Maar nu klik
ik er dan toch op. Het is lang geleden dat ik deze blog gelezen heb en het
raakt me opnieuw. Verbaasd over mijn eigen manier van schrijven. Verbaasd ook over de manier waarop ik mijn
gevoelens aan dit blogbericht heb toevertrouwd. Realistisch, zonder opsmuk,
eerlijk.
Tegelijk
realiseer ik me opnieuw hoe bewogen deze tijd is geweest en welk effect dat nu
nog op mijn leven heeft. Het zal altijd in mijn achterhoofd aanwezig zijn.
Altijd die alarmbel. De alarmbel die rinkelt wanneer het nodig is, maar ook
regelmatig rinkelt wanneer het niet nodig is. Daarmee te leren omgaan is niet
altijd even simpel.
Na het lezen
van mijn bericht zie ik dat er niet lang geleden nog iemand op mijn blog heeft
gereageerd. Volledig gemist …. en daarmee ook de kans mijn verhaal te
vertellen. Niet omdat ik dat per se wil vertellen of moet vertellen of daarmee
graag in de belangstelling wil staan. Anoniem was ook mooi geweest.
Maar ik heb
een kans gemist mijn verhaal te vertellen dat herkenbaar is voor zoveel mensen.
Onherkenbaar voor mensen die het nog nooit hebben meegemaakt, maar zo
herkenbaar voor mensen die de gevoelens herkennen er daarmee zeker weten dat ze
niet alleen staan.
Dat is niet niks zo'n burn-out,Gerreke.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het even gelezen van toen,je beschrijft het mooi.
Ik heb hier niet direct ervaring mee,maar ken wel het gevoel van teveel hooi op mijn vork nemen en maar doorgaan.En dat dit soms toch wel teveel kan zijn.
Ik wens je een fijn weekend
Groetjes Ans
Hallo Gerreke,
BeantwoordenVerwijderenIk heb je oorspronkelijke verhaal ook even gelezen en het lijkt me bijzonder zwaar allemaal. Maar eenmaal hersteld zal het ook zwaar zijn en blijven om te voorkomen dat het je weer overkomt. Die alarmbel die af moet gaan als het weer te gek wordt allemaal, maar die ook wel eens voor niets afgaat. Hoe weet je nu dat je die niet op het verkeerde moment moet negeren... Ik vind het dapper van je dat je dit onder de aandacht brengt, want volgens mij wordt er veel te vaak nogal kleinerend over burnouts gedaan... Hou je bel in de gaten Gerreke....
Lieve groet,
Mirjam
ik zit op het moment midden in zon burn out , dat krijg je ervan als je maar door blijft buffelen en niet luistert naar je lichaam, ik liep maar door met vage ,maar ook echte klachten zoals een bronchitus die maar niet overging, uiteindelijk was het mijn dochter die zei, mam je belt nu de dokter voor een afspraak of ik doe het, toen ik eenmaal de stap genomen had om mijn klachten serieus te nemen, was het alsof er een dam doorbrak , want ineens kreeg ik last van een hoge bloeddruk, last van mijn knieen en 2 golfers armen en nog meer kleine mankementen. nu ben ik inmiddels ruim 2 maanden thuis en moet ik langzaam aan weer aan de bak op mijn werk, maar volgens mijn huisarts heb ik behoorlijk roofbouw gepleegd op lichaam en geest en moet ik rustig aan beginnen en niet teveel ineens willen ,want zon burn out hakt er behoorlijk in . een ding heb ik wel geleerd niet te lang met klachten blijven doorlopen en sneller naar de huisarts gaan met klachten, zoals mijn huisarts al zei ,ik zie liever mensen te vaak met een kleine klacht dan dat ze te lang doorlopen en daardoor langer nodig hebben om weer beter te worden of dat ze zo lang doorlopen dat genezing niet meer mogelijk is.
BeantwoordenVerwijderenHoi anomiem, ik hoop dat je dit leest! Advies, je kunt beter een paar maanden langer thuis blijven en rustig aan beginnen dan tegen je gevoel in beginnen hoor. Neem je gevoel en de reacties van je lijf heel serieus! Ongeacht wat een baas of wie dan ook zegt. Jij kent je lijf en je gevoel het best hoor!
VerwijderenIk ben te vroeg (zeven maanden thuis) begonnen. Ik had beter nog een maand thuis kunnen blijven. Lijf en gevoel zeiden dat ik moest wachten, maar ik ben toch begonnen, wat niet goed uitpakte. Ik had overigens wel een baas die mij heel veel vrijheid gaf, wat goed voor me was!
Ik leef met je mee!!!
Hoi Gerreke,
BeantwoordenVerwijderenJe post van toen kende ik al en ook nu heb je het mooi verwoord...en een anomiene lezer bereikt en vast een heleboel stille volgers die er stil van worden en er over na gaan denken!!
Ik vind het moedig van je dat je er toen zo eerlijk over geschreven hebt en ik zie aan je dat je er als een krachtig persoon uit gekomen bent!!
Ik denk dat het voor heel veel mensen lastig is om steeds goed naar je eigen lichaam en geest te luisteren...
Lieve gr. Mirjam
Opgebrand zijn is iets vreselijks.
BeantwoordenVerwijderenIk zeg alleen maar: heel herkenbaar ;-) X
BeantwoordenVerwijderenWat mooi geschreven zeg.
BeantwoordenVerwijderenZelf ook meegemaakt, de dokter zei blijf een weekje thuis maar ik ben nooit meer aan t werk gegaan. t kon gewoon niet meer.
Ik probeer ook anderen erop te wijzen dat ze naar hun lichaam moeten luisteren want t lichaam geeft al lang aan dat t niet goed gaat. Spierpijn, niet slapen, hoofdpijn, ontstekingen, rugpijn. Allemaal signalen die steeds erger worden totdat t krak zegt. Bij mij uitte zich dat in zware fobieeen waardoor ik echt niets meer kon, de telefoon opnemen of Tv kijken, naar buiten, visite. niets ging meer.
Pfff zwaar onderwerp maar heel belangrijk.
lieve groetjes.