Ons dorp bij ochtend ...

Over meeleven gesproken ... en dan zijn we nog niet eens een gemeente! Maar we zijn wel degelijk broeders en zusters van elkaar! Bedankt!

Ik ga in de volgende columns proberen het proces van herstel te beschrijven en hoe ieder op zijn/haar eigen wijze daarbij geholpen heeft. Het krijgt al vorm maar het is nog niet af.

Gisteren heb ik mij verplicht tot een computerloze dag! Ik heb schromelijk gefaald! Zo'n ding heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht.

Ik heb geen column geschreven achter mijn computer! Maar omdat ik toch zoveel gedachten had, heb ik pen en papier gepakt om ze daarop los te laten.

Zonder column is het toch wat kaal, daarom m'n andere hobby ... foto's! Deze heb ik afgelopen dinsdag genomen, samen met de rietfoto's uit mijn vorige column. Ze zouden overigens net zo goed van vandaag kunnen zijn, als ik op het weer moet afgaan ...











De foto's die ik gisteren heb genomen zal ik later deze week op mijn blog zetten, die zijn buitengewoon mooi geworden (zeg ik met enige trots)! Eerst deze foto's, want deze passen beter bij het weer van vandaag.

Gebroken lijf, gebroken geest ...... burn-out

Bijna vijf jaar geleden …

Had ik maar een gebroken arm of een gekneusde enkel. Had ik maar een hoofdwond of een blauw oog, had ik maar, had ik maar … Alles beter dan een gebroken lichaam en gebroken geest. Zo knakt als riet, zo uitgerekt als een slap stuk elastiek, metaalmoeheid. Hoe anders moet ik het omschrijven?

Niemand, niemand die precies aan je kan zien wat het inhoudt om een burn-out te hebben. Het is een sluipschutter, het komt op je af op het moment dat je het het allerminst verwacht. Zo min en achterbaks dat je alles wat lelijk is zou kunnen uitroepen. Je wilt weg van alles, weg van jezelf en gaat als opgejaagd wild op zoek, omdat je jezelf volledig bent kwijtgeraakt.

Gisteren, gisteren was het er nog niet … toch? Of had ik het kunnen weten, had ik het aan zien kunnen komen? En wat had ik er tegen kunnen doen? Een sluipschutter maakt zich toch nooit bekend? En al helemaal niet van te voren. Misschien dat je een glimp van hem kan opvangen tegen de tijd dat je tegen de vlakte gaat, maar dan is het al te laat.

Achteraf, ja achteraf kan ik zeggen dat mijn lichaam genoeg signalen heeft afgegeven. Maar niemand die mij gezegd heeft dat dàt signalen zijn dat je lichaam aan het einde van zijn Latijn is. Uit ondervinding weet ik nu dat elk lichaam zijn eigen signalen afgeeft. Elk mens moet zelf ontdekken waar zijn grenzen liggen.

Het gekke is wel dat, zodra ik een burn-out had , veel verschijnselen van de burn-out zelf wel met dat van anderen overeen kwamen. En wat is het dan bevrijdend om met gelijkgestemden hierover te kunnen spreken. Je bloed zweet en tranen met elkaar te kunnen delen. Geen ellenlange uitleg te hoeven geven in de hoop dat een ander een fractie van wat jij voelt begrijpt.

Als ik dit schrijf knijpt mijn hart samen om dat wat ik, maar ook mijn gezin, heb moeten doormaken. Geen mens op aarde die ik dat gun …

Weinig tekst veel kleuren ...

Mijn volgende column is al klaar. Ik ben alleen moed aan het verzamelen om hem ook echt op mijn blog te zetten. Ondertussen geniet ik van de herfstkleuren en ben tegelijkertijd chagrijnig van het weer. Een goeie combi om leuke foto's te nemen!

Stormen doorstaan …

Vandaag las ik een interview met Francine Rivers (schrijfster van bestseller romans). Wat zij vertelde wil ik graag delen. Niet alleen omdat ik christen ben, maar ik denk dat wij als gemeenschap veel hebben aan het voorbeeld dat zij naar voren bracht.

‘Waar ik woon, heb je red wood trees. Dat zijn enorme bomen, waar je met tien mensen omheen kunt staan. De wortels liggen aan de oppervlakte. Bij een storm zou een boom die alleen staat, snel omwaaien. Maar in een groep vergroeien de wortels met elkaar en zo staan ze sterk. Ik zie daarin dat God zegt: ‘Dit is wat een kerk is; samenkomen en elkaar bemoedigen, zodat je ferm staat in de stormen die komen.’


In een wereld waarin het individualisme hoogtij viert en we in alles voorgeschoteld krijgen vooral onze doelen na te streven, vergeten we dat we niet alleen in deze wereld staan. Hoe waar zijn de woorden gedeelde smart is halve smart en gedeelte vreugd is dubbele vreugd.

In deze tijd wordt van ons verwacht dat we alles maar moeten kunnen, zoals een groot huis, leuk gezin, werk, sport, vrienden en misschien ook nog iets als vrijwilligers werk. Want val je anders niet een beetje buiten de gemeenschap? Ben je dan de zwakkere of ben je dan minder leuk? Stel dat je je gevoelens deelt omdat het allemaal even niet zo gaat zoals verwacht? Hoe reageren mensen dan?

De kern is eigenlijk dat het helemaal niet van ons wordt verwacht, maar dat wijzelf denken dat we aan al deze verwachtingen moeten voldoen. Ben je juist niet veel leuker als je laat zien wie je werkelijk bent? Je muren laat vallen en je daarmee ook anderen de gelegenheid geeft dat te doen. Dat we worden als die bomen uit het voorbeeld? Dat we een sterkere gemeenschap worden door elkaar de gelegenheid te geven te laten zijn wie we zijn? Maar vooral ook open te staan voor andermans zorgen en vreugden. Dan kunnen we een hoop stormen doorstaan.

Denk nou niet dat het mij makkelijk afgaat, maar elke dag mag ik het opnieuw proberen!
Teksten, zoals deze, helpen mij daar enorm bij.

Heer, die mij ziet zoals ik ben,
dieper dan ik mijzelf ooit ken,
kent Gij mij, Gij weet waar ik ga,
Gij volgt mij waar ik zit of sta.
Wat mij ten diepste houdt bewogen,
't ligt alles open voor uw ogen.

Gij zijt zo diep vertrouwd met mij:
wie weet mijn wegen zoals Gij?
Gij kent mijn leven woord voor woord,
Gij hebt mij voor ik spreek gehoord.
Ja overal, op al mijn wegen
en altijd weer komt Gij mij tegen.

Psalm 139 vers 1 en 2

Het begin van een nieuwe dag!

Zodra ik de kinderen naar school heb gebracht, pak ik mijn stokken uit de kast, doe de deur op slot en ga op pad.

Ik loop op het fietspad richting de paardenwei. Van een afstandje zie ik de zon door de bomenrij langs het fietspad schijnen. Als een milde regen vallen de geelgeworden blaadjes op de grond. Twee duiven scheren al koeren over mijn hoofd. Ik onderdruk de neiging om te bukken en blijf gewoon doorlopen. De grasvelden zijn wit van de dauw. Prachtig al die pareltjes op het groen, want zo lijkt het als de zon erop schijnt.

Ik ga rechtsaf tussen de voetbalvelden en de andere paardenweiden door. Twee eksters krijsen, ergens hoog in de bomen, om het hardst. Verderop hinnikt een paard. Twee merels springen door het hoge gras, vast op zoek naar een wormpje of iets anders eetbaars. Ik schrik op door een vallend blaadje voor mijn neus.

Als ik over het bruggetje naar de parallelweg loop kijk ik in de sloot naar de uit de kluiten gewassen lelie. Prachtig is hij, zo groot. Ik zie nog maar een knopje. Zal hij nog uitkomen? Ik blijf even staan. Zachtjes gaat de wind door het riet. Een paar meerkoetjes zwemmen verderop en laten een spoor van kringetjes na.

Als ik weer verder loop zie ik al aardig wat eikeltjes op de grond liggen. Ik bedenk me dat daar weer leuke diertjes van kunnen worden gemaakt. Nog even wachten op de kastanjes. Overal zijn nu vogelgeluiden te horen. De bomen maken een zacht ritselend geluid, veroorzaakt door het kleine beetje wind dat er staat. Na drie kwartier genieten keer ik weer huiswaarts.

Een prachtig begin van een nieuwe dag die God ons heeft gegeven. Je dacht toch zeker niet dat deze nieuwe dag voor niets gekomen is? Geniet ervan!

Hoe leuk is schilderen?

Er moet worden geschilderd. En als ik iets niet kan dan is het wel schilderen. Dat komt natuurlijk omdat ik het gewoon niet leuk vind! Ik ben veel te pietje precies. Het gaat dus heel traag en daarbij beschilder ik ook alles wat heel geen druppel verf nodig heeft.


Vandaag is het kozijn aan de beurt. Het heeft zo’n vaag gele kleur. Ik hou van geel, het is mijn lievelingskleur, maar de kleur van het kozijn haalt het bij lange niet bij mijn lievelingskleur. We hebben tijden geleden al besloten dat het een wit kozijn moet gaan worden. Je hoort het goed … tijden geleden. Maar ja voordat ik dan eindelijk de moed heb gevonden de woorden in daden om te zetten, zijn we zo’n beetje een half jaar verder. Ach ergens goed over nadenken is ook niet erg …

Waar moet ik bij zo’n kozijn beginnen? Oké, bovenaan, klinkt logisch en dat is het ook. Vervolgens zo snel mogelijk de rest van het kozijn afmaken, want anders is de verf droog en kun je er niet meer overheen.

Als amateur weet ik het wel, maar ben ik toch een tweede keer over een stukje kozijn gegaan, wat eigenlijk al mooi was, maar nog mooier moest worden. Dat is niet gelukt. Sterker nog, ik moet het nog een keer doen, want m’n rollertje heeft z’n sporen nagelaten …. ahhhhhh.

Wat mij ook bekend is, is eerst alle zijkanten schilderen, daarna het liggende gedeelte! Ik dacht toe te zijn aan het liggende deel van het kozijn, maar moest de andere zijkant ook nog doen. Terwijl ik net klaar was met de zijkant, zag ik tot mijn grote frustratie dat ik gespetterd had op het zo mooi geschilderde liggende deel ….. ahhhhhh.

Maar ik heb de oplossing gevonden …. de volgende (en liefst alles wat daarna komt) schilderactie is voor manlief!

Addison Road- All That Matters lyrics

Dit prachtige lied sluit zo mooi aan bij het stuk Je bent geliefd (deel 2). De tekst van het lied verschijnt in beeld zodra je het beluisterd.

Je bent geliefd (deel 2)

‘Maar is arrogantie niet de keerzijde van zelfafwijzing? Betekent arrogantie niet dat je jezelf op een voetstuk plaatst om te voorkomen dat mensen je zien zoals je werkelijk bent? Is arrogantie in wezen niet een van de manieren waarop wij omgaan met het gevoel dat ons leven niets te betekenen heeft? Zowel arrogantie als zelfafwijzing onttrekken ons aan de gewone werkelijkheid van ons bestaan en maken een ongedwongen samenleven met anderen heel moeilijk, zo niet onmogelijk.'

Dit stukje spreekt me aan, nee het schreeuwt naar me. Ik kan niet ontkennen dat dit ook op mij van toepassing is.

Wat is nou makkelijker om mijn onzekerheid te verbloemen door een arrogante houding aan te nemen. Door dit stukje wordt mij duidelijk dat zowel anderen als ik een vertekent beeld krijgen van de werkelijkheid. Als ik niet door mijn eigen bril naar anderen kijk, maar door mijn arrogante bril, krijg ik geen eerlijk beeld van de werkelijkheid. Want ongetwijfeld dat anderen, door mijn arrogantie, zich ook anders gaan gedragen. Het is in feite een kettingreactie.

De enige manier om dat te doorbreken is gewoon mezelf te zijn, me kwetsbaar op te stellen. Ik heb in de afgelopen jaren gemerkt dat dat heel goed werkt.

Als je in het leven heel diep gaat en er eigenlijk niets meer of minder over is dan alleen maar degene die je werkelijk bent, leer je ontdekken dat mensen je ook zo zien. En ook eigenlijk alleen maar op die manier naar je kijken.

Ik dacht altijd dat ik iemand was door de dingen die ik deed. Ik was iemand door mijn goeie baan, mijn leuke huis, het kerkenwerk dat ik deed, etc. Totdat ik alles uit mijn handen moest laten vallen en ik mijn kale zelf tegenkwam. Zo kwamen anderen mij ook tegen. En ik ontdekte dat dat eigenlijk heel plezierig was. Want door mezelf kaal en kwetsbaar op te stellen, kregen anderen de gelegenheid dat ook te doen.

Een dagelijks terugkerend gebedspunt. Mezelf zijn …



De columns 'Je ben geliefd' heb ik geschreven naar aanleiding van onderstaand boekje. De cursief gedrukte tekst is een citaat hieruit.

Plastic, plastic en nog eens plastic …

Elke ochtend hetzelfde ritueel. Het karretje dat naderbij komt. Voetstappen die stoppen vlak voor onze deur, gevolgd door kort geklepper en een doffe plof op de mat. Daarna het wegsterven van de voetstappen. Het karretje blijft staan, totdat de postbode begint aan het volgende deel van haar route. Ik neem vaak niet de moeite meteen naar de deurmat te lopen om te kijken wat voor post we nu weer hebben gekregen. Vaak is het toch allemaal van hetzelfde, reclame …

Als ik halverwege de ochtend de post op de mat zie liggen valt het me op dat alle poststukken in plastic zitten. Tjonge jonge, wat overdreven denk ik lichtelijk geïrriteerd. Sinds wanneer hebben ze dat ingevoerd? Wat is eigenlijk de reden dat alle post in plastic moet worden verpakt? Vroeger werd gewoon het etiketje op het betreffende blaadje geplakt en kwam het ook aan. En als het niet aan was gekomen, kon je bellen en kreeg je het alsnog toegestuurd.

Ik ben best wel milieubewust, maar niet altijd even consequent moet ik toegeven. Al het afval wordt hier in huis gescheiden. Papier bij papier, plastic bij plastic, flessen in de flessenbak en groente in de groenbak. Al het overige afval in de zwarte container. Het is me opgevallen dat, nu we plastic apart inzamelen, onze zwarte container niet vol te krijgen is. We doen ons uiterste best, maar als de container voor de helft gevuld is, is het veel. Kortom we verbruiken een grote hoeveelheid plastic in ons huishouden. Niet dat wij er iets aan kunnen doen, want alles wat je koopt of krijg zit zo’n beetje in plastic. We zijn dus fanatiek aan het scheiden van plastic geslagen.

Maar ik ben dan wel zo dat ik (of manlief) de plastic zakken vol plastic met de auto naar de daarvoor bestemde container brengen. Over milieubewust gesproken …

Zaterdagochtend, voetbalochtend!

Zaterdagochtend. Ik fiets met mijn jongste langs de paardenwei. De zon schijnt door de bomenrij langs het fietspad. Er hangt een lichte nevel over de velden wat de omgeving iets mysterieus geeft. Nog geen paarden te zien, wel kippen die wat rond scharrelen in de hoop een graantje mee te kunnen pikken.

Eigenlijk heb ik geen tijd om hiervan te genieten, want we hebben haast. Het is half tien en m’n oudste speelt de tweede helft van zijn voetbalwedstrijd. Het is zijn eerste wedstrijd van het seizoen en die kan ik natuurlijk niet missen. We zetten onze fietsen weg en gaan op zoek naar witte shirts met groene strepen. Ja daar op het achterste gedeelte van het voetbalveld.

Ik hoor wel eens van die wilde verhalen over fanatieke ouders die de longen uit hun lijf schreeuwen om hun kind een tandje harder te laten lopen, beter te laten verdedigen of hun spel te perfectioneren.

Nou zo ben ik dus niet … dacht ik. Maar zodra ik langs dat veld sta, mijn fanatieke zoon zie voetballen en hem zijn uiterste best zie doen die bal tussen de twee palen te krijgen, kan ik niet anders dan hem een hart onder de riem te steken. En hoe kan dat beter dan hem dat uit volle borst toe te roepen. Daarbij maak ik ook nog van die ‘meebewegingen’. Je kent dat wel. Als mijn kinderen een racespelletje spelen op de tv, gaat hun lijf met elke bocht mee. En zo is het ook met mij. Als mijn kinderen voetbal spelen, speel ik zo'n beetje mee.

Ja, ik ben fanatiek. Niet gedacht dat ik ‘roepmoeder’ zou zijn. Nee, geen akelig taalgebruik voor mij, dat hoort er niet bij. Winnen vind ik niet zo belangrijk (nou een beetje dan) als hij maar geniet van het spel. Als hij geniet, geniet ik ook! Wat een goed begin van de zaterdagochtend.

Schone ramen van korte duur!

Meestal was ik mijn ramen op een moment waarvan ik zeker weet dat mijn kinderen de eerstkomende uren niet thuis zijn. Dan kan ik namelijk extra lang genieten van mijn schone ramen. Daar kleeft ook een nadeeltje aan. Alle tijd om oneffenheden te bespeuren. Ik dwing mijzelf dan echt om op mijn stoel te blijven zitten en te genieten van die delen die geen oneffenheden kennen.

Heb jij dat ook dat je oog steeds naar die vieze plekjes worden toegetrokken? Je doet je best te genieten van alles wat schoon is, maar speurt toch alles af of het dat wel echt is. Zal ik dan dat mini vuile deeltje, want het gaat altijd om een heel klein deeltje dat precies in je gezichtsveld zit, nooit in een onzichtbaar hoekje, opnieuw doen of zal ik het laten zitten? Maar als ik het vuiligheidje weghaal moet ik het hele raam doen, want stel dat ik dan stiekem een paar vegen achterlaat. Het komt er vaak op neer dat ik, als het heel erg is, het raam toch even opnieuw doe. Nee … echt niet altijd.

Het is maar gekheid natuurlijk. Maar ramen lappen is een van die werkzaamheden, waar ik, na gedane zaken, het meeste plezier aan beleef. Totdat een van mijn kinderen thuiskomt. Ik zie het gevaar aankomen, maar ben te laat. ‘Niet met je handen aan de ramen zitten!’, roep ik nog. Maar het mag niet baten. Er zit een prachtig vette afdruk van een handje op mijn raam. En ja precies in mijn gezichtsveld, ze zijn nog niet zo groot. Wat ik dan doe? Niets. Ik verzamel de eerstkomende tijd nog veel meer van die vette afdrukken, voordat ik weer aan de ramen ga beginnen.

Je bent geliefd (deel 1)

Een paar dagen geleden werd ik mij er van bewust dat mijn relatie met God maar zo zo is. Niet met opzet, maar zoiets sluipt er ongemerkt in. Om mijn relatie met God te verstevigen, de telefoonlijn zoveel mogelijk te ontdoen van ruis, heb ik mij voorgenomen elke ochtend te beginnen met Hem. En dat beginnen is eigenlijk als de kinderen naar school zijn.

Mijn oog viel op een boekje van Henri Nouwen, Een parel in Gods ogen. Het lag al maanden stof te vergaren op mijn nachtkastje. Ik had ook al een keer een poging gewaagd, maar ben opnieuw begonnen.

Toen ik begon te lezen kriebelde het meteen hier iets over te schrijven. Waarom? Ik kan toch ook gewoon zeggen dat het een mooi boekje is en hem jullie aanbevelen. Maar ik lees weer heel anders dan jullie en misschien missen jullie dan net dat, in mijn ogen, essentiële stukje.

‘Ik geloof dat de mens keuzes kan maken die overeenstemmen met zijn hoogste aspiraties. Ik weet dat mensen maar zelden dergelijke keuzes maken en vervolgens de wereld, de maatschappij en hun medemensen de schuld van hun eigen nalatigheid geven waardoor ze hun leven grotendeels verspillen aan gejammer en geklaag. Hoevelen zijn er niet die nooit verder komen dan: als ik maar meer tijd had, als ik maar meer geld had, dan …’

Au, dat doet zeer. Ik moest hier echt even bij stilstaan. Wat zijn mijn hoogste aspiraties? En wie geef ik de schuld van het niet behalen van de keuzes die hiermee in overeenstemming zijn?

Ineens keek ik met andere ogen naar mezelf, want mijn grootste vijand om de juiste keuzes te maken is niet die grote boze buitenwereld, maar mijn onzekerheid. Onzekerheid over mijn kunnen, onzekerheid over de gevolgen van de keuzes die ik maak en ook onzekerheid over hoe anderen op mijn keuzes zullen reageren.

Bij mij is er werk aan de winkel dat is duidelijk. Wat houd jou tegen je hoogste aspiraties na te streven?

En dit is nog maar het begin van het boekje … wordt vervolgd.

Dag was, dag strijk, dag schoonmaak, tot straks …

Het is een zonovergoten dag. Ik lig lui op mijn zonnestoel te genieten van de geluiden om mij heen. Verderop in de straat is iemand met hout bezig, het gehuil van een baby klinkt uit een van de ramen, de wind speelt met de planten, stuiken en de boom in onze tuin. Verbazend genoeg is er geen vogel te horen op dit tijdstip van de dag.

Als ik mijn ogen open doe verbaas ik mij over de grote hoeveelheid stofdeeltjes in de lucht die worden meegevoerd door de wind, zonder dat zij er enige invloed op kunnen uitoefenen. Ik kijk naar de kunstwerken die de spinnen tussen mijn planten hebben gemaakt. Zo goed gemaakt zelfs, dat de wind met het web kan doen wat hij wil, zonder dat het stuk gaat.

Er staan gelukkig nog wat planten in bloei, de Hortensia, de Phlox en de Anemone. Onze druif heeft weer heel veel trossen, er zijn er al aardig wat blauw. Beter nog even wachten totdat ze wat zoeter zijn.

Ja het is echt een middag om van te genieten. Ondanks de dingen die allemaal nog op mij liggen te wachten probeer ik dit moment te pakken. Het is voor mij. De rest kan wel even wachten. Niemand die mij deze momenten kan geven, dat moet ik echt zelf doen.

Dag was, dag strijk, dat schoonmaak, tot straks …

Een vreemde in eigen huis

Ik weet niet wat het is, maar als er dagen een vreemde in mijn huis rondloopt lijk ik te zijn lamgeslagen. Weet ik ineens niet meer van wie mijn eigen huis is en gedraag ik me alsof ik bij mezelf op visite ben. Ik drink koffie, rommel in de keuken, kamer en zo nodig de tuin en praat met de werkman, zoals wij hem hier in huis noemen. Maar om nou te zeggen dat ik in de tussentijd mijn huishouden bestier? Nee, daar heb ik geen tijd voor. Althans zo voelt dat. Ik ga geen was draaien, niet stofzuigen of iets anders dat op schoonmaken lijkt, als alles wat toch weer vuil wordt.

Ons sanitair was aan vernieuwing toe. Slopen en iets nieuws uitzoeken kun je wel aan ons overlaten, maar omdat wij zijn nou niet bepaald bevoegd zijn het uitgekozene te plaatsen, hebben we een vakman in huis gehaald. Tuurlijk alles valt zelf te doen, ook het plaatsen, maar ieder z’n kennis en ieder z’n vak.

Zo’n werkman is toch vijf dagen in huis. Tja en wat doe ik dan? Nou niets dus. Niet echt iets zinnigs. Hoewel? Ik heb wel een boek uitgelezen, dat is ook wat waard. En alle lopende dingen gaan ook gewoon door. Kids naar school brengen en weer ophalen, zwemles, voetbal, met vriendjes spelen, werk niet te vergeten, maar mijn huishouden blijft hangen.

Nu, een week later is alle achterstand weer weggewerkt. Maar het was het meer dan waard. Ik kan echt genieten van iets nieuws, ook al is het dan sanitair.

Werkman bedankt!

PS. Niet minder belangrijk … ik ben mezelf weer in eigen huis.

Ik voel me slecht

Het is 00.00 uur als ik een zielig stemmetje boven aan de trap hoor. Manlief bekommert zich om onze zoon. Niet veel later hoor ik weer een zielig stemmetje. Hij heeft pijn aan zijn oren en weet niet hoe hij liggen moet. Ik loop met hem naar boven en stop hem in. Dit gaat zo even door. Ik zie het 00.45 uur worden, vervolgens 1.15 uur.

Als het 2.38 uur is gaat manlief er weer uit. Nog steeds is ons mannetje niet in slaap. Tijd voor grof geschut. Ondanks de zetpil moet er nog een aspirientje aan te pas komen om hem eindelijk onder zijl te krijgen en ons ook …

Omdat wij niet nog zo’n nacht willen doormaken moet de huisarts er aan te pas komen. We zijn tenslotte al drie dagen aan het tobben. Een dubbele oorontsteking is de conclusie. En hij heeft alle reden tot huilen zei ze. Hij moet er echt veel last van hebben.

Ik voel me slecht. De arme ziel heeft vannacht veel pijn gehad. Ik heb hem weliswaar liefdevol ingestopt, maar hoopte stiekem dat hij direct door zou slapen. Dat ik hem niet eerder zou horen dat kwart voor acht. Ik voel me schuldig en knuffel hem liefdevol.

Als we thuiskomen weet ik niet hoe snel ik hem de Amoxicilline moet toedienen en zoonlief weet niet hoe snel hij het spul naar binnen moet krijgen in de hoop dat het meteen zijn werk doet. Wat natuurlijk niet het geval is, want dat spul heeft altijd zijn tijd nodig. Dan maar Otalgan om de pijn te verachten en … de tv, dat wil ook nog wel eens helpen.


In ieder geval hebben we nu alles in huis om hem (en ons) een goede nachtrust te bezorgen.