vrijdag 25 november 2011

Kleine jongens worden groot en durven steeds meer

Het is een kinderdienst. De kinderen uit groep drie en vier werken er aan mee. Er worden leuke liedjes gezongen en als het even kan gebaren erbij. Aan de muur hangen mooie tekeningen en ook de preekstoel is ermee versierd.

De dominee gaat aan de hand van teksten op papier de tien geboden vertellen. Als de dominee vraagt wie van de kinderen uit groep drie de briefjes op het podium omhoog willen houden, zodat de gemeente mee kan kijken, wil zoonlief absoluut niet naar voren komen. Hij vindt het maar wat spannend. Wat ik ook zeg, hij wil niet.

Maar er zijn genoeg kinderen die dat wel willen en al gauw kijken tien glimmende gezichtjes de gemeente in. Ieder kind een gebod in de hand. ‘Nou', zeg ik tegen zoonlief, ’zo is het ook leuk, kun je lekker de teksten lezen.’ Zoonlief spant zich in en tuurt naar de A-tjes en zegt: ‘Dat kan ik niet lezen, veel te kleine lettertjes.’

Even later vraagt de dominee aan de kinderen uit groep vier wie het juiste gebod bij het geprojecteerde plaatje wil zoeken om de tekst daarna hardop voor te lezen. Ik ben nog intensief aan het kijken welk gebod bij het plaatje past als zoonlief zijn hand op steekt en naar voren mag komen. Huh, wat doe je nou? En dat durf je wel? Een trotse glimlach siert mijn lippen.

Als zoonlief de juiste tekst bij het plaatje heeft, leest hij het hardop voor. Een trotse kerel komt terug naar zijn plaatsje naast me. En of het niet genoeg is gaat hij ook nog een tweede keer. Als hij dan terugkomt zegt hij enthousiast: ‘Mama, ik heb zelf de microfoon vastgehouden.’ Ehh, en de boodschap dan? Ja, wat belangrijk is, is belangrijk!

17 opmerkingen:

  1. Hallo Gerreke,
    Duidelijk een kwestie van prioriteiten dus... haha... Wat leuk hè, op het ene moment durft hij absoluut niet naar voren, zo in de schijnwerper, maar dan wat later is hij zo spontaan dat-ie direct naar voren loopt en de tekst zowaar hardop voorleest. Geweldig toch...
    Ik wens je een heel fijne dag en alvast een mooi weekend,
    Lieve groet,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Gerreke,

    Hihihi wat een leuk en lief verhaal.
    In gedachten zie ik het helemaal voor me.
    Eerst een beetje verlegen en vervolgens zo trots als een pauw compleet met een grote glimlach :-)))
    Fantastisch verteld.
    Wat zal jij trots zijn op je mannen.

    LG en een fijn weekend,
    Karina

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Even wennen aan het idee blijkbaar en dan gewoon gaan!
    Dapper hoor, ik zou zelf niet graag naar voren gaan :)
    Groeten, Corine(THUIS)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha ha grappig....
    die microfoon toch net is belangrijker dan de hele boodschap...
    Heel mooi verhaal....

    gr.Nieske

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hij nam een heel dapper besluit...hij ging.
    En daar mag je als moeder zeer trots op zijn.
    En ja...het lef,om zelf de microfoon vast te houden,was even net iets belangrijker voor hem.
    Hij voelde dit als een overwinning.
    En gelijk heeft hij.

    Fijn week-end
    Groetjes Ans

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat geweldig zeg, zo in een dienst met al die mensen, overwinnen noemen ze dat toch:)))
    Geweldig en ik denk dat die boodschap ergens wel is blijven hangen.

    Lieve groetjes,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Geweldig toch ??...liefs van mij...xxx..

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dit is echt weer een moment die je nooit vergeet. Super door het op je blog te plaatsen. Ik zie het voor me, ja die microfoon dat is het helemaal!!!
    Lieve groetjes en een fijn weekend.
    Cristien.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Een prachtig verhaal. En opeens is iets spannender dan de angst. En moeders nog trotser :)
    Liefs, Pauline

    BeantwoordenVerwijderen
  10. jong geleerd is oud gedaan moet je maar denken.

    gezellig weekend
    Hermine

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Precies, de hele boodschap ... verdwijnt ...of komt toch nog terug, op een dag.
    Prettig weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat een schitterend verhaal! Ik zie de situatie helemaal voor me... Wat kan je dan trots zijn als moeder hè?!

    Groetjes,
    Gonne-Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik zie het in mijn gedachten al helemaal voor me en het heeft jou natuurlijk als trotse mamma goed gedaan dat hij zo dapper naar voren gaat en vervolgens nog een keer, en ach, de boodschap waar het om gaat die kun je nog altijd even uitleggen toch??....Een leuk verhaal Gerreke,
    lieve groet.....Elly

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een mooi verhaal Gerreke. Ik kan me voorstellen dat je trots bent op zo'n moment. Dapper van hem om naar voren te gaan.
    Het lijkt me ook een goede dominee.
    Gr. Elly

    BeantwoordenVerwijderen