vrijdag 24 september 2010

Stormen doorstaan …

Vandaag las ik een interview met Francine Rivers (schrijfster van bestseller romans). Wat zij vertelde wil ik graag delen. Niet alleen omdat ik christen ben, maar ik denk dat wij als gemeenschap veel hebben aan het voorbeeld dat zij naar voren bracht.

‘Waar ik woon, heb je red wood trees. Dat zijn enorme bomen, waar je met tien mensen omheen kunt staan. De wortels liggen aan de oppervlakte. Bij een storm zou een boom die alleen staat, snel omwaaien. Maar in een groep vergroeien de wortels met elkaar en zo staan ze sterk. Ik zie daarin dat God zegt: ‘Dit is wat een kerk is; samenkomen en elkaar bemoedigen, zodat je ferm staat in de stormen die komen.’


In een wereld waarin het individualisme hoogtij viert en we in alles voorgeschoteld krijgen vooral onze doelen na te streven, vergeten we dat we niet alleen in deze wereld staan. Hoe waar zijn de woorden gedeelde smart is halve smart en gedeelte vreugd is dubbele vreugd.

In deze tijd wordt van ons verwacht dat we alles maar moeten kunnen, zoals een groot huis, leuk gezin, werk, sport, vrienden en misschien ook nog iets als vrijwilligers werk. Want val je anders niet een beetje buiten de gemeenschap? Ben je dan de zwakkere of ben je dan minder leuk? Stel dat je je gevoelens deelt omdat het allemaal even niet zo gaat zoals verwacht? Hoe reageren mensen dan?

De kern is eigenlijk dat het helemaal niet van ons wordt verwacht, maar dat wijzelf denken dat we aan al deze verwachtingen moeten voldoen. Ben je juist niet veel leuker als je laat zien wie je werkelijk bent? Je muren laat vallen en je daarmee ook anderen de gelegenheid geeft dat te doen. Dat we worden als die bomen uit het voorbeeld? Dat we een sterkere gemeenschap worden door elkaar de gelegenheid te geven te laten zijn wie we zijn? Maar vooral ook open te staan voor andermans zorgen en vreugden. Dan kunnen we een hoop stormen doorstaan.

Denk nou niet dat het mij makkelijk afgaat, maar elke dag mag ik het opnieuw proberen!
Teksten, zoals deze, helpen mij daar enorm bij.

Heer, die mij ziet zoals ik ben,
dieper dan ik mijzelf ooit ken,
kent Gij mij, Gij weet waar ik ga,
Gij volgt mij waar ik zit of sta.
Wat mij ten diepste houdt bewogen,
't ligt alles open voor uw ogen.

Gij zijt zo diep vertrouwd met mij:
wie weet mijn wegen zoals Gij?
Gij kent mijn leven woord voor woord,
Gij hebt mij voor ik spreek gehoord.
Ja overal, op al mijn wegen
en altijd weer komt Gij mij tegen.


Psalm 139 vers 1 en 2

6 opmerkingen:

  1. Prachtig gezegd.
    Wij laten ons maar al te vaak leiden door matrialisme.
    Ik probeer wel wat meer na te denken, maar je wilt altijd graag meedoen.

    Groeten Herma

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooie post hoor!! prachtig..en zo waar ook ........mooie foto's ook ! lief en een heel fijn weekend Ria....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik worstel hiermee. Gemeente-zijn is niet zo'n sterke kant bij onze PKN gemeente. Ik dacht van wel, na de scheuring. Maar toen mijn man een burnout kreeg en stopte met zijn ouderlingschap viel het ons heel er tegen. Geen reacties, op drie mensen na. Geen steun.

    Samen sta je sterk. Heel mooi wat Francine daarover zegt ( en jij) Ik wil er voor gaan. Vechten tegen cynisme en meeleven met mensen die het moeilijk hebben. Iemand moet beginnen en ja, mensen schatten soms je situatie ook verkeerd in omdat je er zelf niet open over bent.

    Ik heb het een beetje afgeleerd om te doen wat anderen verwachten. Ook wel door onze speciale gezinssamenstelling hoor. Ik leer stukje bij beetje dat ik een vat van broos aardewerk ben.
    En geliefd.
    Dat is een levenkunst.
    Ik wil niet alles meer moeten.
    Ik wil zijn.
    En warmte geven aan mijn mensen om me heen.
    Dank je wel voor deze mooie, waardevolle blog!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooie post Gerreke... veel om over na te denken. Jammer dat we zo vaak teleurgesteld worden in de 'kerk' als instituut, want we hebben elkaar echt nodig, dat is ook bijbels, zoals jij schrijft. Ik merk dat de kerk veel groter is, als we zo over de wereld reizen. Overal waar we Christenen tegenkomen voelen we een band, een soort vertrouwen... en dat gaat buiten de grenzen van denominaties om. We moeten er mee ophouden te doen wat anderen van ons verwachten, maar doen wat Christus van ons verwacht... en dat is Hem liefhebben boven alles en je naaste als jezelf!
    Fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik zal in de komende columns mijn ervaringen met jullie delen op het gebied van burn-out, maar ook samen sterk staan.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik denk dat er een moment komt waarop we pas echt kunnen stoppen met doen wat anderen van ons verwachten en dat is als we vrij zijn in/door Hem. Het materialisme en egoisme viert hoogtij in onze maatschappij en dat is in onze kerken niet vaak anders, terwijl dat wel zo zou moeten zijn. De kerk zou de plek moeten zijn waar we ons helemaal veilig voelen. Ik kijk daarbij ook naar mezelf. Het lukt me alng niet altijd om om te zien naar mijn naasten in de gemeente. Vaak blijf je toch een beetje in datzelfde kringetje hangen. Goed leerpunt!

    BeantwoordenVerwijderen