Prachtige bemoediging

Vandaag lag er een briefkaart op de mat. Ik vermoedde al waar dat voor was, zeker toen ik het handschrift van de afzender zag. In de kaart stond een prachtig gedicht ter bemoediging voor de dag van morgen. Een dag die, sinds een jaar geleden, altijd net even anders zal zijn als alle andere dagen van het jaar.

Voor wie achterbleef

De Heer zegt niet, dat je maar niet moet huilen,

dat het er nu op aan komt, sterk te zijn.

Hij weet toch zelf, wat zwakheid is en pijn?

Mijn kind, zegt Hij, kom nu maar bij Mij schuilen.

De Heer zegt niet, dat je maar niet moet vragen,

en dat je flinker zijn moet dan je bent.

Hij heeft toch zelf óók het 'waarom' gekend?

Mijn kind, zegt Hij, laat Mij maar helpen dragen.

De Heer zegt niet, dat niemand zal begrijpen

hoe zwart de nacht van eenzaamheid wel is.

Was Hij niet eenzaam in de duisternis?

Mijn kind, zegt Hij, laat Mij je hand maar grijpen.

De Heer zegt niet: waarom zou je nog werken,

nu toch je leven haast geen doel meer heeft.

Is Hij, die stierf, dezelfde niet die leeft?

Mijn kind, zegt Hij, Ik zal je zelf wel sterken.