mag gaan lopen. Nou ja waarom niet? Zoonlief en ik stappen uit. Manlief rijdt met zoonlief nummer twee naar de parkeergarage ergens verderop.

We spreken af bij de Porta Nigra. Dat kan niet missen. Omdat we al vroeg zijn uitgestapt lopen zoonlief en ik een heel eind. Ondertussen geef ik hem wat eten en drinken en zie hem weer helemaal opleven. En ik dus ook.

Gelukkig, dan gaan we nu de stad bekijken …

Duitsland, Deutschland, Germany

Aan de voet van de berg ligt een prachtig stadje. Eigenlijk het mooiste stadje van de hele omgeving. Vanaf de top van de berg loop je dwars door de wijnvelden naar het dorp. De grootste bezienswaardigheid is de zeventien meter hoge waterval die dwars door het stadje loopt. Ook kun je de burcht bezoeken, in ieder geval dat wat er van over is. Vandaar uit loopt een prachtige weg dwars door het dropje naar het centrum. Terwijl midden in het centrum de waterval zich stort op het dieptepunt is het genieten op een van de vele terrasjes langs de rivier. Een Apfelkuchen mit Schlagsahne und Vanilleeis is bij de touristen een ongekend succes!

Vrijwel alle huizen zijn voorzien van een overdadige hoeveelheid kleurrijke bloemen die het dorp een buitengewoon vriendelijke en gastvrije uitstraling geeft.

De vraag is natuurlijk, hoe heet dit alleraardigste stadje ...

Back in town

Een week voor vertrek begonnen met de schoonmaak van het huis, de tuin en alles wat daarbij hoor om op vakantie te gaan. Voor mij een middel om de stress te camoufleren. In zo’n week is het begrip geduld ruim op te vatten. Moet het begrip geduld mij regelmatig opnieuw worden uitgelegd, omdat dit ineens uit mijn woordenboek verdwenen is.

Geheel tegen mijn natuur in moest ik de middag en avond voor vertrek werken. Toegegeven wel een goede afleiding, maar slecht voor een uitstekende nachtrust om uitgerust op vakantie te gaan.

Voor ik het wist was de auto ingepakt, het huis zorgvuldig nagekeken en afgesloten en waren we op weg naar onze vakantiebestemming. Geen tijd dus om een schrijfseltje op mijn blog achter te laten.

Dit keer geen ge-eh-schat hebben we dit of dat wel meegenomen. Ik heb alleen mijn tas gecheckt op de paspoorten, mijn mobiele telefoon en portemonnee. Nou dat valt best mee! Wel vlak voor vertrek de huiskamer gezogen. Er zal toch een stofje liggen als we terugkomen …

Tijdens onze korte vakantie mooie foto’s gemaakt. Hier alvast een voorproefje!

Vriendinnen op afstand!

De mobiele telefoon gaat. Als ik opneem hoor ik de bekende stem van vriendinlief. Ze staat in de straat, maar is even het nummer kwijt. Ik loop ondertussen naar de deur en doe hem open. Als ik de straat in kijk zie ik haar staan. Leuk! We hebben elkaar al een tijd niet meer gezien en er is alweer zoveel gebeurd.

Als we uitgebreid aan de koffie zitten, onderwijl lief en leed delend, gaat de bel. Een pakketje. Zal wel voor manlief zijn. Maar nee, het is voor mij! Een blik vertelt me dat het van vriendinlief uit New Zealand komt. Het is niet waar??? Maar het is wel zo. Ik krijg een warm gevoel van binnen. Wat bijzonder is dit. Vriendinlief uit Bangladesh zit bij mij op de bank, terwijl ik van vriendinlief uit New Zealand een pakketje krijg. En alle drie kennen we elkaar! Hebben we bij elkaar in de straat gewoond, in de kerk gezeten, acht jaar bij elkaar in de klas gezeten en volop vriendinnen lief en leed gedeeld.

Nu zitten we verspreid over de hele wereld, Nederland, Bangladesh en New Zealand. Nee er is geen dagelijks, wekelijks of maandelijks contact. Maar als er contact is, is het goed. Bijzonder ook, ze kennen allebei mijn moeder.

Als ik het pakketje openmaak spreken de woord tot mij. Ik ben onder de indruk. Wat kan ik zeggen? Lees mee …

Lieve, lieve meiden (ik weet dat jullie meelezen) bedankt voor het meeleven op afstand en ook van dichtbij!


1 Korintiërs 13
4 De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. 6 ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. 7 Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze. 13 Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

HOERA!

De muziek wordt gestart. Dan, in een lange slinger, komen de kinderen langs de lange kant van het bad aangelopen. Tussen al die blije kinderkoppies zie ik zoonlief. Met een dikke grijns kijkt hij ons aan, hiermee zijn onzekerheid camouflerend. Ik slik en slik nog eens. Daar loopt hij dan! Eindelijk, eindelijk, na de nodige hobbels genomen te hebben, mag zoonlief afzwemmen. En terecht, want hij doet het fantastisch!


Met een prachtige oranje ballon springt zoonlief het water in om het laatste, en spannendste, onderdeel uit te voeren. Watertrappelen. Als alle papa's, mama's, opa's, oma's, vrienden en familie van tien naar nul hebben terug geteld, is het zwemfestijn afgelopen.

Zoonlief mag naar voren komen, op het startblok gaan staan en zijn diploma in ontvangst nemen. Een ontspannen lach siert zijn gezicht. Hij houdt het felbegeerde A-diploma stevig vast. Niet loslaten hoor, je hebt hem dik verdiend!