Even bijkomen

Na weken van voorbereiding was het dan eindelijk zover. Samen met vier andere vrouwelijke zzp-ers een prachtig evenement neergezet voor een grote groep zakenvrouwen uit de omgeving.

De presentatie 'Toon je gezicht met social media' werd zeer goed ontvangen. Veel vragen hoe je je bedrijf het beste in de markt zet door het gebruik van social media. Het is dus geen kwestie van ga ik social media gebruiken, nee hoe ga ik social media gebruiken om mijn bedrijf in de markt te zetten. De locatie was fantastisch (evenals het weer), op het strand aan het water!

Wat een heerlijk voldaan gevoel geeft het als het event is afgelopen en iedereen zo enthousiast naar huis gaat. Met de organisatoren lekker nagepraat onder het genot van een cappuccino, uiteraard buiten op de veranda van de locatie.

En nu, the day after? Uitrusten, van het weer genieten en foto's maken. Wel een beetje kort, want op naar het volgende evenement ... morgen bij mij thuis een high tea voor vriendinnen voor mijn verjaardag van zondag.

(Best spannend ... zo'n eerste verjaardag zonder mijn moeder.)

De allerlaatste keer ...

Weet jij nog de laatste keer dat je met je kind naar de paardenwei ging? Weet jij nog de laatste keer dat je kind op zijn twaalf inch fietsje reed? Weet jij nog wanneer je voor het laatst met je kind naar de speeltuin ging? Weet jij nog …

Maar je weet vast nog wel de eerste stapjes. Je weet vast nog wel de eerste keer dat je kind zelf van de glijbaan ging. Je weet vast nog wel de eerst keer dat je kind voor het eerst alleen uit school kwam. Je weet vast veel eerste keren nog wel.

Waarom? Omdat we deze momenten belangrijk vonden en vast ergens hebben opgeschreven. Maar die laatste keren dan? Die zijn toch ook belangrijk? Ik heb het ook niet gedaan hoor, tot vorige week.

De allerlaatste keer dat mijn kerels samen op een kamer hebben geslapen heb ik opgeschreven. Jaren hebben ze het samen heerlijk gehad op een kamer, maar langzaam, heel langzaam slopen er irritaties over en weer. Eerst valt dat nog mee, maar steeds vaker hoorde ik de oudste roepen …’Had ik maar een eigen slaapkamer!’

Erg nieuwsgierig naar de reacties van de jongens hebben we even geleden gezegd dat ze in de herfstvakantie allebei een eigen kamer zouden krijgen. Diezelfde avonds rezen de eerste twijfels bij de kids. Spannend …

Maar vorige week was ik het zat. Oudste zoonlief heeft tijd nodig om wakker te worden terwijl de jongste wakker is als hij wakker wordt. Dat draagt niet bij tot een goed humeur en een vredelievend opstaan. Zwoegen dus om er toch iets van te maken. Maar geduld raakt op en dus was het afgelopen weekend zo ver.

Sindsdien is de rust weergekeerd en kan ik notabene genieten van de rust bij het opstaan. Het is nog wel wennen die stilte zo ’s ochtends vroeg, maar zelfs mijn humeur komt het ten goede.

De nieuwe gids is binnen

In mijn ooghoek zie ik iets bewegen. Het is een gestalte. Maar waarom? Ik kijk nieuwsgierig uit het raam en zie dat het een bezorger is. Als ik zie wat hij bezorgt moet ik lachen. Dit kan leuk worden.

De forse jongeman komt de tuin inlopen met een flinke stapel gidsen. Een van die gidsen is dus voor ons. Ik sta naast oudste zoonlief die in mijn kantoor achter de computer zit, jongste zoonlief komt net beneden de gang inlopen.

Nog voordat de gids met een harde plof op de deurmat valt slaakt jongste zoonlief een vreugdekreet. Hij schreeuwt naar broerlief, die vol overgave z’n ding doet achter de computer, dat de Intertoysgids er weer is.

Met een ervaren schwung draai ik de goudbruine pannenkoek om. Heerlijk! De afzuiger staat op z’n hoogste stand om de heerlijke pannenkoekgeur met de buren te kunnen delen. Mijn kerels slaken vreugdekreten bij elke nieuwe pagina van de Intertoysgids. Maar zodra op de pagina’s de roze kleuren gaan overheersen hoor ik boe en bah. Ik kijk om het hoekje van de kamer en zie mijn kerels genoeglijk naast elkaar de gids bekijken. Ieder op een eigen fauteuil met de gids op de leuningen tussenin. Het is een foto waard, maar de pannenkoek kan niet alleen gelaten worden …

Alles wat een beeldscherm heeft wordt als favoriet aangewezen. Een racebaan doet het ook goed en spelletjes maken de lijst compleet. De kids zijn laaiend enthousiast. Maar Sint … nog even wachten, nu eerst de pannenkoeken.

Ieder huis vertelt zijn eigen verhaal

Het is vroeg in de ochtend. Ik zet mijn fiets, na een fietstochtje door de natuur (heerlijk!), voor de deur van de schuur en loop naar de openslaande deuren. Als ik het huis binnen stap zie ik dat de zachte zonnestralen de muur achter de bank verwarmen. De lamp vormt een vreemde schaduw op de muur.



Ik doe mijn slippers uit, pak ze op en loop langs het dressoir. De vrouw op de foto lacht me vriendelijk toe. De slippers belanden op de mat. Mijn voeten vinden mijn pantoffels naast de schoenendozen. Netjes, ja dat ben ik. Hoewel dat niet meevalt met drie mannen in huis.

In de kamer staat de computer aan. Klaar om een verhaal, anekdote of mooie foto in ontvangst te nemen. Genoeg inspiratie na mijn fietstochtje. Mijn blik vangt de drie trouwfoto’s boven de computertafel. Negen-en-een-half jaar geleden genomen op een prachtige winterse dag.

Achter me beslaat een boekenkast een wand van de kamer. In die boekenkast is het altijd een troep. Omdat er vrijwel geen boek meer bij past worden de biepboeken bovenop de netjes geordende boeken gelegd. We moeten ze toch kwijt. Bovenin de boekenkast staan Bijbels, liedboeken, Statenvertaling, opwekkingsbundels, dichtbundels en ga zo maar door. Het volgende en tevens ook grootste gedeelte van de boekenkast bevat thrillers. Onze favoriete boeken. In het onderste deel staan kinderboeken en knutselspullen.


Als ik ga zitten met een bakje thee in mijn hand geniet ik van mijn tuin in het najaarszonnetje. Een van mijn grootste hobby’s, de tuin. Als het even kan ben ik er in te vinden.

Als mijn theekopje bijna leeg is ga ik achter de computer zitten om mijn blog te schrijven. Het is al zo vaak tegen me gezegd en aan me gevraagd, maar eens, heel misschien in de verre toekomst, ligt er een mooi verhaal klaar .. . geschreven door … Gerreke Petersen.



Dit was mijn Tag you're it! Gekregen van Sjonke's Kronkels. Dank je wel! Even anders dan anders, dat wel, maar het past helemaal bij mijn blog!

Hartverwarmend!

Het harde getik van de regen op de voorruit maakt dat ik haar bijna niet kan verstaan. Maar wat ze zegt raakt me diep. Verwarmt mijn zijn. Terwijl de ruitenwissers overuren draaien om het neerstortende water van de vooruit te verwijderen denk ik na over wat ze me heeft gezegd.

We rijden terug van een hilarische avondje film. We praten wat na en ineens belanden we in een serieus onderwerp als het notarieel vastleggen van belangrijke zaken, want
stel dat … Wij hebben dat niet gedaan en zij ook niet. Toch voelt dat niet goed, want stel dat er wat met ons gebeurt.

Waar gaan onze kinderen dan heen? Wie vangt ze op? Blijven ze bij elkaar? En blijven ze ook in hun veilige omgeving of worden ze weggerukt van alles wat ze lief is. Reden te meer om er samen goed over te praten en zaken vast te gaan leggen.

De regen tikt maar door. Het is donker in de polder en het zicht is slecht. Er ligt veel water op de weg, dat wegspat als we er door rijden. Uit het niets, zo lijkt het, zegt vriendinlief: ‘We hebben het over jullie gehad als voogd voor onze kinderen.’ Ik weet even niet wat ik zeggen moet. Maar als haar opmerking goed tot me doordringt ben ik diep geraakt en ontroert. Wow …

Over veel dingen kan ik soms zo onzeker zijn. Want doe ik het wel goed als moeder, als vriendin, als partner of als familie van? Er zijn van die momenten dat ik daar bij stilsta door de dingen die ik heb gezegd of gedaan. Of juist niet heb gezegd of gedaan.

Maar zo’n, voor mij, veelzeggende opmerking bewijst dat, als ik maar mezelf ben, dat echt meer dan genoeg is!

Beginnende herfst

Als ik langs een prachtig verkleurde boom fiets jeuken mijn handen er een foto van te maken. Maar ja, geen toestel mee. Wil het nou dat de boom op zo'n 100 meter van m'n huis staat.

Ik zet mijn fiets in de schuur, loop het huis in en pak mijn toestel. De boom is geen succes. Ik krijg hem er niet goed op. Tegenlicht en zo, het wordt allemaal veel te donker. En het huis op de achtergrond is hinderlijk. Maar even verderop staat een groep bomen met dezelfde mooie kleur en geen hinderlijk huis op de achtergrond. Het plaatje is aardig. Ik loop redelijk tevreden huiswaarts, onderwijl nog wat plaatjes schietend. Met tot slot de hortensia in mijn tuin.

Dag herfst welkom in Nederland, je lijkt niet weggeweest!

Zwaar verbrand, verkoolt gewoon ...

Langzaam beweeg ik mijn strijkbout van links naar rechts en weer terug. De broek is bijna klaar, op naar het volgende kledingstuk. Onderwijl denk ik na over mijn volgende blog. Ik heb net een nieuw kledingstuk uit de mand gehaald als mijn reukorgaan geprikkeld wordt door een scherpe brandlucht.

Alle alarmbellen rinkelen. De schrik slaat me om het hart als ik mij bedenk dat er drie knullen beneden aan het playstation spelen zijn, terwijl de doordringende lucht uit het trapgat naar boven komt. Met een vliegende vaart ga ik de trap af en haast me naar het fornuis. De smeulende rook ontsnapt via het deksel op de pan.

Dit is niet goed. Dit is op z’n zachtst gezegd, zwaar balen. Daar gaat m’n lekkere sudderlapje. Ik trek de pan van het vuur, zet de kookplaat uit en hou mijn neus dicht voor de stank die onder het deksel vandaan komt. Dit ruikt volledig verbrand, verkoolt is een beter woord.
Als ik voorzichtig het deksel van de pan haal zie ik alleen maar rook. De afzuiger op stand drie zetten is beslist geen overbodige luxe. Als de rook z’n weg door de afzuiger vindt zie ik onderin een zwart stuk vlees liggen of in ieder geval iets wat daarvoor door moet gaan.

Ik had gehoopt dat het vlees te redden viel door alle uien en tomaten die de bodem vulden, maar niets is minder waar. Ik trek met grof geweld het vlees van de bodem en leg het op een bord. Ik staart naar de smurrie in de pan, daarna naar het volledig verbrande vlees.

Hier is maar één oplossing voor. Ik trek de kast open, haal het deksel van de groenbak en laat met pijn in mijn hart het stuk vlees erin glijden. Zonde …

Wilde bloemen in ons dorp (deel 2)

Terwijl de wind de bewuste bloem uit beeld blaast, blijf ik doodstil zitten in de hoop dat de bloem weer in beeld terug buigt. Zodra de wind ligt klik ik. Ik kijk de foto terug en kan tevreden zijn over het resultaat. Voor de zekerheid laat ik mij nogmaals door mijn knieën zakken, wacht tot de wind weer gaat liggen om mijn tweede, en natuurlijk nog mooiere, plaatje te schieten. Wat kun je toch blij zijn met een mooi geschoten beeld.

Huh? Waar komt die vandaan?

Het is donderdagmiddag, schooltijd. De kinderen hebben per groepje van drie hun brooddeeg gekneed en keurig onder de theedoek gelegd om te laten rijzen. Nu kijkt de hele klas gefascineerd naar een film over de prehistorie in afwachting van het rijzende brood.

Ik ben helpmoeder en boen er lustig op los. De tafels zitten vol met van die plakkerige brooddeegstukken die je er maar matig af krijgt met koud water. Maar de aanhouder wint en elke tafel blinkt na mijn poetsbeurt als nooit tevoren.

Terwijl ik er lustig op door poets hoor ik ineens kreungeluiden vanaf het beeldscherm komen. Nieuwsgierig kijk ik op naar het digibord. Tot mijn verbazing maak ik een prehistorische bevalling mee. Oh jee en ik heb mijn zoonlief nog niets verteld over de bijtjes en de bloemetjes. Het enige dat hij weet is dat een kind uit het ‘poepgat daaronder’ komt.


Maar zoonlief is met neeflief, die gezellig bij elkaar in de klas zitten, de kommen aan het schoonpoetsen in de keuken. Zorg minder … De rest van de klas kijkt ademloos naar de kreunende vrouw op het digibord. Ik moet lachen en geniet van de openstaande monden en grote ogen. Ook in de prehistorie wisten ze wat privacy was, want alleen het persende gezicht en de bolle buik van de vrouw zijn in beeld.

Even later hoor ik gehuil. Ah de baby is er, keurig buiten beeld geboren. Een prachtig blozende baby van enkele maanden oud wordt in de armen van de moeder gelegd. Het is stil, muisstil in de klas. Iedereen kijkt ademloos naar het digibord waar het allemaal op te zien is. Ik vraag mij af of iedereen begrijpt wat er gebeurt. Totdat een van de kinderen roept: ‘Huh, waar komt die vandaan?’

Mijn vraag is meteen beantwoord. Heerlijk toch … ik laat het zo. Niet mijn taak om kindlief wijzer te maken. Het enige wat ik doe is mij omdraaien en lachen, tegelijk met de gedachte dat ik dit moet opschrijven. Bij deze.

Leuke uitspraak ...