Hebbes beet!

Een klein uurtje nadat we zijn gearriveerd, de spullen uit de auto hebben gehaald en een plekje hebben gegeven, liggen de hengels klaar voor gebruik. Zo vanaf onze eigen steiger werpen we zo ver mogelijk uit. Eigenlijk blijkt dat niet nodig, want de vissen zwemmen overal.

Als de dobbel goed en wel in het water ligt vormen kleine kringetjes het bewijs van leven onder water. Het blijft niet bij die kringetjes, want al gauw schiet de dobber met een flinke vaart de diepte in. Hebbes de eerste is binnen en wat voor een …

Zoonlief die de vis vangt begint de schreeuwen: ‘Mama, mama, kom help me, ik hou hem niet, ik hou hem niet.’ Ik schiet te hulp. De hengel buigt diep door en even ben ik bang dat onze drie-euro-hengel niet helemaal is opgewassen tegen de gevaarten die hier rondzwemmen. Samen halen we een prachtvis binnen.

Zo bij huis is een eenvoudig klein voorntje van een centimetertje of tien prima te doen. Maar dit exemplaar van al gauw vijfentwintig centimeter is toch andere koek. En ja, wie haalt het haakje uit z’n bek?

Omdat ik verwacht dat dit niet de laatste zal zijn trek ik de stoute schoenen aan (en manlief het niet wil doen, omdat ik het ook moet leren) en verlos het arme beest van zijn haakje en laat hem terug in het water. Het beestje schiet de diepte in z’n vrijheid tegemoet om twee tellen later alweer te zijn vergeten dat hij even daarvoor gevangen was.