maandag 24 januari 2011

Burn-out, hoe voelt dat? (deel 3)

Eerste kwartaal 2006. Zodra het bankje in zicht komt loop ik erop af. Ik ga zitten en kijk naar het water waar, door de neervallende regen, allemaal bellen op te zien zijn. Er komt dus nog meer regen aan. Ik tuur over het water naar de voetbalvelden, maar veel zie ik er niet van. De waterlanders in mijn ogen vertroebelen mijn zicht. Ik schreeuw het uit naar God: ‘Maak me beter.’ Ik zeg er nog net geen ‘nu’ achteraan, maar oh wat zou ik dat graag willen. Het getik op mijn paraplu maakt me ineens bewust van mijn omgeving. Ik kan er niet echt van genieten. Het weer geeft beslist mijn stemming aan.

Ik ben gaan wandelen omdat het goed voor me is, omdat ik hoop dat de ellende in mij, door de cadans van het lopen, weggaat. Maar het wil nog niet echt lukken. Ik voel me wanhopig, radeloos, machteloos. Ik laat mijn tranen stromen, omdat de spanning z’n weg naar buiten moet vinden. Het lucht op.

Er is me gezegd dat lopen goed is voor lijf en geest. Nee geen half uur, maar minimaal drie kwartier tot een uur. Liefst nog meer. De cadans van het lopen geeft de geest rust en daardoor ook het lichaam! Vaak hielp het, maar soms bleef mijn lijf zo gespannen alsof het in de startblokken stond. Klaar om in actie te komen als het moest.

Ik was weer ‘licht in mijn hoofd’. Daar had ik de eerste maanden veel last van. Het is net geen duizeligheid, maar als het ‘licht in je hoofd’ je overvalt denk je dat je omvalt. Vaak sloot ik mijn ogen (of ik ging abrupt stilstaan) en als ik ze weer open deed was het weer weg. Ik vroeg mij soms wel eens af of het wel echt was gebeurd. Of het me echt wel was overkomen of dat ik het me allemaal maar had ingebeeld. Ik wist dat ik het me niet had ingebeeld zodra de volgende ‘licht in mijn hoofd’ zich aandiende. Helaas ben ik extreem allergisch voor duizeligheid! Nou ja allergisch, ik ben er bang voor en kan er heel slecht tegen. Dus moest ik een manier vinden om hiermee om te gaan. En dat was lastig.

De bedrijfsarts kwam met een heel logische verklaring. Als een mens een lange tijd onder spanning staat, gaat hij met z’n schouders trekken. De schouders gaan automatisch wat omhoog staan, waardoor de longen minder inhoud krijgen. Doordat de longen minder inhoud krijgen, krijgen de hersenen minder zuurstof en wordt je licht in je hoofd.

Dit te weten gaf mij veel rust, maar hoe moest ik nou die schouders naar beneden krijgen? Het antwoord is simpel … ontspannen. Maar ja hoe doe je dat?

Wordt vervolg …

18 opmerkingen:

  1. Knap geschreven, Gerreke! Ik herken dat wel, de burn-out gelukkig niet, maar het duizelige, het net niet omvallen wel. Kost veel energie. Dus ook maar: schouders omlaag. Bedankt voor de tip! Wist ik niet. Fijne dag!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je hebt het weer heel duidelijk beschreven ,de radeloosheid de wanhoop.Wandelen doe ik niet ,dan ga ik gek genoeg Hyperventieleren ,fietsen is meer mijn ding .En ja die duizeligheid ,ik zou zeggen trek me de b.. niet open Fijne dag
    Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat moet jij je ontstellend rot gevoeld hebben.Mijn duizeligheid, ontstaat omdat ik vergeet te ademen.Jouw duizeligheid lijkt me ook erg benauwend. Hoe kreeg je ooit je spieren minder gespannen?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat heeft je mentale gemoedsrust toch mega veel invloed op je hele doen en laten...dat blijkt wel uit je verhaal. Het machteloze gevoel lijkt mij nog het meest frustrerend!

    Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heftig ditte........fijne dag verder.....liefs Ria..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vindt het echt knap hoe je dit verwoord!
    En dan je treffende fotowerk er bij, echt heel knap en ik lees dit met veel bewondering.
    Groetjes Cristien.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Poeh, lijkt me ook erg moeilijk. Heb je weleens een ontspanningsmassage geprobeert?
    Mooie foto bij je verhaal.
    Mijn beurs was trouwens erg leuk.
    Groetjes Anja.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. erg dapper dat je deze ervaring met ons meedeelt.
    er zitten herkenbare stukken bij
    groetjes rini

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Fijn dat je dit met ons deelt ik blijf het volgen.

    Gr stina

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hoi Gerreke
    Jammer dat jij je aan gespriken voelt,het is zeker niet mijn bedoeling iemand te kwetsen ,ik vertel alleen het verhaal wat mij verteld werd .Wat er precies allemaal achter zit weet ik niet,wat ik wel weet dat ouderen keihard voor elkaar kunnen zijn .Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Bedankt voor je reactie's ,ben blij dat je het even rechtgezet hebt .Wat jammer he dat mensen zo weinig naar elkaar omkijken ,daar kan ik echt verdrietig van worden
    Groetjes Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  12. "Ontspannen" wordt een sleutelwoord maar alleen al bedenken hoe dat ook al weer moet, geeft alweer spanning en stress, totdat het moment dat het weer even lukt ... overwinning!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Je schrijft op zo'n manier dat ik, als lezer, mij betrokken ga voelen... heel mooi

    Groetjes, Gonne-Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik heb ook veel gewandeld, gas terug genomen, veel gepraat. Het licht in je hoofd zijn herken ik zeker. Had ik ook met hartkloppingen erbij. Naar verloop van tijd verdwenen deze klachten weer. O.a. door het vele wandelen!

    Groet,
    Jeanette

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Even bijlezen na een weekje weg.
    Knap hoe je dit beschrijft, want zo kun je je inderdaad voelen.
    Liefs, Pauline

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Late reaktie las het in mijn vakantie en dacht, o wat fijn dat deze periode nu achter me ligt.
    Knap hoe je het verwoord en het lijkt soms of je over mij schrijft liefs jacky

    BeantwoordenVerwijderen