Buikgriep ... hoe los ik dat op?

Een paar krampen maakt me duidelijk dat mijn eten maar moeizaam door mijn darmkanaal wordt gestuwd. Naar mijn idee worden hele brokstukken totaal niet verwerkt. Blij ben ik niet. Eigenlijk ben ik gewoon chagrijnig van al die krampen en van al dat onverwerkte voedsel dat zich een weg door m’n spijsverteringskanaal baant.

Na een halve nacht slaap sta ik maar moeizaam op. De krampen lijken te zijn verdwenen, maar ik kom niet veel later zeer bedrogen uit. Ahhh misschien toch geen verkeerd voedsel, maar gewoon buikgriep.

Buikgriep of niet. Ik kan maar slecht tegen ziek zijn. Het wijst mij op mijn zwakte en doet me teveel denken aan mijn burn-out van zo’n vijfenhalf jaar geleden. Evenals bij mijn burn-out heb ik geen grip op buikgriep. Ik moet het over me heen laten komen en wachten totdat het over gaat. Maar niets is zo moeilijk dan me over te geven aan ziek zijn. Er moet toch een oplossing zijn?

Ik ben een persoon van de oplossingen. Is er een probleem … oplossen maar, ook al wordt daar totaal niet om gevraagd. Mijn radertjes gaan gelijk in de oplosstand. Soms wil ik iets aan iemand kwijt. Gewoon een luisterend oor, niets meer niets minder. Geen oplossingen, niets. Dat verlangt een ander ook van mij en dan is het moeilijk niet gelijk in de oplosmode te schieten.

Maar hoe moet het dan met mijn buikgriep? Er zit niets anders op dan dat ik mij, evenals bij de burn-out, overgeef aan het ziek zijn, overgeef aan de tijd.

Maar … gelukkig ligt dit alweer een paar dagen achter mij!

PS. denken jullie aan mijn give-away?

De onweerstaanbare aantrekkingskracht van …. de pindakaaspot

Nog een laatste knuffel voor zoonlief. Hij moet nu echt gaan slapen, maar hij is een beetje nerveus. Morgen z’n boekbespreking! Ineens is de klas wel erg groot geworden. Waren het eerst maar 26 leerlingen, nu zijn het er ineens wel 26! Tja dat is een groot verschil. Nu is hij niet zo heel bang om iets te zeggen, maar nu hij groter wordt is hij zich steeds meer bewust van de ‘gevaren’.

We praten nog even door over de Spaanse woorden die hij tijdens zijn boekbespreking naar voren gaat brengen als zoonlief ineens zegt: ‘Mama, ik heb, toen jij naar het voetbalveld was vanmiddag, stiekem een vinger uit de pindakaas pot genomen en twee snoepjes gepakt.’

Trots op zoveel eerlijkheid wordt ik niet boos, maar zeg hem wel dat dat natuurlijk niet de bedoeling is. Hij mag een rijstwafel pakken, maar niet met de vingers in de pot zitten en geen snoepjes pakken. En al helemaal niet stiekem. Hij begrijpt de boodschap! Ik vraag me ernstig af of hij deze boodschap voldoende tot zich heeft genomen om het niet meer te doen, want de verleiding is erg groot. De tijd zal het leren …

Vanochtend wilde zoonlief een rijstwafel met pindakaas natuurlijk. Dat mocht. Ik draai nietsvermoedend de pindakaaspot open en staar in een halfleeg exemplaar. We hebben deze pot notabene afgelopen zaterdag gekocht. Omdat de preek hierover al achter ons ligt, maar ik mijn verbazing toch tot uitdrukking wil laten komen, zeg ik: ‘Nou zoonlief jou vinger was wel heel groot gisteren!’ ‘Hmhm’, beaamt zoonlief met een volle mond en een hele ondeugende grijns. Ja daar kan je toch niet tegenop … voor nu dan! Want hier moet echt iets aan gebeuren.

Biscuissie

Give away bij 100 volgers

Dank je wel volgers voor het lezen van mijn blog! Anita welkom, leuk dat je me ook bent gaan volgen. Ik zeg het niet altijd, maar ik vind de reacties op mijn stukken ontzettend leuk! Ik waardeer het echt enorm. Soms ben ik gewoon stil van alle lieve reacties. Met name de reacties op mijn burn-out stukken hebben mij echt geraakt. Maar ook reacties op andere, vaak de gevoelige stukken.

Ik probeer eigenlijk het leven van alle dag weer te geven, met z'n ups en z'n downs. Soms vraag ik me af of ik het stuk wel moet plaatsen. Is het niet te persoonlijk? Is het wel leuk? Niet saai of simpel of te alledaags? En als ik mijn stuk dan toch geplaatst heb krijg ik ontzettend leuke reacties.

Daarnaast probeer ik bij iedereen even mee te kijken, maar dat is best moeilijk. Het is geen onwil, absoluut niet, maar het ontbreekt me soms gewoon aan tijd! Dus neem het me alsjeblieft niet kwalijk!

Maar waarom eigenlijk bij 100 volgers en niet bij 90 of zo. Ik kan moeilijk zeggen dat het een rond getal is, want dat is 90 ook. Maar 100 klinkt wel veel meer dan 90. Dat is ook geen goede reden, want ik was destijds al heel blij met 10 volgers.

Nou ja 100 is gewoon leuk … en veel, vind ik! Daarom tijd voor een feestje en dat doe ik met een give away. Het werkt eigenlijk heel simpel. Laat even een berichtje achter dat je mee wilt doen. Je mag gerust een linkje op je weblog achterlaten, heel leuks zelfs, maar dat is aan jou als lezer zelf. Iedereen mag meedoen, ook als je geen volger bent, maar wel regelmatig mijn blog lees.

De enige voorwaarde is eigenlijk dat ik pas een naam ga trekken als ik 100 volgers heb. Tot die tijd kun je gewoon meedoen. Nieuwsgierig naar mijn give away? Deze pas ik aan degene aan die ik trek, voor zover dat mogelijk is natuurlijk!

De trekking kan dus nog even op zich laten wachten. In de tussentijd broed ik verder op mijn volgende stuk ...

Dagje wellness

De eerste bubbels komen door de leidingen naar boven. Daarna is het weer stil. Net als we denken dat er niets meer komt, worden er opnieuw bubbels naar boven gestuwd. Het lijkt alsof de pijpleiding ontlucht, maar dan zet het gebubbel door. M’n hele lijf doet mee door alle luchtbellen. Het water is goed op temperatuur. Door de luchtgangen wordt koud water naar boven gestuwd om alles nog wat aangenamer te maken.

De grote hoeveelheid goudvissen in de vijver naast het bubbelbad hebben het warmste plekje van de vijver opgezocht en genieten even als de gasten van het zonnetje. Het is een prachtig gezicht zoveel oranje bij elkaar gedrukt. Geen enkele vis is in beweging. Net als de gasten loom geworden van het weer.

Ik keer mijn gezicht naar de zon. De boom naast het bubbelbad geeft wat schaduw, maar door de nog kale takken weten de zonnestralen hun weg naar mijn gezicht wel te vinden. Wat een genot. Mijn moeder doet hetzelfde. Zo zitten we stil van het bubbelende water en de zon op ons gezicht te genieten. We hoeven niets te zeggen. Helemaal niets. Simpel genieten van een dagje ontspannen.

Als ik mijn ogen weer open doe spatten de opkomende bubbels in mijn gezicht uiteen. Ik veeg ze loom weg. Ergens gaat een trekker. Ik ruik ook heel licht wat mestlucht. Het past precies in het plaatje van de landelijke omgeving die het Wellnessresort wil uitstralen.

Tijd lijkt hier niets te zeggen te hebben, behalve als je weer weg moet … De dag van praten, warm water, bubbelen, genieten en eten is weer voorbij. We gaan vol van deze dag weer huiswaarts. Wat een genot, mam bedankt!

Een voorproefje

Een groot glas ranja staat tussen de stoel en de terracottapotten. Mijn stoel staat op een windvrij plekje pal tegen het raam en zo dicht mogelijk bij de muur. Vorige week heb ik viooltjes en mij nog onbekende plantjes in de terracottapotten gedaan. Ze staan nu naast mij, de bloemen gericht naar waar het licht vandaan komt. Met mijn gezicht naar de zon geheven warm ik mij aan de eerste lentestralen.

Ik hoor een grote verscheidenheid aan vogels om mij heen. De een fluit nog harder dan de ander. Eksters maken ruzie op het dak van de schuur. Ze zitten elkaar om de haverklap in de veren en scheren langs elkaar heen. Een prachtig gezicht. Drie is gewoon teveel.

Musjes drinken uit de goedgevulde waterbak achter in de tuin. Ze fladderen tussen de houten latten van het tuinhek door en belanden op de rand van de waterbak, onderwijl oplettend of er geen gevaar dreigt. Andere musjes maken dankbaar gebruik van de zandbak om een zandbad te nemen. Het zand vliegt op door hun gebadder. Dan is daar nog een mussenstel dat zich niets aantrekt van hun omgeving en ongedwongen het paringsritueel uitvoert.

Een bij land op de onbekende plantjes naast mij. Van puur genot (denk ik) zoemt hij er op los. Zoveel voor een bij alleen is toch om te genieten. Het wordt tijd dat ik iets van dit moment vastleg. Loom sta ik op en pak mijn toestel van de tafel. Die bij is voorlopig toch niet weg te krijgen hier.

Een voorproefje van de lente …

Netwerken hoe doe je dat?

Omkleden, bijpassende ketting om, oorbellen in en licht opmaken. Het hoort allemaal bij de voorbereiding. Als ik in de spiegel kijk ben ik best tevreden met het resultaat. Vol zelfvertrouwen ga ik dan ook op pad. Ik heb er zin in!

Onderweg een collega ophalen en doorrijden naar de plaats van bestemming. Niet veel later stap ik een nogal saaie vergaderruimte binnen. Ik dacht toch echt dat ik naar een netwerkbijeenkomst was gekomen. Goed de locatie zegt natuurlijk niets, want het gaat tenslotte om de mensen die er zijn. En het leuke was dat er allemaal sprankelende mensen waren. Iedereen had er blijkbaar zin in.


Maar ja, weet je, hoe doe je dat nou … netwerken. Het is beslist niet mijn beste kant. Ja zo tussen neus en lippen door kan ik wel op een ongedwongen manier over mijn werk praten. Maar als het op een lichtelijk geforceerde manier moet voel ik me toch altijd wat ongemakkelijk. Ik ben er niet zo goed in mezelf te verkopen. Ik moet het echt van mijn ‘doen’ hebben.

En wat is nou het geval? Iedereen vindt het moeilijk zichzelf te verkopen. Iedereen moet het eigenlijk van z’n ‘doen’ hebben. Het vraagt best wat oefening om kort en duidelijk te vertellen wat je in huis hebt en er ook nog trots op te zijn op een zodanige manier dat het niet arrogant overkomt.

Het uiteindelijke doel van netwerken is natuurlijk dat je een leuke opdracht krijgt en er je geld mee kan verdienen. Niet iedereen durft dat hardop uit te spreken dat is me wel duidelijk geworden.

Maar het belangrijkste van netwerken is, is dat je je medemens wat gunt. Door elkaar opdrachten te gunnen en mensen met elkaar in verbinding brengt, krijg je vanzelf een heleboel terug. En wat is er nou leuker dan je medemens blij te maken! Ik ga ervoor!

De Uitnodiging

De Uitnodiging is geschreven door W. Paul Young. Het is de Nederlandse editie van The Shack, de nummer 1 op de bestsellerlijst van de New York Times. In Amerika verkocht het boek al ruim vier miljoen exemplaren. Wereldwijd verandert deze wervelende roman vol inzichten inmiddels 7 miljoen lezers.

Geloof je? Geloof je niet. Ben je op zoek of heb je een bepaalde zoektocht al achter je liggen. Heb je pijn of verdriet, worstel je met de gedachte wat er na dit leven is? Dan is dit boek echt iets voor jou. Ik heb het als aanrader op mijn blog staan, maar wil het graag onder de aandacht brengen. Voor meer informatie over dit boek kijk dan even op: recensieblog. Daar heb ik een uitgebreide recensie over dit boek achtergelaten.

Het is een zeer aangrijpend boek. Het neemt je mee naar antwoorden op levensvragen. Het boek is heel toegankelijk, geen omhaal van woorden, maar vertellen waar het om gaat. Ik zou zeggen ... lees!

Hij loopt langzaam leeg …

Hij loopt heel langzaam leeg, heel langzaam, irritant langzaam. En dat terwijl het een zelfplakkende band is. Maar ik heb pech, mijn band plakt zichzelf blijkbaar niet of het gat is gewoon te groot. Wat redelijk onmogelijk is, omdat mijn band echt heel langzaam leegloopt. Dat zelfplakkende is waarschijnlijk om de prijs wat te op te schroeven.

Mijn band is nooit leeg op het moment dat ik mijn fiets niet nodig heb. Hij is alleen maar leeg op het moment dat ik dat het minst verwacht. Wanneer ik dus enorme haast heb. Dat betekent eigenlijk dat mijn band regelmatig onberijdbaar is. Dat zie ik niet als mijn fiets in de schuur staat. Nee, daar kom ik pas achter als ik erop wil gaan zitten om in dezelfde vaart weg te rijden. Niet dus …
Eerst was het maar een keer in de week, nu is dat alweer twee tot drie keer in de week. Geen verrassing meer dus, maar een stil verwachten van. Hier moet echt iets aan gebeuren, maar dit zijn van die dingen die ik zo lang mogelijk uitstel. Het kan nog wel … als ik hem oppomp kan ik er weer twee dagen tegenaan en daarna zie ik wel weer. Misschien kan ik er dit keer drie dagen op rijden. Alsof die band zichzelf toch nog plakt. Dream on …
Inmiddels loopt mijn irritatiethermometer aardig op. Hij daalt natuurlijk ook weer naarmate ik die pomp langer in de hoek van de garage kan laten staan. Maar omdat die band steeds sneller leegloopt blijft de thermometer inmiddels op eenzelfde punt staan. Niets meer zakken, zelfs geen paar graden. Goed, het wordt nu echt tijd dat die band wordt geplakt, maar wie gaat dat doen?

Ehhh manlief heb je even …

Wandeling door bos Paleis Soestdijk

Het kerkelijk jaarthema van onze gemeente is 'Wandelen met God'. Dat kun je letterlijk doen door een wandeling te maken door zijn schepping, in dit geval de bossen van Paleis Soestdijk. Maar dat kan ook door met elkaar over je geloofsleven te praten. Wat betekent God voor jou, wat betekent Hij voor mij. Maar wandelen met God betekent ook dat ik er ben voor anderen. Aan mijn 'zijn' hoop ik dat u en jij kunnen zien dat ik een kind van God ben.

Samen met de boswachter mochten we een wandeling maken door de bossen van Paleis Soestdijk. Het bos is niet toegankelijk voor bezoekers. Daarom is het zo leuk om er te lopen. Het is er werkelijk prachtig. Ik hoop dat dat ook te zien is aan de kleine reportage die nu volgt.

Pijnlijk eerlijk

Wat zijn sommige mensen toch pijnlijk eerlijk! Zo ook mijn fysiotherapeut. Vorige week wist hij mij subtiel te vertellen dat de opbouw naar de 5 kilometer voor veel mensen prima te doen is, maar dat sommige mensen gewoon wat meer tijd nodig hebben om datzelfde doel te bereiken. Ik dus. Maar dat zei hij niet. Zo netjes was hij wel.

Vandaag was alle subtiliteit verdwenen en zei hij ronduit dat mijn lijf niet gebouwd is om hard te lopen. Zo die kon ik in mijn zak steken. Ik zette van verbazing over zoveel eerlijkheid grote ogen op en schoot prompt in de lach, want die man heeft gewoon gelijk. Hij heeft de stoute schoenen aangetrokken en mij vertelt waar het op staat. Hard of niet, ik kan het wel hebben. Want ik met m’n kleine pootjes moet zoveel meer stappen zetten dan al die lange mensen die wel degelijk een hardlooplijf hebben.

En ik me maar verbazen over al die mensen die het zo makkelijk af gaat, terwijl ik met moeite alles in balans probeer te houden om het er enigszins soepel uit te laten zien. In de tussentijd bedenk ik me ook nog dat ik rechtop moet lopen ter stimulering van een goede ademhaling, schouders naar beneden moet houden en vooral het afrollen van de voeten niet moet vergeten. Tja je loopt niet zomaar hard.

Na een paar inspannende oefeningen zegt de fysio: ‘Als je mijn portemonnee wil spekken moet je vooral doorgaan met hardlopen.’ ‘Nee, zegt hij, zoek gewoon een sport die bij je past, maar dat ehhh, dat is niet hardlopen.’

Ik heb de boodschap inmiddels wel begrepen. Stoppen met hardlopen en weer doen waar ik goed in ben en plezier aan beleef. Wel lekker fysio en therapie in één. Twee voor de prijs van een.

(De 5 km gaat nog wel een keer gelopen worden, want die medaille wil ik in handen hebben.)

Eindelijk … de 5 km!

Het is zover. De dag van de vijf kilometer hardlopen is aangebroken. Iedereen heeft hier naartoe geleefd en ontzettend hard getraind om zover te komen. Gespannen gezichten luisteren naar de instructies van de juf. Twee ronden om de voetbalvelden is genoeg voor vijf kilometer. Ik vind het een afstand. Maar de juf had vorige week gezegd: ‘Als je 20 minuten kan hardlopen, kan je ook de 5 kilometer hardlopen.’

Zodra het fluitje klinkt gaat iedereen van start. Er zijn er een paar die direct vooruit stuiven. Zij zijn ervaren en hun gaat het om het verbeteren van de tijd. Anderen gaan op hun eigen tempo van start, wetend wat hun te wachten staat en hoe zij hun tempo daarop kunnen aanpassen. De laatste groep mensen begint voorzichtig. Aftastend. Zij lopen voor het eerst de 5 kilometer en moeten nog ervaren waar hun grenzen op deze afstand liggen.

De angst van beginners is met name dat je de 5 km niet haalt. Stel dat je te hard van start gaat en halverwege moet afhaken. Of dat je zo moe bent dat je moet gaan lopen. Ohhh dan heb je alles voor niets gedaan. Het faalgevoel is dan zo groot, terwijl je er zo hard voor hebt getraind.

Maar niemand had bang hoeven zijn, want alle deelnemers hebben de finish gehaald. Vele records zijn gebroken. Voor anderen is het alleen al een record dat ze de 5 km hebben uitgelopen!

En ik? Ik heb een faalgevoel. Geen medaille, nog niet tenminste. Zodra ik weer mag hardlopen ga ik samen met de juf de 5 km doen. Een liesblessure heeft mij vorige week uitgeschakeld en goed ook. Ik heb met heel veel pijn die 20 minuten gehaald, maar moest toen afhaken. Het baalgevoel dat ik toen had valt niet te omschrijven …

Maar tot mijn grote verrassing kwam vriendinlief mij aanmoedigen die niet wist dat ik was uitgeschakeld. Ze kwam met een prachtige bos bloemen aan! Ik had hem zo ook wel verdiend, zei ze.

Tja wat kan ik daar nou op zeggen … tegek toch!

Pijn aan mijn vinger!

Alweer pijn aan mijn wijsvinger. Het is tegenwoordig meer regel dan uitzondering. Dat komt natuurlijk door dat scrollen met mijn muis. Man-o-man wat krijgen sommigen een grote hoeveelheid reacties en voordat ik daar dan doorheen ben gescrold heb ik pijn aan mijn wijsvinger.

Ik ben meer tijd kwijt met scrollen dan met een berichtje schrijven en achterlaten. Hoewel ik de wachtwoorden die ik in moet vullen om mijn berichtje achter te laten ook steeds langer vind worden. En dan maar hopen dat er geen ‘fout’ optreedt anders kan je het hele berichtje opnieuw schrijven. Zoiets gebeurt altijd als ik een lang berichtje achterlaat, nooit wanneer het om een regeltje gaat. Toegegeven dan ben ik dus meer tijd kwijt met mijn berichtje dan met scrollen …

Dat ik wijsvingerpijn krijg ligt natuurlijk wel een beetje aan mij, want als ik nou snel reageer sta ik bovenaan en valt er helemaal niets te scrollen. Maar ik ben niet zo snel. Hoewel ik af en toe snel denk te zijn, is er toch nog iemand sneller geweest.

Nee het is geen wedstrijd. Dat begrijp ik wel. En ik kan natuurlijk ook gewoon met mijn muis de balk aan de zijkant van het scherm naar beneden doen. Dat gaat veel sneller. Maar dan heb ik weer het gevoel dat ik een hoop mis. Alsof ik alles zou kunnen lezen … dan heb ik er echt een dagtaak bij. En die strijk hé …. nee geintje die is af. Nu ligt er natuurlijk weer wat anders op mij te wachten.

Sinds kort moet ik ook op mijn blog scrollen (ja echt waar, leuk joh) als ik de achtergelaten berichten wil lezen, maar op de een of ander manier krijg ik daar toch minder pijn van aan mijn vinger. Rara, hoe kan dat …

Ben benieuwd of er nog wat te scrollen valt vandaag!

Om chagrijnig van te worden

Wat kan ik toch chagrijnig worden als iets niet lukt en zeker als ik er, naar mijn idee, geen tijd voor heb. Althans er niet nóg meer tijd aan wil besteden dan ik al heb gedaan. Er wacht mij namelijk een half huishouden. Dat leunt werkelijk als een zware last op mijn schouders. Eigen schuld dikke bult ... dat dan weer wel.


De strijk van twee weken kan ik echt niet langer laten liggen. Zo voor het weekend de wc’s nog even, de wasbak en eigenlijk moet ik nog een stofdoek door de woonkamer halen. Maar nu zijn de tulpen zo mooi. Even … ja heel even maar … een paar foto’s nemen.

Een dik half uur later, het is bijna kwart over twaalf, moet ik nog steeds de perfecte foto schieten, want de rest is het allemaal net niet. Straks met de kids erbij gaat het hem helemaal niet meer worden, dus het moet nú gebeuren. Maar het gebeurde niet ….

Dus eerst kids van school halen en eten. Na het eten tóch nog een paar foto’s geschoten. Maar om nou te zeggen fantastisch … nee. Veel te korrelig allemaal. Vreselijk frustrerend.

Vanavond de strijk. De gebruiksaanwijzing lezen moet dan maar even wachten. Wat eigenlijk niet kan, want morgen wil ik ook mooie plaatjes schieten. Dan wacht ons namelijk een wandeling door het bos en de tuinen van Palijs Soestdijk.

Soms moet ik ook tevreden zijn met de plaatjes die ik heb geschoten. Morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen. En ... z'n eigen verhaal.

Een awat?

Wat nu dan? Heb ik een ‘award’ ontvangen? De Liebster Blog award heb ik uitgereikt gekregen door DharSon. Oh oké, maar wat is dat dan denk je vast, want dat dacht ik namelijk ook. Goed, even kijken bij DharSon, want nieuwsgierig als ik ben wil ik wel even weten wat die Liebster Blog award dan wel betekent.
Het idee achter deze award vind ik erg leuk. Nu heb ik DharSon dus beloofd op zoek te gaan naar de volgende drie tot vijf nominaties. Maar ja dat is niet bepaald eenvoudig. Zeker niet voor iemand als ik die alles leuk vind. Alle blogs die ik volg vind ik een award waard. Al is het alleen maar voor de tijd, energie en liefde die elk in zijn/haar blog steekt. Vervolgens mag ik ook nog van dat resultaat genieten.
Om het mezelf wat eenvoudiger te maken heb ik blogs gekozen die minder dan 100 volgers hebben of waarvan ik niet weet hoeveel volgers hij/zij heeft.

http://mennog.nl/blog/
Fotografie om door een ringetje te halen.

http://karina-kleijn.blogspot.com/
Prachtige foto’s. Ze laat zien en meelezen hoe ze ze maakt! Top!

http://tiengeboden.blogspot.com/
Prachtig hoe zij van Gods woord getuigt.

http://nieske.blogspot.com/
Schitterende foto’s waar ik echt van kan genieten.

http://www.ellystuin.com/
Ik ben nog maar net gast op haar blog, maar ziet er heel welkom uit.

Dames het zij jullie van harte gegund! Een bloemfoto van mij!


Voorwaarde behorend bij deze award is dat ik deze aan 3-5 andere ‘onbekende’ bloggers/blogs uitreik die minder dan 300 volgers hebben en hen daar op hun blog van op de hoogte breng.

Heb je de Liebster blog ontvangen? doe dan het volgende:
Maak een blogpost over de Award en link naar de persoon van wie je het ontvangen hebt. Nomineer 3-5 van je favoriete blogs en laat hen weten dat ze de award krijgen.
Zet de award in je sidebar en laat iedereen weten dat je deze award hebt ontvangen.
En het allerbelangrijkst: wees geïnspireerd, inspireer en have fun!

Verhoogde hartslag, moeizame ademhaling …

Vorige week.

Zodra de parkeerplaats in zicht komt, weet ik dat ik een foutje heb gemaakt, maar terug kan ik niet meer. Beloofd is beloofd. En op een andere dag is het er niet minder druk. Het zwembad is al in zicht en zoonliefjes en vriendje kunnen niet meer wachten.

Zodra ik een plekje tussen de massa bemachtigt heb moet ik er ook aan geloven. Oudste zoonlief en vriendje zijn al weg. Best wel moeilijk. Beiden zeven, hebben nota bene A, B en C en ik maak me zorgen of ze het wel redden. Goed daar moet ik me dus overheen zetten en snel ook, want jongste zoonlief heeft geen diploma’s en wil dolgraag het geleerde in praktijk brengen en aan mama laten zien.

Mijn hart groeit als ik zie hoe mijn jongste in het diepe springt, zich een weg door het water baant, op de kant klimt en alles nog eens doet. Verbazend!!! Een paar weken geleden zat er geen schot meer in de zwemles omdat zoonlief niet in het diepe durfde te zwemmen. Waarom? De inval zwemjuf had teveel vertrouwen in zoonlief en liet hem in diep water naar de kant zwemmen. De kant was te ver weg en zoonlief redde het niet … Terwijl ik achter glas toekeek (met klotsende oksels), zag ik zwemjuf een snoekduik maken om zoonlief op te vissen. Pffff, en adem weer uit …

Terwijl ik met mijn oudste een broodje eet, speelt mijn jongste met vriendje in het zwembad. Het is een zwembad dat afloopt, dus altijd opletten geblazen. Als ik een hap genomen heb kijk ik weer naar mijn jongste in het water. Althans dat is de bedoeling. Waar is hij eigenlijk? Gelijk gaat mijn hartslag omhoog en vullen mijn longen zich maar moeizaam met zuurstof. Verdikke nog an toe, de hele tijd heb ik hem in de gaten en nu dit …

Net op het moment dat ik in paniek wil raken zie ik een blij hoofd van de glijbaan komen. Een diepe zucht van opluchting ontglipt mij. ‘Mam, wat is er?’, vraagt zoonlief, die iets aanvoelt, met volle mond. ‘Ehhhh niets lieverd, helemaal niets.’

Na de winter komt ...

Elke keer neem ik me voor een woordeloos blogje te doen, maar daar ben ik toch niet zo sterk in. Ik heb altijd wel wat te zeggen en ik vind ook overal wel wat van. Of dat laatste nou goed is weet ik niet.

Denk nu niet bij het zien van deze foto's dat het hier prachtig weer is. Deze foto's zijn genomen vlak voor de vakantie op een van die zeldzaam mooie bijna-maar-nog-niet-helemaal-voorjaarsdagen.