Hebbes, binnen!

Na een zoektocht van enkele dagen is het me gelukt een hele stapel Donald Ducken op de kop te tikken. Wat geeft het een goed gevoel voor een koopje 150 Donald Ducken te hebben ingeslagen. Vermoedelijk denkt de verkoper hetzelfde, maar dan andersom. Het maakt me niet uit. Onze kids zijn er blij mee. En niet alleen zij, wij ook!

Overigens is het wel een kwestie van geduld hebben. Ik heb niet zoveel geduld, zeker niet als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb. Maar te vroeg toeslaan kost me geld en dus heb ik wat langer gewacht. Moeilijk!

Toen we ze eenmaal binnen hadden sloeg de twijfel een beetje toe. Hebben we ze niet te vroeg gekocht? Gaan de kids ze ook echt lezen? Manlief en ik hadden amper onze twijfel hierover naar elkaar uitgesproken of zoonlief kwam naar beneden. Hij had de hele Donald Duck uitgelezen. Oké op tijd dus ...

Met hart en ziel?!

Beseffen wij wel wat woorden kunnen doen? Hebben we in de gaten dat we met woorden iemand een duwtje in de rug geven, tot steun zijn, aan het huilen maken, een blij gemoed bezorgen? Schrijven we de woorden omdat dat van ons wordt verwacht of doen we dat met hart en ziel?

Ik doe mijn best oprechte reacties achter te laten. Het is wel eens een keer vreselijk mislukt. Drama vond ik dat. Had ik het bericht niet goed gelezen … Dat doet de ontvanger pijn, zonder dat dat mijn opzet was natuurlijk. Het schaamrood vulde dan ook mijn kaken toen ik een berichtje kreeg of ik het wel goed gelezen had.

Ook heb ik een keer met mijn woorden langs iemand heen gepraat. We bedoelden hetzelfde, maar mijn boodschap was niet duidelijk. Gelukkig vroeg de ontvanger wat ik met mijn woorden bedoelde. We hebben er samen om kunnen lachen.

Gisteren kwam ik terug van een middagje Kasteel De Haar (aanrader). Het was al laat en ik moest me omkleden om te gaan …. hardlopen, jaha het is bijna zover, de 5 km is in zicht. Gauw eerst nog even mijn mail checken. In mijn postvak vond ik een berichtje waar ik stil van werd.

Hebben mijn berichten, mijn woorden, een bijdrage geleverd tot iemands positief welbevinden? Mijn hart zwelt op en ik word warm van binnen. Ja, ik heb oprechte berichten gestuurd, maar niet eerder, dan het berichtje in mijn postvak, besef ik wat mijn woorden met haar hebben gedaan. Wow!

Soms weten we niet welke uitwerking onze woorden op de ander hebben. Wat is het dan goed om elkaar zo af en toe eens persoonlijk te bedanken (of opbouwend terecht te wijzen) voor de uitwerking van die woorden. Het is een heel kleine moeite en de ontvanger wordt er zo blij van!

Dus bij deze … een persoonlijk dank je wel …

Mijn huiselijke gezelligheid

Om mijn zwartgeblakerde taart gauw te vergeten ga ik over op huiselijke gezelligheid. Zeker in zo'n vakantie als deze vind ik het heerlijk om thuis te zijn en het gezellig te maken. Want ondanks dat er al veel de grond uit komt en takken beginnen uit te lopen, ziet mijn tuin er nog akelig ongezellig uit.

Er moet nog een hoop dood materiaal uit mijn tuin worden weggehaald, maar ik durf het met deze kou nog niet echt aan. Dan gewoon binnen met bloemen bezig zijn in afwachting van de tijd dat het buiten ook weer kan.

Mislukt, totaal mislukt

En ... hier is hij dan ... de taart. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar zoals de foto al laat zien, hij is mislukt. Precies gedaan wat er op de beschrijving stond, maar het probleem ligt hem waarschijnlijk een beetje in de combi magnetron. Hij gaat te hard en dus moest ik hem lager zetten. En zoals het resultaat al laat zien. De bovenkant is zwart en binnenkant te zacht.

Hij ziet er absoluut oneetbaar uit, maar ik moest hem natuurlijk wel even proberen. Een lekker warm stukje afgesneden en hij proefde warempel heerlijk!!!

Nu een paar uur later is de taart rijp voor de vuilnisbak. De bovenkant is zo hard dat ik er met een houten spatel niet doorheen kan slaan. Nou ja, leuk geprobeerd! Ik hou het in het vervolg maar weer bij koekjes of cakjes bakken, daarvan weet ik precies hoe ik de stand van de combi magne moet zetten om geen geblakerd eetgoed te krijgen.

Voetbalplaatjes

Ergens in het verleden heb ik met enige stelligheid gezegd dat ik niet meedeed aan al die rages. Dat was in de tijd dat mijn kinderen nog te klein waren om zich met deze kostelijkheden bezig te houden. Hun wereld bestond toen nog uit onschuldige dingen als in de zandbak spelen, driewieleren, voetballen, met ballonnen spelen. Verbazend zo weinig als ze nodig hadden om tevreden mee te zijn.

Nee, al die rages kosten me handen vol met geld en behoren in mum van tijd tot het verleden, want daar is het tenslotte een rage voor. Kijk en als het nou een supergoedkope rage is, maar nee, rages zijn vaak hartstikke duur. Daarom zal het ook wel rage heten.

Maar weerstand bieden aan zoonlief die omhoog kijkt, ahhhh begint uit te roepen, met z’n ogen begint te knipperen en als laatste middel begint uit te roepen dat ik zo lief ben, is ontzettend moeilijk. Eigenlijk gewoon niet mogelijk. Toegegeven ik ben hierin een watje, een ongelofelijke softie. Maar gelukkig is daar manlief die mij met beide benen op de grond laat belanden nog voordat ik aan al dat lieftallig gevlei toe heb kunnen geven.

Inmiddels liggen er aardig wat rages stof te vergaren in de kast (de smurfen), te verroesten op het terras (waveboard), onaangeroerd te liggen in de bak (diabolo’s) en ga zo maar door. Meer durf ik gewoon niet te noemen.

Maar de voetbalplaatjes van de grootste van Nederland is verreweg de duurste grap van allemaal. Tuurlijk doe ik daar ook aan mee. Hoe kan het ook anders met een paar fanatieke voetbalmannen in huis. Manlief doet in deze tijd maar wat graag de boodschappen, want ik kom anders met veel te weinig voetbalplaatjes thuis, wat natuurlijk het volmaken van het voetbalboek niet ten goede komt. Ik breng deze weken dus schandalig veel geld naar de winkel voor een paar voetbalplaatjes. Nu ja, dat kan nog, ik heb de boodschappen tenslotte nodig. Maar zodra dat boek begint vol te lopen is de lol, om boodschappen te doen, er voor mij al gauw vanaf. ‘Oh mam, alweer een dubbele …’

Je zou zeggen stoppen dan …, maar die ogen hé die doen het hem, die zijn zo lief!

Kaasontsteking

Op zoek naar Donald Duck

Waar zouden we zijn zonder de digitale markt? Kopen of verkopen, de digitale markt is beslist de snelste uitkomst. Tig jaren geleden moesten we wachten op de rommelmarkt en dan maar hopen dat waar je naar zocht ook werkelijk op de rommelmarkt voor een leuke prijs te krijgen was.

Maar nu is het zo dat je zelfs de spullen die je had weg willen gooien ook werkelijk kunt verkopen op de digimarkt (om het zo maar uit te drukken). Wij hebben dat een keer meegemaakt met een half vergane racefiets. Manlief wilde hem weggooien en ik wilde hem verkopen op de digimarkt. Hij is verkocht hoor, voor een leuke prijs ook nog. Dat geeft toch een kick!

Maar het nadeel van zo’n digimarkt is dat ik niet meer wacht met kopen tot een verjaardag of andere gelegenheid. Nee, hebben is hebben. Zeker als het te krijgen is voor een leuke prijs. En een smoes om het te geven of voor mezelf te kopen is snel verzonnen.

Nu zijn we op zoek naar leesvoer, en wel de Donald Duck! En een hoop ook, want ze worden hier verslonden. We zijn nog geen lid en dus biedt de digitale markt de uitkomst. Nou werkelijk, het verkopen van de Donald Duck op internet is een markt op zich. Er zijn zelfs Donald Ducken te krijgen uit jaargang 1952! Dat is voor ons toch wat te lang geleden. Wij kijken naar wat jongere uitgaven. Er is genoeg keus en dus bieden maar ...

Het blijft altijd spannend of we voor een leuke prijs onze slag kunnen slaan!

De eerste krokus ...

Terwijl de zon door mijn nogal smerige ramen schijnt blog ik een paar plaatjes van afgelopen week. Krokusjes in de regen, mooi gezicht!

Maar die ramen komen later wel. Eerst een nogal hardnekkig hoofdpijn zien kwijt te raken. Daarom weinig woorden. Het beeldwerk moet het doen vandaag!

Herman de vriendschapskoek

Sinds enkele dagen staat er bij ons een bak met vieze smurrie in de vensterbank, netjes afgedekt met een theedoek. Ik had Herman al bij m’n schoonzus gezien en was blij dat ik er geen had. Maar afgelopen donderdag kwam zoonlief met Herman aanzetten. Hé jekkie moet ik er ook aan geloven, dacht ik meteen.

Het begin was niet best. Ik had de arme Herman in het afgedekte plastic potje laten zitten. De volgende ochtend kwam ik nietsvermoedend beneden. Terwijl ik de boterhammen van de kids aan het smeren was viel m’n oog op Herman die bijna uit het potje barste. Ik dacht, dat kan niet goed zijn.

Met enige wrevel zei ik tegen zoonlief dat hij iets aan Herman moest doen, anders zou ik hem in de vuilnisbak gooien. Dat was tegen het zere been van zoonlief, die ijverig Hermans gebruiksaanwijzing begon te lezen. Braaf deed hij de smurrie in een grotere bak en roerde Herman eens lekker door elkaar.

Nu, een paar dagen later begin ik aan Herman te wennen. Dat komt ook omdat ik de afgebakken Herman inmiddels bij m’n schoonzus heb geproefd! Tjoh dat was erg lekker. Nu is mijn nieuwsgierigheid zo gewekt dat ik wil weten of ik, of beter gezegd zoonlief, ook zo’n lekkere koek kan fabriceren.

We moeten er wel aardig wat voor doen. Vier dagen achter elkaar behoeft Herman alleen maar te worden doorgeroerd. Op dag vijf heeft Herman honger en moeten we hem eten geven (melk, bloem en suiker). Dag zes tot en met negen behoeft Herman alleen maar te worden doorgeroerd. Op dag tien heeft Herman reuze honger en moeten we aan de slag om van de smurrie ook werkelijk iets eetbaars te maken.

Kortom niet afgaan op de buitenkant, want deze smurrie wordt beslist een heerlijke koek. Je moet nog wel een weekje wachten, dan gaan we de smurrie bewerken en er iets moois van maken.

Nieuwsgierig? Kijk over een weekje nog eens.

Hardlopen, wat is daar nou aan.

Voordat ik het wist had ik al ik ja gezegd. Zomaar ineens. Het is goed voor lijf en leden, goed voor je conditie, etc. Je kent dat wel, al dat soort afschuwelijk gezonde uitspraken, waar geen fatsoenlijk tegenargument tegenop kan. Ik schreef me in en kon niet meer terug!

Hardlopen, wat is daar nou aan! Eerlijk ik weet het nog steeds niet en ik doe het nu al braaf vier weken. Toegegeven, mijn conditie is met sprongen vooruit gegaan. Maar gezond voor lijf en leden? Hmm, zodra ik thuis kom is mijn behoefte aan chocolademelk met slagroom en een heerlijk, liefst meer dan één, gevulde koek, stroopwafel of al wat dies meer zij, onbedwingbaar. Kortom, ik val er geen gram van af. Maar dat is natuurlijk mijn eigen schuld.

Goed, je hebt dus allerlei soorten hardlopers. Je hebt hindes of hinden (het mag allebei van WikiWoordenboek), ik druk het maar even in dieren uit, dat is makkelijker. Die vliegen mij voorbij, dat kan stampend zijn of bijna geluidloos, maar het gaat om de snelheid, niet om de manier waarop. Na de hindes komen de … eh nou ja minder snelle hindes, ze zijn beslist niet kreupel te noemen, want ze gaan mij nog snel voorbij. Zo heb je nog veel meer soorten hardlopers, maar als ik alle dieren moet noemen die mij scheiden van de hindes, ben ik voorlopig niet klaar.

Tja in welke categorie val ik dan eigenlijk? Wat loopt er nog meer in het bos, dat mijn snelheid zou kunnen aangeven. Nou het mag eigenlijk geen naam hebben. Sterker nog van de week zei een van de groepsleden die (heel even) achter ons liepen, dat ze dacht bijna om te vallen. Nou ja dat zegt het al.

Maar zonder gekheid, nadat ik mij naar het hardlopen heb toe gesleept, kom ik er elke keer weer bijzonder verkwikt van terug. En trots, dat ik het hem toch maar weer heb geflikt!

Op naar de 5 km, waar ik nu nog even niet aan moet denken …

Bloeiend leven ...

Terwijl ik mij alweer bezin op mijn volgende schrijfsel blijven de reacties op mijn blog ‘talenten’ maar binnenstromen. Ik ben zwaar onder de indruk. Wat lieve en leuke meningen zijn er gedeeld. En dat terwijl ik zo twijfelde (ahhh de eeuwige twijfelaar) of ik m’n stuk wel moest bloggen of nog even moest wachten en opnieuw lezen.

Maar laatst kreeg ik een waardevol advies:
Soms goed om wat je geschreven hebt te laten rusten. Maar zet het niet te lang in de week - dan is het spontane er van af.

Niet opnieuw lezen dus, gewoon bloggen. En spontaan was het! Evenals jullie reacties! Terwijl mijn volgende stuk (het gaat over hardlopen) vorm krijgt wil ik de aankomende lente met jullie delen.

Gisteren (en dat heb ik echt afgekeken bij anderen) wilde ik de tuin in gaan om de lente vast te leggen. Ik hoefde niet te zoeken, want zoonlief ontdekte ’s ochtends bloeiend leven in onze tuin. En … zie hier het resultaat!

Talenten

Echt, ik doe mijn uiterste best niet jaloers te zijn op andermans talenten. En dat is best lastig met al die blogs, waar iedereen zijn of haar gave tentoon spreidt. Wat een talenten worden er via het wereldwijde web getoond.

Ook dat blijft me verbazen trouwens. Zo'n simpel kabeltje waar al die informatie doorheen wordt gepompt. En wij maar chagrijnen als het niet snel genoeg op ons beeldscherm verschijnt. Twintig jaar geleden hadden we het nergens over en verwonderden wij ons alleen maar over die gigantische sta-in-de-weg-computers. Maar goed, dat terzijde.

Ik kijk graag mee in andermans keuken. Ik bedoel hier natuurlijk geen echte keuken, hoewel ik dat ook erg leuk vind en dat ook zeker zal doen als ik daar de kans voor krijg, maar ik bedoel andermans hobbykeuken.

Ik volg inmiddels iemand die prachtig kan naaien. Ik kan het niet en bewonder haar talenten. Decoreren? Nee, dat kan ik ook niet, maar ik volg aardig wat mensen die dat echt in de vingers hebben. Ik kijk af en oefen thuis. Schrijvers ben ik dol op, die volg ik ook, daar kan ik een hoop van opsteken en geniet van hun blogs. Schilderen zou ik graag doen, maar is niet mijn gave en dus geniet ik van de prachtige aquarellen die degene die ik volg op zijn weblog plaats.

En dan de fotografen. Ach wat zijn er een boel van die dit talent in de vingers hebben en wat ben ik daar jaloers op. Ik ben er niet zo goed in en wil er zo graag goed in zijn. Oefenen dus of gewoon accepteren dat niet alles in mijn vingers zit.

Ik kom op dit stuk door een foto van Greet Kok. Ik vind hem zo mooi dat ik graag haar talent met jullie wil delen.

Benieuwd naar het talenten van anderen? Neem gerust een kijkje in andermans blogkeuken. Het maakt niet uit of je het talent in de vingers hebt. Genieten van de gave van een ander is ook heel leuk. Succes!

Nostalgie

Totaal verrast was ik toen mijn ouders mij gisteren mijn turndiploma's gaven. Ik wist niet meer van het bestaan van die diploma's af. Des te leuker natuurlijk om ze nu weer in handen te hebben. Allemaal dierbare herinneringen aan mijn korte turnloopbaan kwamen boven. Nou ja loopbaan, noem het maar turntijd. Er moeten ook nog ergens foto's zijn ... mij in een afschuwelijk paars (ja ik weet het nog) turnparkje.

Ik weet nog heel goed dat ik het clubkampioenschap had gewonnen (Wat was ik trots, wat was ik trots. Ik had het totaal niet verwacht.), maar wist niet dat ik daar ook een diploma van had. Evenals van het polderkampioenschap waar ik aan mee had gedaan.

Wat kun je blij zijn met een paar vergeten papiertjes die zoveel verleden met zich meedragen. Ja ... echt leuk!

Een Burn-out, hoe voelt dat? (deel 4)

Ik weet werkelijk niet wat me overkomt. Daar is die dag dan eindelijk, zomaar ineens, zonder aankondiging. En wat voelt dat goed! Ik stap wel met enige achterdocht mijn bed uit, want met alles denk ik: zou het terugkomen??? Het heeft me zo overvallen, het kan me gerust nog een keer overkomen.

Maar dit heb ik en kan me niet meer worden afgenomen. Die vreselijke grote bal in mijn buik is langzaam opgelost. Dat is heel ongemerkt gegaan, maar het resultaat wordt wel opgemerkt. Eindelijk, eindelijk is die dag dan aangebroken. Ongelofelijk wat een overwinning! En wat voelt dat goed!

De eerste zichtbare onzekere stappen naar herstel zijn genomen. De onzichtbare heb ik niet meegeteld, maar dat had ik wel moeten doen. Het is zo belangrijk jezelf complimenten te geven voor de stappen in de goede richting. Het is een enorme overwinning. Je viert toch ook feest als je een medaille wint? Nou elke overwinning is ook een medaille waard. Als ik een trofee zou hebben gekregen voor elke overwinning had ik hiervoor een aparte kast kunnen laten maken. Maar je moet de overwinningen wel zien, anders blijft je kast leeg.

De hele dag liep ik rond met de vraag of de bal terug zou komen of niet. Maar hij bleef weg. En ik? Ik had ineens energie over om dingen te gaan ondernemen. Maar goed ook, want mijn wereld werd erg klein. Daar had ik zelf voor gekozen en ik geloof ook dat het goed was. Ik kon er geen extra prikkels bij verdragen. Naarmate de tijd verstreek was ik toe aan meer prikkels en werd boodschappen doen een uitdaging.

Waar ik vroeger niet over nadacht, maakte ik me nu zenuwachtig voor. Boodschappen doen werd een project op zich. Doodmoe werd ik er van, maar het gaf uiteindelijk een enorme voldoening als ik thuis de boodschappen in de kast zette. En … weer een troffee!

Veel mensen met een burn-out vermijden drukte. Veel te veel prikkels in een keer en dat lawaai … ohhh. Er komt ineens weer een hoop op je af. Vergelijk het met een griepje. Je ligt de hele dag op bed en je hebt, als je net aan de beterende hand bent, ook geen zin om naar een fuif te gaan. Voor mensen met een burn-out is dat effect vele malen groter.

Ken je dat … je zorgen maken?

Ken je dat … je zorgen maken? Ach natuurlijk iedereen maakt zich wel eens zorgen. Nee, ik bedoel niet zomaar zorgen maken, maar zorgen maken om je kind. Zorgen maken dat je kind in dezelfde valkuilen valt als waarin je vroeger zelf terecht bent gekomen.

Ten koste van alles wil je je kind beschermen tegen dat soort dingen. Maar het lukt niet, dat kan niet. Dat is het leven, toch? Moet ik dat dan maar accepteren? Dat kan ik niet en wil ik niet. Of is dit nou het bekende loslaten?? Maar mijn kind is nog zo klein … hij heeft me nodig toch? Of niet meer in alles?

De moeiten waar ik doorheen ben gegaan wil ik mijn kind zo graag besparen. Maar ik zou oogkleppen op hebben als ik zeg dat mijn kind niet dezelfde moeiten ervaart. Ik wil dat niet, maar toch zie ik het gebeuren. En misschien heb ik er als ouder meer last van dan mijn kind zelf. Ik durf het hem niet te vragen, want ik wil niet dat hij ineens moeiten ziet die ik zie en hij niet ervaart!

Een stapje terug doen dus. Mijn zorgen mijn zorgen laten zijn. Hem loslaten en kijken waar het schip strand of juist door vaart. Kon ik maar de wind zijn, dan kon ik op die manier mijn invloed uitoefen. Maar een schip heeft een motor en vaart daarmee zijn eigen koers, ongeacht welke kant de wind op waait.

Ik heb dus te leren dat hij mij niet is. Ik heb te leren dat hij groot wordt door de dingen die hij meemaakt, niet door wat hij niet meemaakt omdat ik hem daartegen in bescherming heb genomen.

Groter worden is een groeiproces. Ouder zijn ook …

Tijd is een schaars goed ...

Er staan twee onafgemaakte stukken op mijn computer. Mooie onderwerpen dat wel, maar niet goed genoeg om ze al op mijn blog te plaatsen. Eerst nog maar eens doorlezen. Daarna aanvullen, schrappen en weer opnieuw lezen en ... ja je begrijpt het al weer schrappen en opnieuw schrijven. Tien keer lezen is niets, want stel dat er een typefout in staat of een zin niet loopt. Ahhh. Maar ja dat hoort er wel een beetje bij. Ik ben misschien iets te kritisch.

Het ontbreekt me nu alleen een beetje aan tijd om mijn stukken af te maken. Tijd voor een opname had ik afgelopen zondag wel.