donderdag 16 juni 2011

De avondvierdaagse!

Eigenlijk is het je reinste onzin, dat lopen. Maar zo onzinnig als het is, zo leuk is het ook. Zo’n hele stoet slome lopers, want vaart zit er echt niet in, is best leuk om te zien. En als je goed kijkt zie je mij er ook bij. Nee, niet dat kleine mannetje met dat blije hoofd, maar degene die er naast loop, die met dat gezicht die doet alsof ze het leuk vindt. Nee, echt het is ook leuk, maar je hebt tussen het praten door met al die andere mama’s en papa’s van school ook enkele zuchtmomenten.

Zodra we onze fietsen hebben neergezet, loopt zoonlief naar een boom. ‘Wat ga je doen?’ vraag ik. ‘Ik moet plassen.’ zegt zoonlief en heeft z’n broek al op zijn knieën hangen. ‘Lieverd, je hebt net geplast en we moeten nu echt gaan, kom op!’ Het plasje laat op zich wachten, maar komt gelukkig toch.

We zijn net gestart. ‘Eh, kerel kun je iets harder lopen, ik ben je nu zo’n beetje aan het trekken.’ Niet veel later. ‘Lieverd, je loopt pal voor mijn voeten, kunnen jullie ietsje harder lopen of naast mij gaan lopen. Jullie mogen ook daar gaan lopen, daar is nog een plekje en dan kan ik jullie ook zien.’ Na nog eens honderd meter. ‘Niet stilstaan als je een snoepje openmaakt kerel. Gewoon doorlopen, anders raken we achterop.’ Als ik eenmaal denk de loop erin te hebben ben ik zoonlief kwijt. Ja hoor het volgende snoepje moet soldaat worden gemaakt en hij loopt inmiddels samen met vriendinlief een stukje achter mij. Een zucht ontsnapt mij. Wat zo leuk begon, begint nu zo langzaamaan een opgaaf te worden. Ik vind het prima als zoonlief loopt, maar dan voor mij, in mijn gezichtsveld, wel zo veilig!

Inmiddels loop ik met drie tassen en twee jassen. Goed, dit was dus niet de bedoeling. Maar het is zo warm dat beide kerels hun jas hebben uitgedaan en hun rugtas, dat kleeft zo aan je rug als je het warm hebt, ook bij mij hebben achtergelaten. Goed leermoment. Geen drie tassen meer de volgende keer. Een tas is meer dan genoeg. En wel een tas waar genoeg jassen in kunnen ... ook handig. En dan hebben we ook maar één zweetrug … die van mij!


Hoe leuk de avondvierdaagse voor de kinderen ook is, het blijft voor mij een stressige aangelegenheid. Maar we doen het allemaal voor die laatste avond waarin de kinderen bergen met snoep krijgen omgehangen van vriendjes en familie! Het kan niet op en de gezichten stralen van trots als ze hun medaille in ontvangst nemen. En ik? Ik glim ook!

Dus … volgend jaar gewoon weer!

18 opmerkingen:

  1. Erg leuk om te lezen...prima gedaan Gerreke.

    en euh....proficat natuurlijk.

    groetjes, Joop

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heeeeel herkenbaar. Gelukkig ligt die zweetrug al een paar jaar achter mij.....hahaha. Maar het had wel wat, vooral die laatste avond!!
    Lieve groetejes,
    Marion

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik hoop dat je wel mee mag delen in de lading snoep, dat heb je echt wel verdiend haha:))

    lieve groetjes, Tjits

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En het is toch ook weer zo leuk om er op terug te kijken .En trots als ze de medaille in ontvangst nemen !!Leuk hoor.
    Liefs Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Kijk ik ben trots op je...heerlijk zo'n moeder en zoon moment....whahahahahah!! liefs van mij...xxx...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik hoor je hier bijna zuchten Gerreke ;-)
    Aan het eind van de rit spreekt een trotse mama !!!
    Als ik dichtbij woonde zou ik aan de finish staan met een bos gladiolen hahaha
    Groetjezz lfs mij

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Er zijn zo van die dingen... die doe je dan gewoon... voor de kids!
    En op 't eind ben je al net zo gelukkig als hen.
    Groetjes,
    Marian

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een leuk verslag.
    Ik heb dit al een tijdje achter me.
    De sfeer op de laatste avond,met al die
    bloemen,dat is toch wel heel erg leuk.

    Groetjes Ans

    BeantwoordenVerwijderen
  9. toch leuk om dan op terug te zien, en dan al dat snoep, nou hier zijn ze er ook dol op...

    fijn weekend
    liefs Stina

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat schrijf je toch weer leuk. Ja, zo gaat dat helemaal. Moeder die alles mag meesjouwen en ondertussen alles in de gaten wil houden. Alleen daar al zou je moe worden *smile*.
    Voor de kinderen is het een belevenis en daar doe je het dan ook met alle plezier voor.
    Liefs, Pauline

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Je moet er iets voor over hebben he.
    En je rug glom zeker lekker mee(haha).

    groeten Herma

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Een leuk verhaal en het doet mij denken aan één van de weinige keren dat ik er aan mee deed! Met mijn zus...we waren pubers en een groot deel van de tijd hadden we ruzie haha...het jaar daarna hebben we er maar niet meer aan mee gedaan!!

    Ik wens je een fijn weekend! Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  13. De beloning aan het eind, dat is de moeite waard, voor iedereen dus!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Tja daar doe je het voor.....
    prachtig toch 4 avonden lopen voor het laatste stukje, de intocht, muziek erbij bloemen en snoep, ik zie het helemaal voor me...5 KM hebben jullie gelopen cker?? voor die kleintjes is dat ook lang genoeg...
    mooie column Gerreke...

    Nieske

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik krijg een soort van flashback... heb dit vroeger ook gedaan met mijn kinderen. Je verhaal is zo herkenbaar :) Leuk om het nog even te herbeleven.

    Groetjes, Gonne-Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat een heerlijk verhaal; ik zie het helemaal voor me! Hier hebben we dit jaar voor het eerst de vierdaagse gelopen, een groot succes en volgend jaar zeker weer...

    Fijn weekend,
    Miranda

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Volgens mij heb ik je zien lopen !!!!Nou niet in het echt natuurlijk maar virtueel!! Zo herkenbaar!!!Ik zie mezelf ook al weer helemaal lopen,en de beloning..., wat ziet dat er lekker kleurrijk uit!!!!
    Een lieve groet van Elly.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Hoi Gerreke,

    Hihihihihi ja mams moet mee ..........als pakezeltje, wie moet anders al die zakken snoep en jassen dragen :-)
    Het leest ook zo lekker weg zoals je het beschrijf, ik zie die trotse gezichtjes al over de eindstreep heen komen, zo leuk.
    Voor jouw een beetje stresserig maar voor ons weer een heel leuk verhaal.

    LG, Karina

    BeantwoordenVerwijderen