Voor sint

VERTALING:
Lieve sint, ik wil een racebaan alsjeblieft.
Lieve piet, wat heb je een lief paard.

Kleine jongens worden groot en durven steeds meer

Het is een kinderdienst. De kinderen uit groep drie en vier werken er aan mee. Er worden leuke liedjes gezongen en als het even kan gebaren erbij. Aan de muur hangen mooie tekeningen en ook de preekstoel is ermee versierd.

De dominee gaat aan de hand van teksten op papier de tien geboden vertellen. Als de dominee vraagt wie van de kinderen uit groep drie de briefjes op het podium omhoog willen houden, zodat de gemeente mee kan kijken, wil zoonlief absoluut niet naar voren komen. Hij vindt het maar wat spannend. Wat ik ook zeg, hij wil niet.

Maar er zijn genoeg kinderen die dat wel willen en al gauw kijken tien glimmende gezichtjes de gemeente in. Ieder kind een gebod in de hand. ‘Nou', zeg ik tegen zoonlief, ’zo is het ook leuk, kun je lekker de teksten lezen.’ Zoonlief spant zich in en tuurt naar de A-tjes en zegt: ‘Dat kan ik niet lezen, veel te kleine lettertjes.’

Even later vraagt de dominee aan de kinderen uit groep vier wie het juiste gebod bij het geprojecteerde plaatje wil zoeken om de tekst daarna hardop voor te lezen. Ik ben nog intensief aan het kijken welk gebod bij het plaatje past als zoonlief zijn hand op steekt en naar voren mag komen. Huh, wat doe je nou? En dat durf je wel? Een trotse glimlach siert mijn lippen.

Als zoonlief de juiste tekst bij het plaatje heeft, leest hij het hardop voor. Een trotse kerel komt terug naar zijn plaatsje naast me. En of het niet genoeg is gaat hij ook nog een tweede keer. Als hij dan terugkomt zegt hij enthousiast: ‘Mama, ik heb zelf de microfoon vastgehouden.’ Ehh, en de boodschap dan? Ja, wat belangrijk is, is belangrijk!

Op pad met vaderlief

Als ik uit de auto stap komt de kou me tegemoet. De zon schijnt volop, maar is niet sterk genoeg meer om de kou te kunnen verdrijven. We laten ons er niet van weerhouden het bos in te gaan, op zoek naar de laatste paddenstoelen.

Vrijwel al het blad is van de bomen gevallen. De grond is volledig bedenkt met een bonte deken van bruine, gele en verdorde balderen. Schitterend. Daar kun je zo lekker tegenaan schoppen dat de blaadjes de lucht in vliegen.

Vaderlief en ik trekken er op uit. Manlief en kids achterlatend. Zij vinden die paddenstoelen toch maar niets. Om de haverklap staan we stil om te beoordelen of de paddenstoelen nog wel plaatwaardig zijn. Het is echt een aflopende zaak, maar er zitten nog behoorlijk mooie exemplaren bij.

Ik blijf maar schieten. Stiekem bij vaderlief afkijkend natuurlijk. Die heeft al zoveel meer ervaring en een superhandig draaischerm. Hij hoeft zich dus niet in allerlei pijnlijke bochten te wringen, zoals ik.

Na anderhalf uur hebben we zo’n beetje alle paddenstoelen wel gehad en zijn mijn handen door en door koud. Niet alleen mijn handen trouwens, m’n hele lijf. Tijd voor warme chocolademelk met een hele dot slagroom!

Een fris genietmoment

Als ik langs de paardenwei fiets, komt het geschreeuw van eksters me tegemoet. Ik zie er vijf in een boom zitten. Vast een vijand. Dat ben ik natuurlijk, want ik komt langsfietsen. Nee, toch niet. Ze besteden bar weinig aandacht aan mij en kijken een andere kant op.

Ik fiets verder en tuur naar de grond en in het bos om te zien wat er te fotograferen valt. Ik heb al zoveel moois gezien! Het is niet mistig, maar wel koud. Beetje jammer dat ik mijn handschoenen thuis heb laten liggen.

Terwijl ik wacht totdat er van rechts geen auto’s meer aankomen kijk ik naar het bos voor me. Prachtig met de zon erop. Als beide rijstroken vrij zijn ga ik de weg over, het fietspad op. De weg is hobbelig. Grote bomen langs het fietspad laten hun wortels door het asfalt groeien. Auto’s razen aan de rechterkant van voorbij. Ik zie ze niet, want er is zoveel te fotograferen. Aan de linkerkant is het bos, waaruit vogelgeluiden me tegemoet komen. Ik snuif de frisse lucht op en geniet van dit moment.

Eindelijk een moment vrij. Even geen werk of andere belangrijke dingen die op me wachten. Nou ja … het huishouden dan, maar dat is een, niet belangrijk en twee, dat is nooit klaar. Nee, echt een genietmoment. Gauw naar huis om het resultaat te bewonderen.

Echt waar???

We gaan!!!

Gaan we of gaan niet? Na lang aarzelen hebben de prachtige vergezichten op het internet ons weten te overtuigen. Het schrijven er over maakt me al enthousiast. We gaan weer skiën!

Lekker naar hetzelfde gebied als vorig jaar, maar niet hetzelfde huis. Man wat was dat een klein onderkomen. We hebben het daar erg goed gehad en we zaten op zo’n 50 meter loopafstand van de piste, maar het hok was echt klein. Ik mag het best een hok noemen, want de keuken en de woonkamer samen waren even groot als onze slaapkamer.

Oké we gaan, leuk, maar we moeten nog wel een huis hebben om een week in door te brengen. Dat is niet eenvoudig, want alle buurlanden lijken ook op hetzelfde idee te zijn gekomen. Best een uitdaging nog iets leuks te vinden, maar daar vertrouw ik op.
Het feit dat we gaan maakt ons enthousiast.

Vorige week over de skibeurs rondgelopen en likkebaardend wat ski-jassen gepast. Eigenlijk wil ik graag een nieuwe jas, maar degene die ik heb volstaat nog prima. Een jaartje wachten dus. Een prachtige skihelm voor zoonlief lonkte, maar zoonlief kreeg hem niet eens over z’n oren. De ski’s voor de kids waren prachtig, maar heel duur. Ook maar laten staan dus. Wel een flitsende ski-jas voor manlief gescoord en lekker simpele schoolhandschoenen voor de kids gekocht. Als ze die kwijtraken is het jammer, maar geen ramp.

Het is nog even wachten geblazen en zoeken naar een huis, maar Zwitserland … here we come!

Een moment van gedenken

Voorzichtig sluit ik het hek achter me. Ervoor wakend dat het hek niet achter me dichtvalt. Dat past niet in de omgeving waar we ons in bevinden. Ik haak mijn arm door die van hem en hij past zijn pas aan die van mij aan door zijn o-zo-bekende hupje. We lopen het pad over. Aan weerszijden van het pad staan kleine bomen, getooid in prachtige herfstkleuren. Het lijkt wel alsof we ons in een decor bevinden. Helemaal achterin is het ook een bonte mengeling van kleuren. Prachtig.

We lopen langzaam door, onderwijl alles in ons opnemend. Hier en daar een opmerking plaatsend dat alles zo netjes wordt onderhouden. En dat is ook zo. Als ik mijn blik richt naar de plaats van onze bestemming zie ik direct dat er nu een bankje onder de boom staat. Het moet vroeger een blauwe bank zijn geweest, maar veel kleur zit er niet meer op. Het staat er goed. Zeker voor mensen die hier willen zijn, maar niet lang meer kunnen staan.

Lichtelijk gespannen loop ik naar de plek waarvoor we zijn gekomen. Ik houd zijn arm stevig vast. Mijn houvast. Hij vindt het ook moeilijk dat weet ik zeker. Hij blijft in vaste tred doorlopen, wat ik wel fijn vind.

Daar staan we dan voor haar graf. Het is de 43ste trouwdag van de man naast mij en de vrouw in het graf. We gedenken het door te kijken naar de grafsteen die vorige week is geplaatst. Het is een mooie steen, maar de tekst op de steen vind ik nog mooier.

En dan hier ... mijn paddenstoelenreeks

Het is een prachtige zonnige middag als we door het bos lopen. Nou ja, we zijn in het bos, want van een stevige wandeling komt niet veel. De kids vinden al gauw een watertje waar ze zichzelf goed vies kunnen maken. Ik heb nog geen tien stappen gezet of vind de eerste fotogenieke paddenstoel al. Dat gaat natuurlijk de rest van de middag zo door. Manlief houdt niet zo van paddenstoelen en wil zich ook niet vies maken in het watertje dat de kids hebben gevonden, wat geheel begrijpelijk is, en installeert zich met een boek op een bankje even verderop.

Als het tijd wordt om naar huis te gaan vindt ik uiteraard de mooiste exemplaren. Maar tijd is tijd en het licht helpt ook niet echt meer mee ... huiswaarts dus, maar wel met deze resultaten. Ik ben best tevreden.